Steeds meer scholen verkiezen meditatie boven nablijven & doceren mindfulness
Uit de praktijk blijkt dat meditatie scholieren in Amerika helpt bij de stress en druk van het schoolleven. Steeds meer scholen voegen programma’s toe waarin ze kinderen meditatie en mindfulness leren. Om over na te denken: zou dit wereldwijd ingevoerd moeten worden als een manier om kinderen de te leren hoe ze om kunnen gaan met hun angsten, stress en zorgen uit hun thuis- en schoolsituaties? Is het belangrijk dat kinderen al op jonge leeftijd in aanraking komen met hun Zelf? Ook de openbare scholen in Pittsburgh, Pennsylvania voegen zich bij het groeiende aantal vooruitstrevende opvoeders, door mindfulness toe te voegen aan het dagelijkse curriculum van scholieren. Naarmate meer mensen de gunstige resultaten van meditatie ervaren ten opzichte van wat velen aanzien voor verouderde, disciplinaire methodes, hoe meer we dit soort methodes aan zien slaan. We weten allang dat het traditionele educatieve systeem op meerdere manieren wel wat werk kan gebruiken. Veel kinderen kampen met veel stress en druk door de eisen van het openbare schoolsysteem. Daarnaast staan kinderen ook onder druk van allerlei sociale druk vanuit school. Robert Scherrer, directeur van een schooldistrict in Pennsylvania, vertelde dat hij precies om die reden mindfulness aan het curriculum had toegevoegd.
“We wisten dat een aantal van onze leerlingen enorme hoeveelheden stress ervoeren. We wilden ze wat strategieën en technieken geven die ze konden helpen om met die stress om te gaan.”
Scholieren in de Verenigde Staten staan vaak onder nog meer stress en druk door de schietpartijen die er maar al te vaak voorkomen. Daardoor is er meer beveiliging aanwezig, zijn er meer rampoefeningen en staat de spanning constant hoog. Het lijdt geen twijfel dat meditatie de scholieren kan helpen om kalm te blijven en hopelijk zelfs helpt angsten los te laten waar ze mee kampen door al die betreurenswaardige gewelddaden.
Mediteren in plaats van nablijven
Sommige scholen proberen meditatie uit voordat ze kinderen laten nablijven om het gewenste resultaat te bereiken en om te voorkomen dat de kwestie zich herhaalt. De scholen in Pittsburgh waren niet de eersten: volgens nieuwszender NBC News was San Francisco een paar jaar geleden zeer succesvol met deze programma’s. Het fragment hieronder komt uit een interview van NBC met de directeur van een lagere school:
“Had je er meteen al vertrouwen in, of dacht je, wat heeft dit nou weer te betekenen, meditatie?”
“Ik dacht dat het een grapje was. Ik dacht, al dit ‘hippie’-gedoe werkte in de jaren ‘70 al niet, dus waarom zou het nu wel werken?”
Toch duurde het niet lang voordat deze sceptische school bekeerd was. Vier jaar na het invoeren van ‘Quiet Time’ in het dagelijkse schema van de lagere school, waren ze met recht trots op het resultaat: 79% minder schorsingen, aanwezigheid verhoogd naar 98,3% en schoolcijfers die gemiddeld 0,4 punten hoger lagen. Vandaag de dag zijn er 1500 studenten en 170 medewerkers getraind in transcendentale meditatie op vier scholen. Daarbij hoort ook Burton High, dat vroeger bekend stond als een gewelddadige probleemschool. De directeur van Burton High, Bill Kappenhaggen, leek het eerst geen goed idee om tijd uit het academische schema van zijn leerlingen te halen, dus verlengde hij de schooldagen met een half uur om tijd te maken voor meditatie. Ondertussen maakt hij zich daar geen zorgen meer over, want de school heeft 75% minder schorsingen en heeft een indrukwekkende sprong gemaakt van onderaan de academische ranglijst naar een terechte plek boven het gemiddelde. Een aantal scholieren van Burton High legden uit wat de nieuwe oefeningen voor ze betekenen: “Het maakt je bewuster van je acties”, vertelde een meisje. “Het brengt je naar dat niveau van ‘rust’’, legde een jongen uit. Een derde student onthulde dat meditatie hem ook hielp bij zijn aanhoudende woede: ‘Vóór de meditaties wilde ik om de een of andere reden altijd maar met iedereen vechten.’ In een afsluitend interview werd schooldirecteur Kappenhaggen gevraagd of hij denkt dat meditatie iets kan doen aan het geweld en de stress buiten school om, waarop hij antwoorde: ‘Nee, dat denk ik niet, maar ik geloof wel dat het invloed heeft op de manier waarop studenten omgaan met het geweld, het trauma en de stress van het dagelijks leven.’
Verandering volgt op bewustwording
Het lijkt erop dat we eindelijk kunnen accepteren dat onze oude manieren van doen, waaronder die in het openbare schoolsysteem, gewoonweg niet meer voldoen. Weg met het oude, het is tijd om het nieuwe aan te pakken. Hopelijk blijft dit alternatief om scholieren mindfulness aan te leren zich verspreiden, zodat deze kinderen de hulpmiddelen aangereikt krijgen waarmee ze hun potentie kunnen aanboren en een gezonde gemoedstoestand kunnen behouden.
Het zou zeker niet verkeerd zijn om in een school meditatie te geven. Ook kinderen staan onder stress en druk. Ze moeten maar presteren en goede punten halen. Daar komt dan nog eens bij het nodige dat ze soms moeten verwerken. Dat niet altijd makkelijk is en waardoor ze soms de verkeerde dingen gaan doen. Kijk maar wat er in Amerika gebeurd. Even in de klas een rustmomentje inlassen. Of de kinderen even iets laten inkleuren geeft ook weer de nodige inzichten hoe het kind zich op dat moment voelt. Door mindfulness en meditatie kan het kind zijn rust vinden. En hoe jonger men ermee begint hoe sneller kom je tot rust als men het even moeilijk heeft. Maar spijtig genoeg zie ik dit nog niet snel gebeuren. Als ik hoor wat de minister van onderwijs allemaal aan het doen is. Dan draait het toch maar allemaal uit of goede leerlingen met echt goede cijfers te verkrijgen. Ook thuis kan een kind soms niet een kind zijn. Ze mogen al blij zijn dat ze gehoord worden door de ouders. Ook groeien ze meer en meer op met het internet dat ze overal moeten gebruiken. Ook in de scholen. Maar staan ze dan ook stil dat dit voor velen een trigger kan zijn. Ja ik ben voorstander van meditatie of dergelijke als een lessenpakket in te lassen.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Aum Shanti, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Onderzoekers tonen gevolgen van lijfstraf op persoonlijkheid en IQ
Het is heel normaal je af te vragen hoe je bent geworden zoals je nu bent en waar of wanneer onzekerheden en angsten voor het eerst in je leven opdoken. Vaker dan we denken keren we voor antwoorden terug naar onze jeugd om te kunnen vaststellen wanneer bepaalde zaadjes van twijfel of aarzeling in onze persoonlijkheid zijn geplant. Naarmate we ouder worden krijgen we meer inzicht in onze kinder- en pubertijd doordat we onszelf en onze gezinsrelaties beter leren kennen. We worden ons bewust van bepaalde gewoonten van onze ouders die een stempel op ons leven hebben gedrukt en wat ons heeft gevormd tot de wijze waarop we vandaag de dag met de wereld en elkaar omgaan. Kortweg, zoals je bent opgevoed heeft direct invloed gehad op de persoon die je nu bent geworden, of je het nu wel of niet herkent.
Sommige kersverse ouders kunnen hier misschien bang voor zijn. Enerzijds willen ze het totaal anders doen dan hun eigen ouders, maar anderzijds willen ze hun kind ook niet bederven. Nieuwe ouders zoeken naar allerlei mogelijke alternatieven, proberen hun kind op de best mogelijke manier op te voeden, maar wanneer het specifiek gaat om lijfstraffen lopen de meningen nogal uiteen. Je kunt van jezelf zeggen dat je als kind bent geslagen en er goed doorheen bent gekomen, maar dat was slechts jouw norm en het is moeilijk vast te stellen hoe het jou beïnvloed heeft. Onderzoek suggereert echter dat deze vorm van straffen wel degelijk littekens in je ziel achterlaat. De in 2016 overleden Dr. Murray Straus heeft zijn leven gewijd aan het beter begrijpen van de negatieve effecten die lijfstraffen op de psyche van een kind hebben en hoe dit hen in hun volwassen leven kan beïnvloeden. Dr. Straus heeft honderden wetenschappelijke artikelen en 15 boeken geschreven, waaronder ‘Behind closed doors’ (Achter gesloten deuren) en ‘Beating the devil out of them’ (De duivel eruit slaan). Als internationaal erkend socioloog verrichtte hij breed onderzoek naar geweld binnen het gezin. Dr. Straus was mededirecteur van het Family Research Laboratory en professor sociologie aan de Universiteit van New Hampshire.
Lijfstraf en IQ
In een relatief nieuwe studie onderzocht Straus het verband tussen lijfstraf en IQ. Dit onderzoek, ondersteund door de Universiteit van New Hampshire en door Straus samen met Mallie Paschall (senior onderzoeker aan het Pacific Institute for Research and Evaluation) gepresenteerd tijdens de internationale conferentie over geweld, mishandeling en trauma in 2009, onthult een verontrustende trend. “Alle ouders willen slimme kinderen. Dit onderzoek bewijst dat vermijden van lijfstraf en op andere manieren wangedrag corrigeren daarbij kan helpen,” zegt Straus. “De resultaten van dit onderzoek hebben grote gevolgen voor het welzijn van kinderen over de hele wereld.”. Straus en Paschall bestudeerden steekproefsgewijs 806 kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 en 704 kinderen van 5 tot 9. Vier jaar later werden beide groepen opnieuw getest. Het IQ van kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 die geen lijfstraf hadden ervaren scoorde 5 punten hoger in vergelijking met de kinderen van dezelfde leeftijdsgroep die wel werden geslagen. Kinderen van 5 tot 9 jaar die niet waren geslagen, scoorden vier jaar later 2,8 punten hoger dan kinderen die wel lijfstraf hadden gehad. “Het maakt een groot verschil of ouders hun kinderen veelvuldig slaan. Hoe vaker een kind wordt geslagen, hoe langzamer de ontwikkeling van het mentale vermogen verloopt. Maar ook weinig slaag maakt een verschil,” verklaart Straus.
Landelijke cijfers
Straus en zijn collega’s verzamelden in 32 landen gegevens over lijfstraffen onder 17.404 universiteitsstudenten die als kind geslagen zijn en ontdekten dat in landen waar lijfstraf regelmatig voorkomt een lager nationaal gemiddeld IQ heerst. Degenen die zelfs in hun tienerjaren door hun ouders werden geslagen, toonden het sterkste verband tussen gedrag en IQ. Uit deze gegevens werden twee conclusies getrokken met betrekking tot de relatie tussen lijfstraf en een lager IQ:
1. Lijfstraffen veroorzaken extreme stress en kunnen een chronische stressfactor worden voor jonge kinderen die meerdere keren per week worden geslagen. Bij velen woekert dit nog jarenlang door. Uit het onderzoek bleek dat stress door lijfstraf zich uit in een toename van post-traumatische stresssymptomen, zoals angst dat er erge dingen zullen gaan gebeuren en gemakkelijk schrikken. Deze symptomen staan in verband met een lager IQ.
