‘Alles had ik verwacht, maar niet dat hij me fysiek zou mishandelen’
Janneke (43) ligt in scheiding en moest haar zoon (9) in Dubai achterlaten. Ze zet alles op alles om hem terug te halen naar Nederland en schrijft erover voor LINDAnieuws.
Natuurlijk was nog een maand samen blijven wonen na de scheiding geen goed idee. De spanningen liepen te hoog op, ook al probeerden we elkaar zo veel mogelijk te ontwijken. Alternatieven waren er niet. Geld om in een hotel te gaan zitten in Dubai had ik niet en het visum en inkomen die nodig zijn om zelf een appartement te huren, had ik ook niet.
Op een avond liep dat uit de hand. Ik zat beneden in de keuken te lezen op mijn iPhone, hij kwam de keuken in gelopen, we kregen ruzie, hij griste mijn iPhone onder mijn neus vandaan en liep ermee naar buiten. Ik liep hem achterna de tuin in, schreeuwde tegen hem dat hij mijn iPhone terug moest geven. Als ultiem machtsgebaar hield hij hem voor mijn neus in de lucht. Ik deed een greep en miste. What was I thinking? Dat ik als slanke vrouw een voormalig vechtsportkampioen van 95 kilo wel een iPhone kon afpakken?
Nu hij zich ‘aangevallen’ voelde, was het hek van de dam. Hij tilde me op, het leek een eeuwigheid te duren voordat hij mij met veel kracht van zich af op de grond gooide. Terwijl ik door de lucht vloog, ging er van alles door me heen: hoe zal ik landen, als ik mijn been maar niet breek, wat kan ik doen om mijn val te breken… Tegelijkertijd schreeuwde ik zo hard ik kon om hulp. Onze zoon sliep gelukkig en die slaapt overal doorheen. Ik smakte tegen de paal van de carport en voelde meteen een snijdende pijn in mijn ribben. Ik kreeg bijna geen lucht meer. Ik wist het huis binnen te komen, hij volgde me, ik pakte een zware metalen kandelaar en dreigde die naar zijn hoofd te gooien als hij dichterbij kwam. Ik glipte mijn slaapkamer in en pakte snel wat kleren en toiletspullen in.
Nog steeds met de kandelaar in mijn hand sleepte ik de tas de trap af, gooide die in de auto en sloeg op de vlucht. De pijn was onverdraaglijk. Ik reed naar het huis van de ouders van een vriendin. Die waren niet thuis. Ik belde mijn vriendin en zij seinde de buren van haar ouders in. Die vingen mij op, legden me op de bank en voerden me pijnstillers en glaasjes water. Toen de ouders van mijn vriendin thuiskwamen, namen ze me meteen mee naar de eerste hulp van het ziekenhuis. De diagnose na wat röntgenfoto’s en lang wachten: gekneusde ribben. Niets aan te doen. Zware pijnstillers slikken. Kan maanden duren voordat het over is.
Hoe verschrikkelijk ik het ook vond om mijn zoon die nacht achter te laten bij mijn ex in huis, ik moest voor mijn eigen veiligheid kiezen en sliep bij de ouders van mijn vriendin. Alles had ik van hem verwacht, maar niet dat hij me lichamelijk zou mishandelen. Wat nu? Hoe verder? Aangifte doen? Of zou dat alles alleen maar erger maken?
BRON: http://www.lindanieuws.nl/wereldwijven/jannekebakker/alles-had-ik-verwacht-maar-niet-dat-hij-me-fysiek-zou-mishandelen/
Op een moment moet je een harde keuze maken jouw leven. En ja dan sta je daar zonder kracht als je maar weg kan komen. Hier is het natuurlijk goed afgelopen, maar de schrik blijft hangen, en nadien als je tot besef komt wat met je zoon of kind. Dan ben je al blij dat je van iemand hulp krijgt om tot je positieve te komen. En ga je nadien je vragen stellen hoe nu verder, wat nu, en noem maar op. Je zit nog niet in je geboorteland en eigenlijk weet je van de wetgeving niet veel af.
Ik denk dat het dan van belang is om zo snel mogelijk proberen naar huis te komen, liefst met je kind natuurlijk. Maar ook dat is soms moeilijk als je naar daar bent gegaan voor je geliefde heb je meestal ook geen inkomen of het nodige geld.
Dit doet toch even tot nadenken als je verliefd wordt op een persoon de ver over de grenzen woont.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 
‘Ik smeekte de arts en de verpleegkundigen om de politie niet te bellen’
Janneke (43) ligt in scheiding en moest haar zoon (9) in Dubai achterlaten. Ze zet alles op alles om hem terug te halen naar Nederland en schrijft erover voor LINDAnieuws.
De arts en de verpleegkundigen op de Eerste Hulp van het ziekenhuis leken onvermurwbaar. Bij iedere patiënt die hier binnenkomt met letsel als gevolg van geweld, bellen wij de politie. Dat is de standaardprocedure. Ik huilde van angst. Ik was bang dat ik, als ik aangifte deed tegen mijn ex, mijn zoon nooit meer te zien zou krijgen. Dat hij hem ook iets aan zou doen in zijn woede. Dat hij met de noorderzon zou vertrekken met hem. Ik smeekte de arts en de verpleegkundigen om de politie niet te bellen. Uiteindelijk gingen ze overstag. Wel maakten ze een medisch rapport waarmee ik later nog naar de politie kon gaan, mocht ik me bedenken.