2. Een hoger nationaal economisch ontwikkelingsniveau ligt ten grondslag aan het feit dat minder ouders lijfstraffen toepassen, evenals aan een hoger nationaal IQ.
Geen verbazingwekkend onderzoek. Wanneer een ouder ervoor kiest om het kind te corrigeren door middel van misbruik en agressie, geeft dat alleen de slechte vaardigheden in conflicthantering van het kind weer, aangezien het resultaat van ‘fout gedrag’ uitsluitend wordt bepaald door de ouder/misbruiker en fysiek wordt toegepast in plaats van met het kind in dialoog te gaan om het te helpen begrijpen waarom zijn/haar daden niet werden gewaardeerd of geaccepteerd.
Volgens Straus:
De wereldwijde gevolgen van lijfstraf worden het duidelijkst weerspiegeld in de 24 landen die dit in 2009 wettelijk hebben verboden. Zowel de Europese Unie als de Verenigde Staten hebben alle lidstaten opgeroepen om lijfstraffen door ouders te verbieden. Sommige van de 24 landen die dit verbod hebben ingevoerd, hebben krachtige inspanningen geleverd om de bevolking te informeren en ouders te helpen bij het beheersen van hun emoties bij het opvoeden van hun kinderen. In andere landen is er helaas weinig gedaan om het verbod te implementeren… Ondanks dat zijn er aanwijzingen dat de houding ten opzichte van lijfstraf verandert en het toepassen ervan afneemt, zelfs in die landen die weinig hebben gedaan om de wet te implementeren en in landen die lijfstraf niet hebben verboden.
Persoonlijkheid
Een studie die door onderzoekers ( van de Universiteit van Texas – Austin – en de Universiteit van Michigan werd gepubliceerd in het Journal of Family Psycholgy, beweert dat kinderen die geslagen worden eerder geneigd zijn om ‘hun ouders uit te dagen en om meer a-sociaal gedrag, agressie, geestelijke gezondheidsproblemen en cognitieve gedragsstoornissen te vertonen.’ En deze studie was uitgebreider dan de meeste. Volgens de onderzoekers is dit tot nu toe “de meest complete analyse van de gevolgen van slaan, meer in het bijzonder de effecten van alleen slaan in tegenstelling tot eerdere rapporten, waarin ook andere vormen van fysiek straffen worden geanalyseerd. Deze studie is gebaseerd op een meta-analyse van 50 jaar onderzoek van meer dan 160.000 kinderen. Deze analyse is gericht op wat de meeste Amerikanen zouden herkennen als lijfstraf – het met de vlakke hand slaan op billen of lichaamsdelen. Wanneer een ouder er voor kiest zijn kind een klap te verkopen, is het meestal niet de bedoeling om duurzame gehoorzaamheid te ontwikkelen, maar om onmiddellijke gehoorzaamheid af te dwingen. “Wij kwamen tot de conclusie dat de gevolgen van lijfstraf direct onbedoeld nadelig gevolgen heeft en geen enkel verband houdt met de wens van de ouders om hun kind duurzame discipline te leren,” vertelt Elizabeth Gershoff, hoogleraar menselijke ontwikkeling en familiewetenschappen aan de Universiteit van Texas te Austin. Natuurlijk willen alle ouders het beste voor hun kinderen, het is dus uiteraard niet hun intentie om nadelige gevolgen op langere termijn te veroorzaken met wat in hun beleving een passende methode is om kinderen discipline te leren. Het is daarom van vitaal belang dat alle ouders de gevolgen gaan inzien van schade die ze onbewust bij hun kroost aanrichten. “De uitkomst van het onderzoek luidt dat lijfstraf de kans op een grote verscheidenheid ongewenste gevolgen op het kind enorm vergroot. Lijfstraf heeft dus precies het tegenovergestelde effect van wat ouders graag gewild hadden,” – verklaart mede-auteur Andrew Grogan-Kaylor, hoogleraar aan de Universiteit van Michigan School of Social Work, die eveneens bij het onderzoek betrokken was. Veel mensen zouden kunnen zeggen dat er een duidelijk verschil bestaat tussen fysiek misbruik en slaag. De uitkomst is echter dat beiden een schadelijke impact op een kind hebben met dezelfde negatieve gevolgen. Volgens Gershoff “toont het onderzoek aan dat slaag dezelfde negatieve impact op een kind heeft als misbruik, echter in iets mindere mate”, en “dat er geen duidelijk bewijs bestaat dat slaag een positief effect heeft, doch wel voldoende bewijs dat het risico dat een kind schade oploopt bij de ontwikkeling van gedrag en menselijke vaardigheden zeer groot is.” Een nog grotere neerwaartse spiraal die door lijfstraf wordt veroorzaakt is dat de cyclus zich naar alle waarschijnlijkheid zal voortzetten. Uit studie is gebleken dat volwassenen die als kind waren geslagen deze vorm van straf ook op hun eigen kinderen zouden kunnen toepassen.
Oneerlijke situaties
Onderzoekers van de Tamagawa Universiteit en het Nationaal Instituut voor Informatie- en Communicatietechnologie in Japan publiceerden een artikel in het tijdschrift Nature Human Behavior dat mogelijke consequenties beschrijft over mensen die lijden aan depressies met betrekking tot oneerlijke situaties. Zoals door Medical XPress wordt beschreven: Tijdens deze studie werden vrijwilligers gevraagd een videospelletje te spelen waarin beloningen werden aangeboden – sommige vrijwilligers kregen meer dan de helft van de beloningen, sommigen kregen minder dan de helft en een derde groep kreeg hetzelfde als andere spelers. Terwijl de vrijwilligers aan het spelen waren, keken de onderzoekers met een MRI-machine naar het bloed in de hersenen. De onderzoekers concentreerden zich op de amygdala en de hippocampus, omdat deze bij mensen werden geassocieerd met depressiviteitsklachten . Ze ontdekten dat de wijze waarop deze hersendelen reageerden op het moment dat de spelers het gevoel hadden dat er oneerlijk werd gespeeld, een betrouwbare mogelijkheid biedt om een jaar na dato het depressieniveau bij deze mensen te voorspellen – ongeacht of voor de aanvang van het videospel de vrijwilliger als een pro-sociaal mens of als individualist uit de test naar voren kwam. Ook ontdekten ze dat bij de hersenen van vrijwilligers die meer dan hun deel ontvingen, ze alleen in pro-sociale mensen depressiviteitsniveaus konden voorspellen. Ik beschouw dit als relevante informatie, want wanneer een volwassene fysieke straf gebruikt om correctie af te dwingen, dit vanuit het perspectief van een kind gevoeld kan worden als iets oneerlijks of incorrects met betrekking tot hoe een mens in het algemeen behandeld dient te worden. Ik ben het er mee eens dat hier meer onderzoek naar verricht zou moeten worden om deze suggesties te bevestigen, maar volgens mij weten we diep van binnen dat misbruik en mishandeling van kinderen niet werkt, daar is geen enkele bewijsvoering voor nodig, dat is een vaststaand feit.
“Het is tijd dat psychologen de noodzaak erkennen om ouders te helpen bij het volledig beëindigen van het toepassen van lijfstraf op hun kroost, tevens met het doel dit te implementeren in hun eigen onderwijs en klinische praktijk. Het is ook tijd dat de Verenigde Staten de aandacht gaan richten op de voordelen van het niet-slaan en verbetering van het welzijn van kinderen en dit uiteindelijk vast te leggen in wetgeving dat lijfstraf verbiedt.”
Vriendelijk ouderschap
Hoe ziet deze manier van benaderen eruit?
Rebecca English schreef er een artikel over in The Conversations , waarin een aantal tips worden gegeven voor ouders die graag een andere benadering willen leren hoe ze hun kinderen discipline kunnen bijbrengen. Hieronder een fragment uit dat artikel, met een paar stappen om ouders aan te moedigen een partnerschap met hun kinderen op te bouwen
1. Het uitgangspunt voor een goede samenwerking met een kind is verbinding , aangezien elke vorm van gedrag voortvloeit uit de manier waarop het kind met zijn ouders/verzorgers is verbonden. 2. In plaats van commando’s te geven worden keuzes geboden (“Wil je je tanden poetsen vóórdat je je pyjama aantrekt of erna?”). 3. Het kind wordt op een speelse manier benaderd. Spelenderwijs opruimen bijvoorbeeld (“Zullen we samen je autootjes de garage inrijden of je poppen in bed stoppen?”) of een spel om spanning te verminderen (bijvoorbeeld een kussengevecht). 4. Het kind mag zijn emoties laten zijn . In plaats van “ssssst” te zeggen of “stop!” te roepen, wordt actief geluisterd naar het gejammer. Je zou kunnen zeggen: “Wat heb je hier (deze situatie) veel/sterke emoties bij.” 5. Het gedrag van het kind wordt besproken, niet het kind zelf. Dus: in plaats van een kind als stout of lief te bestempelen wordt uitgelegd wat zijn acties voor effect hebben. Bijvoorbeeld: “Ik word er niet zo blij van om steeds de kruimels van de bank te moeten vegen.” 6. Er wordt zoveel mogelijk onderhandeld over het aangeven van grenzen. Wanneer het tijd is om de speeltuin te verlaten wordt gevraagd: “Hoeveel minuten wil je nog schommelen voordat we naar huis gaan?” Je kunt daar flexibel in zijn en een duidelijke “nee” bewaren voor situaties die het kind kunnen schaden (bijvoorbeeld de weg op rennen zonder goed uit te kijken, een hete kookplaat aanraken) of anderen (inclusief huisdieren). Men kan zeggen: “Mij of je zusje slaan/aan de staart van de hond trekken doet pijn. Ik sta niet toe dat je dit doet.” 7. Kinderen worden behandeld als partners in de familie. Partnerschap houdt in dat het kind wordt uitgenodigd om mee te helpen beslissingen te nemen bij het uitvoeren van huishoudelijke taken. Wanneer ouders iets verkeerd begrijpen, verontschuldigen ze zich. 8. Geforceerd affectie afdwingen wordt vermeden. Wanneer Ome Jan het kind wil knuffelen en het kind wil dat niet, dan wordt dat gerespecteerd. Er wordt ook geen alsjeblieft of dankjewel afgedwongen. 9. Kinderen worden vertrouwd. Wat door jou als “wangedrag” wordt beschouwd wordt gezien als een teken van onvervulde behoefte. 10. Ouders/verzorgers nemen indien nodig op tijd pauzes. Voordat het uit de hand loopt nemen ze een stap terug, halen diep adem en bewaren hun kalmte.
Uiteindelijk zijn wij de ambassadeurs voor onze kinderen. Ze kijken naar ons, zijn afhankelijk van ons en hopen dat we de juiste beslissingen nemen voor hun veiligheid en geluk. Ik ben van mening dat we het aan onze kinderen verplicht zijn hen de ruimte te geven zichzelf te ontdekken en te ontwikkelen en mee te werken aan een gezonde dialoog waarbij we vooral geduld dienen te betrachten. Ouderschap is een voortdurend proces van groei en transformatie voor zowel jou als je kind(eren), dus laten we het mooi en leuk maken.
Een lijfstraf gaat van een corrigerende tik tot echt mishandeling of verwaarlozing van het kind. Men staat er niet bij stil hoeveel impact het heeft op het kind. En soms moet men als ouder ook een de vraag stellen voor wat het kind aandacht vraagt of iets stouts doet. Het kan gewoon zijn om als ouder je ook eens bezig te houden met het kind. Dat vaak bij de ouders er niet aan toekomt. Zodat een kind van alles kan uitsteken om aandacht te trekken. Maar in de negatieve zin van de ouders. Het wordt gestraft en bij sommigen gaat dit als een lijfstraf. Maar dat heeft een zware impact bij het kind. Dat het zich heel het leven meedraagt. En soms ook een haat kan vormen tegen de ouders. Zelf vind ik het een gepaste tekst om er toch eens aan te denken als ouder als men een kind straft.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Aum Shanti, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Onze kinderen zijn onze grootste zegen en de grootste last in ons leven. Ze bezorgen ons tranen van geluk en van verdriet. Door hen kunnen we intens veel liefde voelen, meer dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Net zo groot kunnen ook onze gevoelens van angst zijn. Ze maken onvermoede kwaliteiten in ons wakker en halen het slechtste in ons naar boven op de momenten dat we ons onmachtig voelen.
Onze kinderen raken ons
Dat onze kinderen ons zo raken is niet voor niets. Op die manier maken ze ons bewust van onszelf en nodigen ze ons uit om te groeien. Ieder kind heeft zo z’n eigen uitnodigingen aan ons en het is onze keuze om ze aan te nemen of niet. Nemen we ze aan, dan zullen we groeien en onszelf verder ontwikkelen, samen met ons kind. Negeren we de uitnodigingen, dan kunnen we er zeker van zijn dat er nieuwe volgen, net zo lang tot we er klaar voor zijn om ze wél aan te nemen.
Wat raakt
Om te kunnen zien welke uitnodigingen onze kinderen aan ons doen, hoeven we alleen maar te kijken naar wat ons zo raakt. Van welk gedrag van ons kind worden we emotioneel? Welk gedrag ontroert ons? Over welke kwaliteiten van ons kind praten we steeds weer met anderen? Welk gedrag roept weerstand in ons op? Welk gedrag zijn we liever vandaag dan morgen kwijt? Van welk gedrag weten we niet meer wat we ermee aan moeten?
De uitnodiging zien
Als je weet wat je zo raakt, dan kun je onderzoeken welke uitnodiging er voor jou in zit. Mijn oudste dochter was bijvoorbeeld heel accepterend naar iedereen om zich heen. Ze was enthousiast over alle vriendinnetjes, hoe ze zich ook gedroegen tegenover haar. Ze bleef vol lof over mijn vader, ook toen hij haar pijn had gedaan met dingen die hij zei. En met iedere fout van mij kon ze even liefdevol omgaan. Haar manier van zijn ontroerde me iedere keer weer en ik besefte dat hierin een uitnodiging voor mij zat. Een uitnodiging om te voelen wat ik voel zonder de ander te beschuldigen dat hij of zij mij dit heeft aangedaan. Om steeds weer met liefde en acceptatie naar de ander te kijken en van binnen te weten dat we dezelfde liefdevolle intenties hebben voor het leven. Dat was in het begin een hele strijd. Ik wilde namelijk gelijk hebben (Je hebt me pijn gedaan! Wat je deed was niet goed!). Maar hoe vaker ik het anders deed, hoe meer ik ging ervaren dat het zowel mij als de ander goed deed.
Als het pijn doet
Zo heeft je kind ook een uitnodiging voor je als het gaat om gedrag dat pijn doet, gedrag waarvan je in de weerstand gaat, gedrag waarvan je niet weet wat je ermee moet. Vaak is het lastiger om daar de uitnodiging in te zien omdat het zoveel pijn doet en omdat het gedrag is dat je niet wilt. Toch is het juist heel waardevol om daar wel op deze manier naar te kijken. Zo liet mijn oudste dochter mij bijvoorbeeld ook heel ander gedrag zien. Extreme boosheid, tot aan slaan toe. Niets wat we probeerden hielp, tot ik de uitnodiging van haar aan mij kon zien. Toen ik besefte dat ze me uitnodigde om mijn eigen boosheid te voelen (boosheid die ik na mijn puberteit veilig had weggeborgen achter hoge, stevige muren) en daar op een goede manier mee om te gaan, verdween haar extreme boosheid als sneeuw voor de zon.
Een kado
De uitnodiging die ons kind aan ons doet, is dus eigenlijk niets anders dan een geschenk. Het maakt ons bewust van kwaliteiten die in ons aanwezig zijn, maar die we niet volop de ruimte te geven om te bloeien. En het attendeert ons op oude pijn die we mogen laten helen.
Naast een geschenk voor ons, is het ook een geschenkvoor ons kind als we de uitnodiging aannemen. Zo werd mijn aandacht voor de accepterende levenshouding van mijn dochter anders (ik had niet meer de behoefte om het steeds weer te benoemen als kwaliteit) omdat ik de kwaliteit in mezelf ontwikkelde. Hieronder ontstond er bij haar ruimte om meer te zijn dan dit. En kreeg ze daarnaast een moeder die meer accepterend met haar en anderen kon omgaan. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn opgesloten boosheid, ontstond er bij haar ruimte om de boosheid die ze uit liefde tijdelijk voor me gedragen had, los te laten.
Schrijven en puzzelen
Het is niet altijd makkelijk om te zien welke uitnodiging je kind voor je heeft. Wat je kan helpen is om het op te schrijven. Om op papier te zetten wat je zo raakt en daar zo specifiek mogelijk in te zijn. Kies daarbij voor één ding per keer. Als je het op hebt geschreven lees het dan eens een aantal keren terug en kijk welke plek de dingen die je hebt opgeschreven in je eigen leven hebben. Wil je kind bijvoorbeeld niet eten, vraag jezelf dan af hoe jij tegenover eten staat. Hoe was jij als kind? Wat betekent voeding voor jou? Welke dingen gun jij jezelf wel of niet? Op welke manier kun en wil jij anders met letterlijke voeding omgaan? Maar kijk ook verder dan dat. Welke betekenis heeft voeding nog meer voor jou? Op welke manieren voed jij jouw leven? En op welke niet? Gun jij jezelf in je leven de dingen die jou voeden (waar jij gelukkig van wordt, die jou energie geven) of juist niet?
Gedrag veranderen
En als je dan de puzzelstukjes gevonden hebt en je wilt de uitnodiging aannemen, verander dan stap voor stap je gedrag. Wees niet teleurgesteld als het mis gaat (ik kan nog steeds niet alles wat me pijn doet omarmen en accepterend omgaan met de ander), maar houd vol. Het is net als met leren fietsen, in het begin begrijp je niet hoe je ooit in balans kunt blijven en vooruit kunt komen. Maar na genoeg oefening begrijp je niet meer hoe je ooit dacht dat je het niet zou kunnen.
Als ouder kennen we allemaal het spreekwoord ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen. Of ik plak ze achter het behangpapier. Maar eigenlijk kunnen we als ouder ook veel leren van hen. Alhoewel we zeker niet met alles eens zijn en we ze dagelijks zullen omarmen. Omdat ze weer even iets uitgestoken hebben of omdat ze weer eens niet willen luisteren. Maar heb je dan als ouder eens even naar jezelf gekeken. Voor wat je kind even niet wilt luisteren. Misschien dat je op een moment ook niet naar hen wou luisteren en dat nu je kind hetzelfde doet. Ach het zijn kinderen en ze moeten leren. Maar dat leren is vaak spiegelen van de ouders. Waar je niet bij stilstaat. Sta je als ouder open voor het leren van je kinderen. Hoe ze spelen praten en hun fantasie laten spelen. Is veel van belang om ze te laten groeien en mee te groeien als men als ouder ervoor openstaat. Maar de ouders willen liever een stil kind denken vaak aan zichzelf en dat maakt dat het kind soms kan uitbarsten en zo door de ouders berispt worden. Omdat de ouders er niet tegen kunnen of meer met andere zaken bezig zijn. Bepaalde maken dus geen tijd meer om met hun kinderen buiten te komen te spelen en naar hen te luisteren. Dat is zo spijtig. Want het hoort bij de opvoeding.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Aum Shanti, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Stille kinderen zijn een zegen in de grote klassen van tegenwoordig, kinderen die rustig en stil hun gang gaan. Die luisteren en doen wat er van ze gevraagd wordt. Ouders zijn er blij mee, ze schikken zich naadloos in de drukke schema’s en lijken alles prima te vinden. Of niet? Als ouder of leerkracht kun je soms zomaar het gevoel krijgen dat er meer in ze omgaat. Dat ze eigenlijk wel iets anders zouden willen. Dus stel je ze wat vragen en probeer je te achterhalen wat zij zelf graag zouden willen. Maar echte antwoorden komen er niet. Dus stop je ermee, want het gaat immers prima zo.
Is het oké dat wij ze niet horen?
Maar wat nu als het eigenlijk niet zo prima is? Als deze kinderen wel degelijk iets te vertellen hebben, maar wij ze niet horen. Omdat we niet voldoende veiligheid, aandacht, ruimte of stilte kunnen bieden. Of omdat we onvoldoende creatief zijn in de manier waarop we ze horen. Misschien vinden we het zelf wel ongemakkelijk en bewegen we liever weg van dat ongemak. Wellicht vinden we de huidige situatie wel fijn en zijn we bang voor verandering. Er kunnen allerlei redenen zijn waarom we ze niet willen of kunnen horen. En willen we daar verandering in aanbrengen, dan zullen we dus moeite moeten doen.
De tijd nemen
Wat je allereerst zou kunnen doen is de tijd nemen om je kind (of het kind in je klas*) te observeren. Niet één keer, maar verschillende keren in verschillende situaties. Kijk eens wat je opvalt in bijvoorbeeld het gedrag, de lichaamshouding, de gezichtsuitdrukking, de gekozen woorden, de toon, de interactie (of afwezigheid daarvan) met de ander. Is er iets wat steeds terugkeert? Iets wat jou bijzonder raakt? Of wat om een andere reden sterk opvalt?
In de spiegel kijken
Betrek dan datgene wat je zo opvalt eens op jezelf. Hoe zit dit bij jou? Herken je dit? Of juist helemaal niet? Spiegelt jouw kind hier iets? Heeft hij of zij een boodschap voor jou? Gaat het om gedrag dat jij wat meer of minder zou mogen laten zien? Herken je een angst en zou je daar op een andere manier mee om mogen gaan? Raakt het aan (oud) verdriet van jou en is het tijd om daar iets mee te doen? Prikkelt het een verlangen in jou naar iets dat je lang geleden hebt weggestopt? Kortom, welke raakvlakken heeft wat je ziet in jouw kind met wat je in jezelf kunt zien?