Het leek me beter om het niet te doen. Ik had geen idee waar aangifte doen in Dubai toe kon leiden en was bang alles nog erger te maken. Toen ontving ik een ‘juridische kennisgeving’ van mijn ex. Waarin hij dreigde met aangifte van smaad en laster tegen mij. Want ik had ‘iedereen’ verteld dat hij mij mishandeld had. En dat was niet waar. Hij had me immers niet mishandeld. Hij eiste geld van me vanwege de ‘geleden schade’ en de juridische kosten die hij had moeten maken. De omgekeerde wereld!
Telkens als ik dacht dat het niet gekker kon worden, werd het dat toch. Mijn vriendin (die van dat ticket een paar maanden later) regelde een advocate voor me. Eentje van het type ‘ik ben zelf bijna doodgeslagen door mijn ex, ik laat die kerels er niet meer mee wegkomen’. Stap één volgens haar: aangifte doen van lichamelijk geweld. Geen keus. Je moet je verdedigen tegen zijn aantijgingen. En om dat te kunnen doen, moet je echt eerst aangifte doen. Naar het politiebureau dus. Een gang die je hoopt niet te hoeven maken als je als expat naar Dubai verhuist.
Waar te beginnen? Bij de agent bij de receptie die me lacherig van top tot teen bekeek toen mijn advocate vertelde waar het om ging? Bij de agent die zei: Ach mevrouw, uw man heeft een keer een foutje gemaakt, kunt u hem niet gewoon vergeven? Bij de hoofdagent, die geïrriteerd van zijn krant opkeek toen we binnenkwamen? Bij de vrouwelijke agenten die mijn aangifte moesten opnemen maar liever met hun mobieltjes speelden? Enfin, uiteindelijk heeft iemand mijn aangifte met de hand opgeschreven, waarna die waarschijnlijk voorgoed in een la op een politiebureau in Dubai is verdwenen. Zoenen op straat? Daarvoor verdwijn je achter de tralies! Je ex-vrouw een paar gekneusde ribben bezorgen? Doen we niet zo moeilijk over…
BRON: http://www.lindanieuws.nl/wereldwijven/jannekebakker/ik-smeekte-de-arts-en-de-verpleegkundigen-om-de-politie-niet-te-bellen/
‘Mediation’: een ander woord voor chantage
Janneke (43) ligt in scheiding en moest haar zoon (9) in Dubai achterlaten. Ze zet alles op alles om hem terug te halen naar Nederland en schrijft erover voor LINDAnieuws.
Ik ben zo moe. Uitgeput van de maandenlange dreigementen, van het al zo lang onder hoogspanning leven. Maar ik mag niet moe zijn, ik kan niet bij de pakken neerzitten. Ik moet sterk zijn, hoop houden dat ik mijn zoon terugkrijg. Zorgen dat ik mijn act together heb, een baan en een huis, zodat ik een stabiele moeder kan zijn voor mijn zoon. Ik kom hier doorheen. Ik moet mijn leven weer op zien te bouwen, hoe moeilijk dat ook is. Zodat ik er voor hem ben als het moment komt dat hij terugkomt. Als het al gebeurt… De momenten van wanhoop zijn talrijk.
De dreigementen, de chantage, het is nu al bijna een jaar dagelijkse kost. Ik zou er bijna aan gaan wennen. Tijdens de mediation die via Skype tot een snelle, soepele echtscheiding moest leiden, ging dat als volgt: Ik ben het er niet mee eens dat je me geen alimentatie wilt betalen. Ik ben tenslotte voor jouw baan naar Dubai verhuisd en daardoor heb ik straks geen inkomen als ik terug ben in Nederland. Ex: O? Ben je het er niet mee eens? Dan zetten we toch in het ouderschapsplan dat David bij mij blijft wonen en geen keuze krijgt? Dat wil je niet? Nou, dan moet je die alimentatie maar opgeven. Volgende punt. Ik houd allebei de paspoorten bij me, zodat jij niet kunt reizen met David. Oh? Ben je het daar niet mee eens? Dan zetten we toch in het ouderschapsplan dat David bij mij blijft wonen en geen keuze krijgt? Dat wil je niet? Nou, dan moet je dat Nederlandse paspoort maar opgeven. Volgende punt.
De mediator zit erbij en kijkt ernaar. Ze zegt nog maar eens dat ze het ‘proces alleen faciliteert’. Dat wij samen tot overeenstemming moeten komen en dat zij dat dan in juridische taal zal opschrijven. Dat geen van ons iets hoeft te ondertekenen waar hij of zij niet achter staat. Als je niet voor kerst tekent, ga ik naar een islamitische rechtbank, zei mijn ex dan nog maar eens. Nou dan teken je wel.
Als de een zo veel macht heeft (en niets liever doet dan die macht misbruiken) en de ander geen inkomen heeft, binnenkort geen visum meer en maar moet afwachten wat er besloten wordt over haar kind, wat voor keuze is er dan? Ja en amen zeggen, dat was waar het op neer kwam. Alles om maar in het ouderschapsplan te krijgen dat mijn zoon zelf zijn zegje zou krijgen in waar hij wilde wonen na de zomervakantie. Ik heb er alles voor opgeofferd, voor dat ene zinnetje. In een Nederlands ouderschapsplan. Waar mijn ex zich in het Midden-Oosten uiteindelijk toch niet aan hoefde te houden…
BRON: http://www.lindanieuws.nl/wereldwijven/jannekebakker/mediation-een-ander-woord-voor-chantage/