Handelen op basis van wat je hebt gezien
Heb je niets herkend van jezelf, kijk dan eens wat je zou kunnen doen voor/richting jouw kind met wat je hebt gezien. Welke behoefte vermoed jij bij jouw kind? Wat zou je kind nodig kunnen hebben van jou? Handel overeenkomstig en kijk wat er gebeurt. Zie je verandering, benoem dit dan. Vertel jouw kind welke verandering jij hebt opgemerkt en vraag of jouw kind dit herkent. Of hij of zij er blij van wordt. En bespreek dan wat jij anders hebt gedaan richting je kind. Vraag of je kind dit prettig vindt of niet en of je dit gedrag moet doorzetten.
Geen verandering
Bemerk je geen verandering dan zou je met je kind in gesprek kunnen gaan. Je zou kunnen uitleggen dat je graag meer wilt weten over wat er in je kind omgaat en dat je daarom een tijdje heel goed hebt gekeken. Dat je daarbij dingen zijn opgevallen en dat je die graag zou willen delen. Vraag dan of je kind daar open voor staat. Is het antwoord ja, spreek dan vanuit jezelf (ik zie, ik denk, ik voel) en vraag steeds of iets klopt of niet. Moedig je kind aan om je te corrigeren als je dingen zegt die voor hem of haar niet kloppen.
Communicatie via papier
Voor sommige kinderen is een gesprek over zichzelf geen goede vorm. Het is te direct, te confronterend en gaat te snel. In plaats van het gesprek aan te gaan zou je je kind bijvoorbeeld briefjes kunnen laten schrijven en daarop reageren met een briefje van jou. Dit kan een heel veilige en laagdrempelige manier van communiceren zijn. Je kunt ook gesprekken aangaan over soortgelijke situaties, bijvoorbeeld aan de hand van een stuk in een boek, een film of een ander kind (of volwassene). Je zegt dan bijvoorbeeld “Ik denk dat dat meisje in het boek zich soms wel eenzaam voelt..” en vraagt dan “Wat denk jij?”.
Vermijd oogcontact
Als je kind praten lastig vindt, vermijd dan het oogcontact. Ga lekker naast elkaar zitten. Of nog beter, ga samen wandelen of fietsen en praat ondertussen. Oogcontact kan voor sommige kinderen heel indringend en oncomfortabel zijn, waardoor de situatie onveilig voelt. Ook sturende vragen kunnen onveilig voelen. Stel zoveel mogelijk open vragen en sta open voor het antwoord dat je krijgt. Ga verder met dat antwoord (en niet met wat je had verwacht of wat je zou willen horen). Kinderen voelen haarfijn aan als wij ze een bepaalde kant op willen sturen en de meeste vinden dat niet prettig.
Neem de tijd
En daar is het woord tijd opnieuw. Tijd is wat mij betreft de heilige graal in deze. Neem de tijd en geef de tijd. Het kan soms heel lang duren voordat er een antwoord komt; durf te wachten. Durf je kind de ruimte te geven om lang stil te zijn. Vaak voelt dat ongemakkelijk en ga je daardoor zelf praten of een nieuwe vraag stellen, maar meestal is dat niet nodig. Laat je kind merken dat het oké is dat het lang duurt. Twijfel je of je kind jouw vraag begrepen heeft, dan kun je dat vragen en eventueel je vraag anders formuleren. Is je vraag wel begrepen, dan mag je dus gewoon wachten op het antwoord.
Wat hebben stille kinderen ons te vertellen?
Misschien had je op een antwoord gehoopt toen je dit artikel bent gaan lezen. Maar dat antwoord kan ik je niet geven. Er is niet één centrale boodschap. Ieder kind heeft ons iets anders te vertellen en het is aan ons om ze allemaal te horen. Dit artikel is een pleidooi om tijd te maken voor de kinderen die de tijd niet opeisen voor zichzelf. Om ze te horen en iets te doen met wat zij ons te vertellen hebben.
* Voor ‘jouw kind’ kun je ook steeds lezen ‘het kind in jouw klas’.
Wil in eerste instantie beginnen met een stil kind is geen ziek kind. Ouders kennen hun kind het beste. Een stil kind is een kind dat men meer moet observeren. Want het kan zoveel overbrengen. Maar juist omdat men het niet gewend is van een kind kan men er soms moeilijk mee omgaan. Ook bij een kind kan lichaamstaal een belangrijke rol spelen. Net als hoe het speelt of met wat het speelt maar ook met de tekeningen die ze inkleuren of tekenen. Daar kan men soms heel wat uithalen. En stil kind is als een stille volwassene. Ze zullen wel iets zeggen als het nodig is. Of zich laten horen op een andere manier. Stille kinderen zijn aangenaam maar voor velen ook een vorm van frustratie. Dat is dan weer een les dat men eruit moet leren. Soms krijgen ze te horen wees eens wat assertiever durf op te komen voor jezelf. Maar men zou vertelt staan dat ze dat zeker en vast op gepaste tijdstippen wel kunnen. Natuurlijk naar gelang de leeftijd kan het ook zijn dat het kind zichzelf nog aan het zoeken is of dat er een probleem is. Dan is het soms aangeraden om toch hulp te zoeken om te kijken wat er scheelt.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Tien Eenvoudige Stappen om de Energie van je Kind te Kalmeren
Eerste tip:
Wanneer je kind van streek is, controleer dan je eigen energie! Als je energetisch vervormd of gestresst bent, zullen zij dat ook zijn. Neem even de tijd om te kalmeren of je te ontspannen en merk op hoe dit van invloed is hun energie. Tip: Doe een “Hook Up” wanneer je merkt dat je gestresst of boos bent op je kind. Je zult merken dat het je kind veel sneller tot bedaren brengt en je zult jezelf ook beter voelen!
Hookup
Kruis je voeten bij je enkels
Houd je armen recht naar voren, met de rug van de handen naar elkaar gericht, de duimen omlaag
Kruis een hand over de andere en plaats de handpalmen samen met de vingers tussen elkaar geschoven.
Buig de ellebogen en vouw de handen in en omhoog totdat ze comfortabel op je borst rusten.
Adem diep in terwijl je het puntje van de tong tegen de bovenkant van het gehemelte achter de voortanden plaatst.
Wanneer je uitademt, ontspan dan de tong in de mond.
Houd die positie vast totdat je een kalmerend gevoel binnen voelt. (Dat kan een minuut of twee duren).
Ontspan en ontvouw handen en voeten.
Druk op de vingertoppen van een hand tegen de vingertoppen van de ander en de voel de energie waar ze elkaar ontmoetten. Blijf in deze positie gedurende minstens 30 seconden. (De energie kan warm aanvoelen, tintelend of als het ware trillend, zoemend of kloppend)
Als je kind vraagt wat je doet, vertel hem/haar dat het een manier is om te kalmeren. Vraag hen of ze met je mee willen meedoen!
Tip twee:
Deze techniek zal meestal helpen een kind te ontspannen en te kalmeren wanneer het boos, bang of driftig is.
Het temmen van de Dinosaurus
Wrijf je handen snel tegen elkaar om energie te verzamelen in je handen.
Neem beide handen en plaats ze dicht bij het hoofd van je kind in de buurt van elk van zijn oren. Zonder het lichaam van het kind te raken, zwaai je rond zijn oren en langs de zijkant van zijn hoofd, nek, schouders en armen en langs zijn handen naar beneden. Je handen werken als een magneet die de overtollige energie uit het lichaam van je kind naar beneden trekt.
Deze beweging moet waarschijnlijk 3 tot 5 keer worden herhaald totdat het kind zichtbaar kalmeert.
Enige zachte woorden die zijn boosheid erkennen en hem laten weten dat het o.k. is om wat voor gevoelens dan ook te hebben, kunnen nuttig zijn voor het kind.
Ouders kunnen dit ook doen om zichzelf te helpen ontspannen en hun eigen overtollige energie te kalmeren!
Neem gewoon één hand tegelijk, kruis naar de andere kant van je hoofd en zwaai langs je nek, armen en van de vingers af. Vergeet niet om langzaam en diep in- en uit te adem te halen terwijl je je overtollige energie bevrijdt.
Tip drie:
De Kalmerende Drievoudige Warmer is een andere krachtige manier om de overtollige energie van een kind te kalmeren. Als deze procedure één of twee keer per dag gedurende drie of vier weken herhaald wordt, kun je letterlijk het zenuwstelsel van een kind resetten in een rustiger modus.
Kalmerende Drievoudige Warmer
Terwijl het kind rustig in een ontspannen houding zit of ligt, houd dan de voorkant van zijn knie en de achterkant van zijn elleboog vast, aan één kant van het lichaam. Misschien voel je de energie tintelen terwijl die via het been naar de grond beweegt. Is je kind ook in staat om de energie te voelen bewegen?
Als de ene kant aanvoelt alsof hij klaar is (het zou 5 minuten of meer kunnen duren), herhaal dan dezelfde procedure bij de tegenovergestelde elleboog en knie.
Verplaats je vervolgens zó dat je de kleine inkeping aan de buitenkant van de kleine teen met een van je wijsvingers vast kunt houden. Met behulp van je andere wijsvinger druk je op de plek waar de 4e en 5e vingers van het kind bij elkaar komen (rechts van waar de V is gevestigd). Je kunt ongeveer net zolang op deze punten drukken als de hoeveelheid tijd die de elleboog en knie-punten in beslag hebben genomen. Dit wordt herhaald aan beide kanten totdat alle vier de punten zijn afgewerkt. Tip: Dit is een ontspannende activiteit voordat je kind gaat slapen. Het kan hen werkelijk helpen sneller in slaap vallen, en tegelijkertijd helpen hun zenuwstelsel te herprogrammeren.
Tip vier:
Laat het kind een karateslag gebruiken met een affirmatie om het te helpen uit een negatieve of onwillige staat te komen. Energetisch is dit bekend als psychologisch omgekeerd. Wanneer iemand´s energie omgekeerd is, doen we letterlijk het tegenovergestelde van wat ons zou helpen, of we maken keuzes die ons belang saboteren.
Als het kind wil meewerken, laat het dan met de buitenkant van de hand tegen de uitgestrekte palm van de andere hand tikken in een (zachte) karateslagbeweging.
Laat het kind tijdens het tikken, zijn eigen versie van het volgende opzeggen:
a. “Ook al ben ik op dit moment boos, ik ben een super kind!”
b. “Ik hou van mezelf en ik ben o.k., ook al heb ik dit probleem “(woede, verdriet, angst, boosheid, etc.)
c. “Ook al voel ik me nu een slecht kind; ik hou van mezelf en accepteer mezelf volledig!”
Herhaal het tikken en de affirmaties hardop, met drie pauzes om diep adem te halen tussen elke affirmatie- en tikkensessie.
Als het kind problemen heeft met het opzeggen van de affirmaties en het doen van de tikken, doe het dan voor op je eigen lichaam. Zet je in voor hun hoogste goed.
Tip vijf:
Laat je kind denken aan een plaats waar het zich rustig, vredig en ontspannen voelt. Deze veilige plek kan een echte of een denkbeeldige plek zijn. (Controleer of er geen negatieve herinneringen aan verbonden zijn.) De eerste keer dat je over de veilige plaats praat, helpt het als het kind ontspannen is en in een positieve gemoedstoestand verkeert.
Veilige Plaats met een Vlinder Omhelzing
Laat je kind zo gedetailleerd mogelijk een rustige, kalme plaats beschrijven. (Soms laat ik het kind zijn Veilige Plek tekenen.)
Is deze kalme, vredige plek in een gebouw of buiten in de natuur?
Terwijl het kind zich deze bijzondere plek voorstelt, waarbij het langzaam en diep in- en uitademt en het het kalme, ontspannen gevoel in zijn lichaam voelt, kruist het zijn armen over de borst tikt het licht met zijn vingertoppen op zijn borst totdat het zich helemaal kalm en ontspannen voelt. Dit proces van zacht tikken heet een Vlinder Omhelzing.
Wanneer het kind geagiteerd of overstuur is, herinner hem dan aan zijn bijzondere rustige plek. Laat het zich de veilige plek in zijn hoofd voorstellen en een Vlinder Omhelzing doen om zich beter te voelen! Sommige kinderen willen hun Veilige Plek tekenen.
Tip Zes:
Een andere manier om je kind te helpen ontspannen en spanningen of ongemakkelijke gedachten of gevoelens los te laten, is zijn positieve punten aan te raken op zijn voorhoofd. De reden dat het zo goed werkt is omdat het een neurovasculair punt is dat de bloedsomloop verbetert en helpt om de bloedstroom terug te brengen naar het denkende deel van de hersenen. Als je het effect nog krachtiger wilt maken, kun je het kind een hook up laten doen terwijl je deze punten aankraakt.
Positieve Punten Aanraken
Wrijf je handen flink tegen elkaar en schud ze daarna af om de energie te verzamelen in de handen.
Plaats je vingertoppen licht op de positieve punten van het voorhoofd van je kind. De positieve punten bevinden zich direct boven de wenkbrauwen en onder de haarlijn. (Je kunt ook de hele hand gebruiken op het voorhoofd, met de andere hand aan de achterkant van het hoofd, net boven waar de schedel aan de nek grenst. Dit heeft betrekking op de angstpunten aan de achterkant van het hoofd en zet een energie-resonantie tussen de twee handen in gang.)
Meestal vraag ik het kind na te denken over iets schokkends dat hem ooit is overkomen of iets waardoor het zich gestresst voelt. Dit duurt meestal ongeveer een minuut of meer.
Denk eraan dat indien het kind een hook up doet terwijl je deze punten aanraakt dit een nog krachtiger oefening wordt.
Als het kind niet wil meewerken om deze procedure te doen, stel dan voor om het voor je kind te doen terwijl je het bij wijze van voorbeeld op jezelf uitvoert.
Tip Zeven:
Vergrendeling van de positieve energie van het hart is een andere manier om het zenuwstelsel te zuiveren van negatieve energie en positieve liefdevolle energie te verhogen.
“Lock In” van het Hart
Vertel je kind dat je het gaat leren hoe het de liefdevolle positieve gevoelens van zijn hart groter kan maken. Leg uit dat een “Hart Lock In” is als het openen van een deur in hun hart om zo meer zonneschijn en liefde binnen te laten.
Laat het kind zijn ogen sluiten en het zich op zijn hartcentrum concentreren terwijl het denkt aan iets dat hem zich gelukkig of geliefd doet voelen. Laat het kind zijn hand op zijn borst plaatsen als hij dit gevoel of deze gevoelens van liefde daar voelt.
Laat het kind zich nu voorstellen dat het een sleutel heeft waarmee het zijn hart kan openen om zo meer licht en liefde binnen te laten. Kan het zich voorstellen dat zijn adem langzaam in en uit door de deur van zijn hart gaat?
Als hun liefdevolle hartenergie is gestegen, laat ze dan denken aan iemand naar wie ze graag wat positieve liefdevolle energie zouden willen sturen. Wanneer ze klaar zijn, kunnen ze een zeepbel van liefdevolle energie naar de persoon waar zij aan denken sturen. Kunnen ze voelen hoe de deur van hun hart zich verder opent, naarmate ze positieve liefdevolle energie sturen? Wat voor kleur had de luchtbel van de liefdevolle energie die ze hebben verstuurd? Is er nog iemand anders naar wie ze graag liefdevolle energie zouden willen sturen?
Gelukkige, positieve muziek spelen terwijl het kind liefdevolle energie verstuurt voegt een aardige touch toe. Stel voor dat het kind doorgaat met het sturen van liefdevolle energie aan verschillende personen of plaatsen. Het is ook leuk om door de dag heen liefdevolle energie over en weer te sturen! 6) Praat met ze, nadat ze klaar zijn, over wat ze hebben zien gebeuren terwijl ze deze “Hart Lock In” activiteit deden. Meestal zal er een toename zijn van hun positieve, liefdevolle gevoelens.
Tip Acht:
Wanneer je kind behoefte aan een energetische verandering heeft, kan water zorgen voor een mooi rustgevend effect. Of het nu een zwembad is, een meer, een wastafel vol zeepsop, een ontspannend bubbelbad of een sprinkler op een hete middag, het zal zorgen voor een vrijlating van de negatieve energie uit hun lichaam. De release van negatieve energie kan verder bevorderd worden door 1/4 of 1/2 kopje Epsom zout aan hun badwater toe te voegen. Het reinigt de aura en helpt met de energetische verschuiving. Een paar druppels lavendelolie voegt ook een aangename geur aan het bad en kalmeert het centrale zenuwstelsel. Ervoor zorgen dat je kind genoeg water heeft om te drinken is een andere manier om je kind te helpen emotioneel in evenwicht te blijven. (Frisdrank, sap en melk kunnen de behoefte aan water van het lichaam niet vervangen!) Water is een grote stress buster en helpt de hersenen efficiënter werken.
Tip Negen:
Aromatherapie of Bach Flower Remedies is een andere manier om het elektrische systeem van het lichaam te herprogrammeren. Een Bach Bloesem-remedie die een kind/volwassene helpt te kalmeren heet Rescue Remedy.
Rescue Remedy
(Deze homeopathische remedie kan worden gevonden bij uw lokale drogist of via een natuurgeneeskundige.) Simpelweg 4 druppels op de tong laten vallen of in een klein glas water of sap kan helpen het kind in een meer rustige en ontspannen toestand te brengen (zonder bijwerkingen). Rescue Remedy is gemaakt van de essentie van zes Engels wilde bloemen: Impatience, Star of Bethlehem, Cherry Plum, Rock Rose, Clematis en Crab Apple. Deze 6 essences worden gemengd tot een oplossing van druivenalcohol die snel de helende energie verspreidt in het lichaam.
Tiende Tip:
Kinderen zijn begiftigd met prachtige en creatieve verbeelding. Wanneer kinderen boos of opgewonden zijn, kan het nuttig voor ze zijn zich voor te stellen hoe hun persoonlijke beschermengel eruit ziet. Is deze mannelijk of vrouwelijk? Groot en machtig of klein, wendbaar en snel? Heeft hij een naam en een duidelijke persoonlijkheid? Is het iemand die ze kennen die al is overleden? Als ze een gelegenheid hebben gehad om hun beschermengel visualiseren, laat ze er dan een tekening van maken of vind iets dat hem kan vertegenwoordigen. Ik veranker graag het gevoel van veiligheid en bescherming in het kind door het een Vlinder Omhelzing te laten doen, terwijl het kijkt naar de afbeelding van zijn beschermengel die over hem waakt en hem beschermt. Ouders kunnen hun kind vertellen dat ze hun beschermengel kunnen oproepen wanneer ze hulp nodig hebben of zich veilig willen voelen. Sommige ouders willen dat het kind leert te bidden dat zijn engel hem helpt wanneer het hem/haar nodig heeft.
Engelen en Elfjes
Bespreek met je kind het begrip “beschermengel”, die voor hem zorgt en hem beschermt.
Stimuleer je kind om te visualiseren hoe zijn engel er kan uitzien. (mannelijk of vrouwelijk, krachtig en sterk of klein en snel?) Heeft hij een naam en duidelijke persoonlijkheid? Is het iemand die ze kennen die al is overleden?
Laat het kind een tekening maken van hoe hij denkt dat zijn beschermengel eruit ziet en installeer vervolgens het beeld dieper met behulp van de Vlinder Omhelzing terwijl het kijkt naar de afbeelding of voorstelling van zijn engel.
Laat het kind nadenken over een probleemsituatie en doe dan de Vlinder Omhelzing. Hoe helpt zijn engel hem met de situatie?
Als het kind ook in andere situaties graag de aanwezigheid van zijn engel wil voelen, laat het dan gewoon de afbeelding in zijn hoofd oproepen en doe voorts nog een Vlinder Omhelzing. Engelen kunnen vooral troostend zijn als je kind probeert in slaap te komen!
Laat je kind weten dat het een beroep kan doen op zijn engel, wanneer het zich veiliger wil voelen of een probleem wil oplossen.
Soms is het beter om je kind tot rust te brengen door je eigen rust erin te leggen. Als ik nu zie hoe kinderen soms de rust moeten vinden vind ik het om te huilen. Tv een iPad en het kind is stil. Maar soms eens een gesprek aangaan kan al de rust brengen. Een kind dat boos is of ergens mee zit wil dit er ook uitlaten. Dat kan dus ook op een positieve manier gebeuren. Als een kind te druk is komt het vaak omdat het aandacht wilt hebben. Spijtig genoeg geven ouders daar niet altijd aandacht aan en denken al snel dat hun kind ADHA heeft. En in het slechtste geval beginnen ze op een moment met medicatie. Al zijn er genoeg alternatieve. Ook mogen we niet vergeten dat er ook heel veel op het kind afkomt dat ze zien en horen. En waar we als ouder toch ook rekening mee moeten houden. Hier moet men ook over praten met je kind. We mogen niet vergeten dat een kind ook graag zijn/haar hartje lucht al moet je soms er naar vragen. En een laatste tip speel met je kind of laat het buitenspelen. Ze deel je ook elkaars energie en geniet je van elkaar.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Amerikaanse school biedt corrigerend ondergoed aan om het zelfbeeld van jonge meisjes te verbeteren. Ouders reageren onthutst
Heel wat jonge meisjes zijn ontevreden over hun lichaam. Om dat probleem aan te pakken, rolde een Amerikaanse school een programma uit om het lichaamsbeeld van hun jonge studentes uit het tweede middelbaar aan te pakken, waarbij het gratis corrigerend ondergoed aanbiedt. Met heel wat onthutste reacties van ouders tot gevolg. “Hoe promoot je in godsnaam een positief lichaamsbeeld door te zeggen: ‘Alsjeblieft, je bent te dik. Je hebt nu al shapewear nodig om er slanker uit te zien’?”
Drieënvijftig procent van de dertienjarige Amerikaanse meisjes is ongelukkig met hun lichaam. Bij de zeventienjarigen ligt dit percentage op maar liefst achtenzeventig procent. Dat stelt een onderzoek van de Amerikaanse feministische organisatie The National Organisation for Women. Ook in ons land voelen heel wat meisjes en volwassen vrouwen zich onzeker over hun lichaam. Een middelbare school in het Amerikaanse Mississippi dacht de ideale oplossing te hebben om de kijk van haar leerlingen op hun lichaam te verbeteren. De school stuurde haar leerlingen naar huis met een brief, waarin de directie uitlegde dat ze een nieuw programma zouden opstarten rond het topic ‘body image’. In de brief, die de titel ‘Waarom hebben meisjes last van een negatief lichaamsbeeld?’ kreeg, legde de school eerst de definitie uit van ‘body image’ en werd gesteld dat meisjes vaker last hebben van een negatief lichaamsbeeld dan jongens. Verder beschreef de school ook de negatieve gevolgen van een negatief lichaamsbeeld en stelde het haar stappenplan voor om “meisjes te helpen gelukkiger te worden met hun lichaam”. Hoe de school dat precies ging doen, werd pas duidelijk onderaan de brief. “De school is van plan om zowel positieve literatuur over het onderwerp te voorzien als shapewear, beha’s en andere gezondheidsproducten voor meisjes, indien nodig.” Onderaan bevatte de brief ook een gedeelte waarin ouders konden aanduiden of ze voor hun dochter wel of geen corrigerend ondergoed zouden willen, en indien ja, welke maat ze dan zou willen ontvangen.
Verbolgen reacties
Dit initiatief van de school leidde al snel tot heel wat verbolgen reacties van ouders, waaronder die van Ashley Wells Heun. Zij uitte haar ongenoegen in een bericht op Facebook dat ondertussen al meer dan vierhonderd keer werd gedeeld. “Dit is wat mijn dochter uit 8th grade (het tweede middelbaar, red.) vandaag mee naar huis kreeg. Ik ben meer dan woedend, maar ik weet niet waar ik kwader om ben: het feit dat ze de ballen hadden om deze brief te sturen, of de onwetendheid van de schoolmedewerkers.” “Ik ben ontsteld over het feit dat de school probeert het ‘negatieve lichaamsbeeld’ te corrigeren door shapewear mee naar huis te sturen”, klonk het. “Hoe promoot je in godsnaam een positief lichaamsbeeld door te zeggen: ‘Alsjeblieft, je bent te dik. Je hebt nu al shapewear nodig om er slanker uit te zien’. Ik hoop dat dit een grap is.” De directeur van de middelbare school bood alvast zijn excuses aan en bevestigde dat het plan is afgeblazen. “Hoewel de school inzicht heeft gegeven in haar positieve bedoelingen, begrijpt het ook hoe dit soort informatie ernstige zorgen baart bij ouders. Het programma had nooit de aanbieding van shapewear mogen bevatten.”
Hoe hard kan je een kind kwetsen met zoiets te ondernemen. Niet alleen de scholen maar ook vaak ouders zijn zo tegen hun kind bezig. Je bent te dik zou je er niets aan doen. Of weet je ik zet je op dieet of ga maar naar een diëtiste. Dat brengt zich mee dat je het kind een heel negatief zelfbeeld meegeeft. Maar ook dat sommigen spijtig genoeg niet meer durven te eten. En zo belanden met anorexia. Als dan nog eens een school gaat zeggen. Hey wil je er goed uitzien dan doe je morgen maar het corrigerend ondergoed aan. Wat denk jezelf wat dit doet bij een kind. En al zeker als ze in hun puberteit zitten. Wees toch slim en ga dit zeker niet geven of zeggen tegen opgroeiende kinderen. Je bent dik. Je kan niet mee met je klasgenoten doordat je dik bent. Ga eens sporten of snoep niet zoveel. Weet als ouder dat men het voorbeeld moet geven. En wat jezelf doet vaak gespiegeld word.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Je lichaam als voertuig. Een voorleesboekje voor kinderen, om zelf uit te printen.
De wereld is druk. Voor volwassenen, maar ook voor kinderen.Het is heel makkelijk om afgeleid te worden van wat er zich afspeelt in hun eigen lijfje. Van wat ze zelf voelen en willen, in plaats van wat anderen van hen vragen.
Dit korte getekende boekje is (met veel liefde door Marloes gemaakt) voor ouders en kinderen, om lekker vaak voor te lezen. Het gaat over het energetisch reinigen van je lichaam, over het belang van gronden, en over jezelf beschermen. Simpel beschreven, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat zou het ook moeten zijn.
Het regelmatig voorlezen van dit boekje zorgt ervoor dat ouders en kinderen vertrouwt raken met energetische lichaamszorg, en het brengt focus op de veilige zone van het eigen lichaam in drukke tijden.Je kunt de pagina’s uitprinten en er gemakkelijk een boekje van maken door ze in een insteekhoesje te doen en daarna in een map. Of druk gaatjes in de pagina’s en bind ze bijeen met een lint. En natuurlijk kun je de tekeningen mooi in laten kleuren door je zoon of dochter. Veel leesplezier!
Het mocht gedeeld worden. Het is echt een aanrader voor ouder en kind. Het kan je even tot nadenken zetten. Dat toch belangrijk is. En ja zo krijg je ook weer meer contact met je kind. Het voorlezen of het laten lezen en dan er verder op ingaan. Moet toegeven een mooi boekje.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Ilse jeugdpsychiater pleit voor een radicale terugkeer naar vrij spel: “Zelfs in de kleuterklas zijn er al puzzelkampioenen, dan denk ik: serieus?”
Voor je het weet zit een dag vol school, huiswerk, hobby’s en geplande activiteiten. In haar eerste boek ‘Moeder, waarom spelen wij (zo weinig)’ pleit Ilse Van Loy – ze is kinder- en jeugdpsychiater, mama – voor een terugkeer naar meer vrij spel. “Want als we zo doorgaan, krijgen we over pakweg 40 jaar vooral angstige en starre mensen die veerkracht en creatief missen.” Wat volgt, is een gesprek over een wereld waarin controle en prestaties van kinderen overheersen, over alternatieve onderwijssystemen en de moeilijkheid van opgroeien, en over het essentieel belang van spelen. Voor de allerkleinsten, maar zeker ook voor u en mij.
Vanwaar het idee om een boek te schrijven over vrij spelen?
“Eigenlijk vanuit een frustratie. We vinden vrij spel een evidentie, maar dat is het al lang niet meer. De klemtoon bij kinderen ligt voortdurend op kennen en kunnen. Zelfs in de kleuterklas zijn er al puzzelkampioenen en allerlei taakjes, dan denk ik: serieus? Aanleren moet almaar sneller en jonger. Maar we merken in de praktijk dat steeds minderen kinderen daar goed hun weg in vinden en logischerwijs ook sneller uit de boot vallen. En we vergeten dat ook de allerkleinsten zich eerst emotioneel goed in hun vel moeten voelen vooraleer ze dat kennen en kunnen onder de knie krijgen, en daar is vrij spel een levensbelangrijk, lang gekend, maar toch vergeten begrip.”
Als ik vrij spel hoor, zie ik spontaan kinderen ravotten in de bossen. Wat versta jij daaronder?
“Kinderen die zelf een scenario schrijven en onderling regels maken, zonder inmenging van buitenaf. Let wel, een kind kan alleen tot creatief spelen komen als er beveiligende grenzen zijn, maar het mag niet controlerend worden. Het is dus belangrijk dat het kind weet dat zijn mama of papa er voor hem is, ergens op de achtergrond.”
Welk effect heeft spelen zonder regels op de ontwikkeling van onze kinderen?
“Kinderen die voldoende ruimte krijgen voor vrij spel, ontwikkelen een veel flexibeler brein en kunnen zich makkelijker aanpassen in bepaalde omstandigheden. In een spel zonder regels nemen kinderen verschillende rollen in en gaan ze hun binnenwereld uiten. Stel: een hond blaft en je kind heeft schrik gekregen. Als je nadien het kind voldoende ruimte geeft om vrij te spelen, gaat die in de veilige wereld van zijn of haar spel aan de slag met opgedane angsten en ervaringen: in dit geval de boze hond. Enerzijds is dat dus een verwerkingsproces, anderzijds leren ze zo ook oplossend denken, maar vooral: ze leren hun eigen spanningsniveau reguleren en zullen op latere leeftijd minder stress ervaren. Spelen heeft dus niet alleen een invloed op het welzijn van kinderen tijdens hun kindertijd, ook lang daarna blijft spel een belangrijke factor om een gelukkige leven te kunnen leiden. “
Een citaat uit je boek: ‘laat ons een kind verveling gunnen’.
“Vanuit verveling ontstaat creativiteit. Laat kinderen zelf eens iets bedenken in plaats van alles voor hun te plannen of hun speelgoed voor de dag keurig klaar te leggen. Pas op, ik heb het gevoel dat we tegenwoordig als volwassenen ook in een kramp schieten als we eens ‘niks’ te doen hebben. Maar zo geef je aan jouw kind wel mee dat stilvallen of vervelen iets slecht is, terwijl dat net voor vertrouwen kan zorgen bij de allerkleinsten. Als je alles voor een kind invult, maak je die heel afhankelijk. Wat maakt dat ze later ook bang gaan zijn om te beslissen.”
In je boek las ik dat kinderen al minstens 145 procent meer tijd aan huiswerk spenderen, 25 procent minder spelen en 18 procent meer op school zitten, vergeleken met ongeveer 40 jaar geleden. Zijn de verwachtingen die het onderwijsveld vandaag oplegt te hoog?
“We leggen de nadruk verkeerd. We kijken naar kinderen vanuit een volwassen bril, vanuit onze waarden en normen. Ik maak de vergelijking met de kinderarbeid vroeger. Dat ging over wat voor de volwassenen voordelig was: kleine vingers die de industrie deden draaien. Het is misschien een harde vergelijking, maar ook vandaag hebben we specifieke technische en cognitieve vaardigheden nodig om onze economie draaiende te houden. Ik ben ervan overtuigd dat als je de ruimte geeft aan kinderen – ook op school – om meer emotioneel vrij te zijn en te spelen dat je een veel productievere, weerbaardere en creatievere populatie gaat krijgen. We mogen niet vergeten dat de wetenschap alleen maar verder kan evolueren als wij creatieve kinderen kweken. Maar als we zo doorgaan, zal de innovatie snel uitdoven en krijgen we vooral angstige en starre mensen die weinig veerkrachtig en creatief zijn. En daar gedijt extremisme heel goed in. De kracht van spel mogen we als mensheid niet verliezen.”
Je verwijst in je boek bovendien naar alternatieve onderwijssystemen. Ik moest daarbij spontaan denken aan mijn neefje die het eerste middelbaar volgt in De Met. Daar kennen ze geen vast lessenrooster, wel een individuele leerroute per kind. Leerkrachten zijn er coaches. Kinderen maken zelf hun planning. En er wordt gewerkt met challenges, spelenderwijs leren dus. Is dat de toekomst?
“Hoe meer verschillende onderwijssystemen we kunnen aanbieden, hoe beter. Voor kinderen die een grote behoefte hebben aan exploratie en creativiteit werkt dit perfect. Voor andere kinderen zou een systeem zoals in Finland dan weer bevorderend zijn. Daar gaat veel meer aandacht naar welzijn, zorg en de ontwikkeling van eigen talenten. Daar is het bij wet verboden om een kind in de lagere school te quoteren met punten. Ze gaan tot de middag naar school en daarna wordt gefocust op persoonlijke ontwikkeling in vrije tijd. Ik wil eigenlijk naar een onderwijs dat niet vastgeroest zit op één bepaald stramien, want dat is een pijnpunt in onze maatschappij.”
Zet je eens samen in de zetel met je kind. Laat de televisie uit en na vijf minuten ontstaat er sowieso iets van spel. Laat je als speelse ouder ook gewoon meeslepen.
Uit onderzoek – zo citeer ik uit je boek – blijkt dat speelse volwassenen gemiddeld tien jaar ouder worden dan volwassenen die dat minder zijn. Leg me eens uit hoe ik een speelse ouder kan zijn?
“Voor alle duidelijkheid: ik huppel ook niet elke dag in een konijnenpak door de tuin hé. Al durft mijn echtgenoot dat weleens doen (lacht). Ik bedoel maar, er zit een evolutie in spel. Daar waar kinderen in de letterlijkheid spelen – ze gaan echt het monster en de politieagent nadoen – gaan we naarmate we ouder worden, spelen met humor, muziek en seksualiteit tot intern spelen met gedachten. Hoe vaak ik met mijn man fantaseer over toekomstige reizen of het gat in de markt dat we ooit weleens zullen vinden (lacht). Ook dat is spelen. En een speelse ouder is dan weer een mama of papa die zich kan afstemmen op de binnenwereld van het kind, zich bewust is van die andere positie en zich kan verplaatsen in die leefwereld. Zet je eens samen in de zetel met je kind. Laat de televisie uit en na vijf minuten ontstaat er sowieso iets van spel. Laat je als speelse ouder ook gewoon meeslepen.”
Toen ik je boek las, moest ik denken aan twee vriendinnen. Ze hebben beide jonge kinderen, maar in opvoeding zijn ze elkaars tegenovergestelde. De ene uiterst beschermend en controlerend, de andere eerder vrij en zorgeloos. Ik heb nog geen kinderen. Welke ouder moet ik worden?
“Grijp je als ouder te veel in, dring je jezelf op in het spel van een kind, dan ontneem je het de kansen om zelfstandig te worden. Al is het met intonatie, lichaamshouding of mimiek: kinderen lezen hun ouders perfect. Jij bent de referentie voor hun nieuwsgierigheid en hun speelsheid. En als je te vaak angst weerspiegelt, krijg je angstige kinderen die zich meer geremd voelen. Zulke kinderen krijgen veel te weinig de kans om op zichzelf te leren vertrouwen, zelfstandig te worden, te verwerken en hun plan te leren trekken. Je vertrekt als ouder natuurlijk uit belevingen en eigen ervaringen, maar je moet je heel erg bewust zijn van wat je meegeeft aan je kind. Ik ben als kind ook uit de schommel gevallen met een ernstige armfractuur, maar het leven gaat gepaard met risico’s. Ik zeg niet dat je het moet opzoeken, maar het is wel een realiteit en maakt sterke kinderen. Ons zoontje Lex (2,5) is nogal onstuimig en heeft niet zo heel veel schrik. Maar als ik hem op een steile trap zie schieten en hij kan de eerst trede zeer moeilijk pakken, dan rep ik me ook wel tot daar hoor. Zou ik misschien minder snel ingegrepen hebben als er andere – oudere – kinderen bij waren? Ja, dat wel.”
Wachttijden voor psychische zorg nemen elk jaar dramatisch toe en kinderen op almaar jongere leeftijd zoeken hulp. Zie je in de praktijk voorbeelden waar vrij spel veel had kunnen voorkomen?
“Dat is toch een beetje het punt dat ik wil maken. Ik krijg steeds vaker kleuters over de vloer waar ze zeer forse problemen mee hebben. Jonge kleuters die geschorst worden op school door bijvoorbeeld agressie. Dan krijg ik een hulpkreet van de ouders, maar als je dan voorstelt dat ze mogen langskomen, pakweg dinsdag om 11 uur is het: ah nee, tijdens de schooluren gaat dat niet, want stel dat hij leerachterstand zou oplopen. Maar zo’n jong kind op consultatie sturen na acht uur op school te zitten, dat maakt het probleem allesbehalve beter.”
Naast meer vrij spel, pleit je ook voor meer geld in de geestelijke gezondheidszorg.
“Vandaag gaat er amper 0,36 procent van het totale gezondheidszorgbudget naar kinder- en jeugdpsychiatrie, dus naar het mentale welzijn van onze kinderen en jongeren. Terwijl zij net onze toekomst zijn en de Europese aanbeveling 2,5 procent is. Als Westers en vooruitstrevend land hinken we daar toch serieus achterop.”
Zijn er dingen die jij en Peter anders doen in de opvoeding van jullie zoontje Lex (2,5) dan andere ouders van 2,5-jarigen?
“Ik ben geen perfecte ouder, Peter ook niet. Ik heb mijn eigen verstarde zones en hij ook. Maar we vinden het belangrijk om samen in herstel te blijven gaan. We creëren bewust meer tijd voor vrij spel. Zo staat er ‘s avonds geen televisie op zolang Lex niet slapen is. Het is niet dat wij constant zijn handje vasthouden, hij speelt vaak en graag alleen en wij zijn beschikbaar. Als hij eens iets komt vragen, gaan we er zo speels als we kunnen in mee en zo gaat het heen en weer. Waarmee ik niet wil zeggen dat wij nooit eens een iPad bovenhalen op restaurant.”
Conclusie. Moeten we allemaal meer met onze kinderen ‘de vloer is lava’ spelen?
“Ik denk vooral dat we onze kinderen die speelsheid moeten blijven meegeven, omdat we zo in hun hoofd ook een veilige plek creëren. Dan gaan ze nieuwsgieriger en minder angstig naar de wereld kijken. Al kan ‘de vloer is lava’ spelen natuurlijk nooit kwaad (lacht).”
Alles draait om cijfers en leren. Spelen komt tegenwoordig op de laatste plaats. En ook vaak de ouders willen hun kind zien presteren goede cijfers halen het nodige doen voor school. Maar waar is het kind. Het kind dat wilt spelen ravotten vuil zien. Ik hoor wel eens ouders zeggen. Als mijn kind geen 80% haalt straf ik. Omdat ik weet dat het cijfer behaald kan worden. Mensen daar gaan echt mijn kleinste haartjes van naar boven staan. Net zoals in de tekst beschreven is. De kleuterschool is leren op een spelende wijze met elkaar omgaan. Maar als ik dan zie in de laatste kleuterklas dat ze al moeten voldoen aan bepaalde cijfers of ze mogen niet naar het eerste studiejaar. Waar is het spelen gebleven. Natuur en dat geef ik ook toe. Het buitenspelen als 40-50 jaar geleden is anders. Maar nu zitten vele kinderen binnen en kennen maar een ding pc of dergelijke. Daar groeien ze mee op en dat is vaak ook nog eens wat ze in school nodig hebben. Schrijven is voor velen al heel moeilijk en zeker een opstel. Ik deel deze tekst gewoon om te laten zien. Mensen laat een kind toch niet alleen uit cijfers bestaan laat het zich ook een vuil maken laat het kind zijn. Veel volwassenen hebben zelfs een angst om hun innerlijk kind aan te spreken. Durven ook niet echt het kind in hen naar boven brengen. Door angsten (wat gaan ze wel niet denken) of spijtig genoeg dat ze bepaalde dingen hebben meegemaakt. Laat het kind spelen laat het los in je.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Wat gebeurt er met kinderen wanneer onze aandacht uitgaat naar onze mobieltjes?
Ben jij er voor je kinderen?
Recent onderzoek van gezinnen in fast food restaurants toont aan dat 70 procent van de ouders tijdens de maaltijd afgeleid zijn door hun mobieltjes. Ondertussen klaagden en misdroegen de kinderen zich, ze waren in een vervelende bui en gooiden zelfs met eten naar hun ouders. Het gebruik van smartphones is zo erg toegenomen, mensen zijn nauwelijks nog in staat om hun maaltijd te nuttigen zonder te sms’en, twitteren of te internetten. Inloggen op Facebook betekent vaak uitloggen van welke interactie dan ook met degene met wie je aan tafel zit. We moeten ons echt gaan afvragen wat zo’n enorme afleiding voor gevolgen heeft voor de volgende generatie. Van begin af aan hebben baby’s de aandacht van de ouders nodig, niet alleen om te overleven, maar ook om goed te gedijen. Opvoeden betekent niet enkel voorzien in de behoeften van het kind door het eten en kleren te geven en luiers te verschonen. De uitkomsten van experimenten in de jaren zeventig – geleid door beroemde onderzoekers naar ontwikkelingen van kinderen – laten duidelijk zien wat de schadelijke effecten zijn op emotioneel en sociaal vlak en welke impact het heeft op de verdere ontwikkeling van het kind als de moeder niet langer meer om het kind geeft. Andere studies hebben aangetoond dat afspiegeling van genegenheid, waarbij de moeder met haar kind communiceert met een hoge mate van aandacht, gevoeligheid en respons resulteert in baby’s die hoog scoren op prosociaal gedrag en sociale verwachtingen, terwijl kinderen wier moeders communiceren met een lage mate van aandacht, gevoeligheid en respons ook lager scoren op prosociaal gedrag en sociale verwachtingen. Denk eens aan de lege blik die je op je mobiel werpt. Hoe vaak kijkt je kind niet naar je in afwachting van response, als je eigen gezicht uitdrukkingsloos is of wanneer je duidelijk naar iemand anders reageert? Kinderen zoeken mogelijke respons. Vanaf de geboorte spiegelen zij zich gelijk al aan de expressies van hun ouders. Ze kijken in je ogen, wachtende op een reactie Deze respons zorgt voor verbindingen tussen de hersencellen en neuronen. De verbindingen resulteren in expressies bij het kind, de expressies vanuit zijn belevingswereld. Een goed afgestemde reactie van de ouder of de verzorger stelt het kind in staat om zich gezien en veilig te voelen, en het kan zijn eigen sociale vaardigheden ontwikkelen. Een gebrek aan respons (bijvoorbeeld door ouders die aanhoudend met hun mobieltjes bezig zijn) leidt tot breuken in hun hechtingspatronen. Hechtingspatronen zijn ingebouwd in het kind en dienen later als model in volwassen relaties. De mate van gehechtheid bepaalt hoe het kind omgaat met zijn sociale behoeften. Kinderen die genegeerd worden (zoals in de bovengenoemde experimenten) of van wie de ouders niet op de juiste manier communiceren kunnen ongewenste patronen ontwikkelen die hen in hun verdere leven parten gaan spelen. Ouders die zijn afgeleid door hun mobieltjes zijn nauwelijks afgestemd op hun kinderen. Hiermee gaan ze voorbij aan het kwetsend effect van het negeren van de emoties van het kind. Ook het gevoel van eigenwaarde van het kind wordt hiermee aangetast. Tijdens gesprekken gaven kinderen blijk van verveling, omdat zij niet in staat waren op te boxen tegen de aandacht die de ouders hadden voor hun mobieltjes in plaats van voor hun kinderen. Hun gevoelens t.a.v. de telefoons wisselen tussen vijandigheid (noemen het “domme telefoons”, en verlangen (concurreren met de ouders en de telefoon zelf). De kinderen van het fast-food restaurant werden flink onrustig, steeds rumoeriger en misdroegen zich om de aandacht van de ouders te krijgen. En wat doen ouders vaak als reactie op de frustratie van hun kind? Helaas overhandigen zij het kind hun mobieltje en zo leert het op zijn beurt de sfeer te bederven en zich af te sluiten, net zoals de ouders het deden. Volgens de American Academy of Pediatrics “brengen kinderen van vandaag gemiddeld zeven uur per dag door met entertainment media, waaronder tv’s, computers, telefoons en andere elektronische apparaten… Studies hebben aangetoond dat overmatig mediagebruik kan leiden tot aandachtsproblemen, school problemen, slaapstoornissen en eetstoornissen en obesitas.” Terwijl sommige technologieën kunnen helpen met leerproblemen, zijn andere technologieën een bedreiging voor de vaardigheden van onze kinderen. Televisie bijvoorbeeld wordt gelinkt aan aandachtsproblemen bij kinderen. Studies hebben aangetoond dat 1- tot 3-jarigen die blootgesteld zijn aan de tv meer kans op ADHD hebben dan 7-jarigen. Los van de risico’s op de ontwikkeling zijn er sociale en psychologische gevolgen om bij stil te staan. Het “inpluggen” van een kind in de technologie kan het kind doen leren dat het niet eens een paar minuten kan verdragen zonder entertainment. Het kan een afhankelijkheid creëren die hem verder verschuift van vertrouwen op face-to-face menselijke interactie en zelfs van zijn eigen verbeelding. Bovendien kan dit het kind wegvoeren van vaardigheden voor een innerlijk bewustzijn (mindfulness) die zouden moeten leiden naar een gelukkiger en gezonder leven. Mindfulness beschrijft de mentale toestand van het bewustzijn – afstemming of de gevoeligheid van de ene persoon op de geest van een ander persoon. Mindfulness helpt mensen om meer te leven in het moment in een langzamer tempo, met minder stress en een betere algemene gezondheid. Als de technologie ons van de verbinding wegneemt, dan creëren we daarmee een generatie die veel minder bewust is, egocentrischer, narcistischer, snel verveeld. Van sociale intelligentievaardigheden wordt verder vermeld dat zij een betere graadmeter zijn voor succes in het leven, zelfs beter dan IQ. Deze vaardigheden zijn onder andere het kennen van de emoties (zelfbewustzijn), omgaan met emoties, het motiveren van jezelf, het herkennen van emoties bij anderen en omgaan met relaties. Zou het kunnen zijn dat als kinderen teveel naar de schermen kijken zij daarmee beroofd worden van de interactie die nodig is om hun sociale intelligentie op te bouwen? Als ouders moeten we ons deze vragen stellen, in het digitale tijdperk zijn deze vragen van groot belang ten aanzien van het opvoeden van onze kinderen. Echter, door de antwoorden hierop hoeven we niet meteen in paniek te raken en er van uitgaan dat er niets aan te doen is. Wat we kunnen en moeten doen is om meer van onszelf bewust te worden, om zo een betere aansluiting met onze kinderen te scheppen. Dit betekent niet dat we moeten overdrijven in ons ouderschap, aangezien onze samenleving die neiging heeft. Wat telt is de tijd die we met onze kinderen doorbrengen, onze telefoons wegleggen en echt naar onze kinderen kijken, luisteren naar wat zij te zeggen hebben en hen laten weten dat zij gehoord en gezien worden. En als het gaat om technologie, moeten we het goede voorbeeld geven door ze te laten zien in plaats van ze te vertellen hoe we op gezondere manieren deze “onvermijdelijke” apparaten in ons leven kunnen integreren.
Soms denk ik bij me zelf wordt er nog wel met elkaar gewoon gepraat. Zelfs aan tafel hebben de meeste mensen hun gsm in hun handen. Of ligt hij naast hun. Niet alleen jongeren maar ook ouderen. En als men dan kinderen heeft. Die dit doen. Dan is het moeilijk om het te verbieden als je het zelf doet. Kinderen kunnen op zo een moment om aandacht vragen. En vaak op een verkeerde manier. Maar het is zeker geen verkeerde manier. Omdat een kind zich wilt laten zien op zo een moment. Dan komt vaak boosheid bij de ouders naar boven. Maar eigenlijk zouden ze even naar zichzelf moeten kijken. En vanuit zichzelf moeten weten dat ze verkeerd bezig zijn. En kind vraagt aandacht op momenten en dan moet men als ouder de laptop of gsm weg kunnen leggen. Sommigen hebben nog veel lezen te leren als het aankomt op kind ouder.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Meisjes van 10 gebruiken op sociale media al filters om hun gezicht te bewerken. Pedagoog: “Geef niet meteen kritiek”
Het leven speelt zich voor een groot deel online af, zelfs bij kinderen: apps als TikTok of Instagram zijn niet meer weg te denken. En dat is niet altijd een goede zaak. Volgens een nieuw onderzoek gebruiken meisjes vanaf hun tiende al filters op sociale media, en daar is hun zelfbeeld vaak de pineut van. Wat kan je doen als ouder? Pedagoog en gedragstherapeut Marijke Bisschop geeft tips.
Kleine kinderen die rondlopen met een smartphone of tablet: tegenwoordig is het geen gek zicht meer. Het is dus niet verrassend dat ze ook op jonge leeftijd al beginnen te experimenteren met sociale media. En het gebruik van filters hoort daarbij. Gemiddeld zijn jongeren 10,4 jaar oud wanneer ze voor het eerst een filter gebruiken om hun uiterlijk te veranderen. Dat blijkt uit een enquête van beautymerk Dove in het kader van hun ‘Self-Esteem Project’.
Zelfbeeld
Nog uit de studie blijkt dat meisjes zichzelf niet altijd graag zien online. Gemiddeld maken ze 8,5 selfies, voor ze er eentje goed genoeg vinden om te delen. Vanaf het middelbaar durft amper de helft een onbewerkte foto van zichzelf op sociale media te delen. En hun zelfbeeld? Dat zakt naarmate ze ouder worden. Drie op de vier meisjes van 10 jaar houden van hun spiegelbeeld. Drie jaar later zijn het er nog maar één op de drie. Toch moeten we ons niet meteen zorgen maken, nuanceert pedagoge Marijke Bisschop. “Het is normaal dat jongeren aan zichzelf twijfelen als ze opgroeien. In de lagere school hebben ze weinig zorgen. Maar vanaf de puberteit gaan ze op zoek naar hun eigen identiteit: wie wil ik worden? Hoe wil ik eruit zien? Hun hersenen schieten in gang. Plus, ze zijn kritischer voor zichzelf, want tieners krijgen puistjes, vetter haar, rondingen, … Ze beginnen zichzelf te vergelijken met anderen en voelen zich vaak onzeker.”
Tips voor ouders
Sociale media hebben ongetwijfeld een impact. Jongeren vergelijken zich immers niet alleen met leeftijdsgenoten, maar ook met knappe influencers op Instagram of TikTok. Filters worden bij de vleet gebruikt – hallo volle lippen, vaarwel flaporen en wipneusjes – en dat schept onbereikbare schoonheidsidealen.
Begin niet meteen kritiek te uiten, maar probeer een open gesprek te hebben, met een nieuwsgierige blik.Pedagoge en gedragstherapeute Marijke Bisschop
Het is belangrijk dat ouders niet in paniek schieten, stelt Bisschop. Als je bang wordt en het gebruik van filters verbiedt, krijg je het tegenovergestelde resultaat: kinderen doen het juist meer én misschien zelfs stiekem achter je rug. “Sociale media spelen een grote rol in het leven van jongeren. Begin dus niet kritiek te uiten, maar probeer een open gesprek te hebben, met een nieuwsgierige blik. Waar kijken ze naar? Welke profielen volgen ze? Wat vinden ze van die influencers?” “Maak duidelijk dat je wilt begrijpen hoe apps en filters werken, en vraag eventueel om uitleg. ‘Hoe werkt dat juist?’ Dan kan je terloops vragen of ze er gevaren in zien”, vervolgt de pedagoge. “Heb je toch het gevoel dat je kind zich verliest in de virtuele wereld? En te veel piekert over z’n uiterlijk? Dan mag je die twijfels uiten, opnieuw zonder kritiek. Probeer er vrijdagavond aan tafel over te praten en te achterhalen naar wie ze opkijken. ‘Ik vind jou veel leuker en echter dan die influencer’, kan je dan bijvoorbeeld zeggen. Of: ‘Ik merk dat je je minder goed in je vel voelt. Heeft dat volgens jou te maken met sociale media?’”
Kijk naar Tatyana Beloy en Lizzo
Beautymerk Dove geeft samen met de enquête nog een duidelijke boodschap mee: “Veel meisjes zouden graag trotser zijn op zichzelf, op hun lichaam en hoe ze eruitzien, en daar kunnen ze onze hulp bij gebruiken.” Ouders kunnen inderdaad het goede voorbeeld geven door (af en toe) filters te laten vallen en foto’s zonder retouches online te zetten. Ook bekende sterren doen daaraan mee. Vlaamse actrice Tatyana Beloy roept op Instagram op om échte foto’s te posten, net als de Amerikaanse zangeres Lizzo. Zij plaatste zowaar een naaktfoto online. “Normaal gezien zou ik deze foto bewerken”, bekent Lizzo, “door mijn buik en mijn huid glad te strijken. Maar nu wou ik het au naturel doen.” De zangeres gaat ook samenwerken met Dove om negatieve effecten van sociale media in te perken en de gangbare schoonheidsnormen te veranderen. “Let’s get real y’all”, klinkt het enthousiast.
Niet alleen in deze groep jongeren komt het voor. Dat ze alles doen om hun gezicht te bewerken. Heel wat mensen duren niet echt laten zien wie ze zijn. Gaan dan alles uit de kast halen om een foto te bewerken. Maar vraag maar eens aan een aantal mensen of ze zichzelf graag zien op foto. Het antwoord is maar al te vaak nee. En bij jongeren is dat ook zo. Velen kampen met een negatief zelfbeeld. Dat maakt dat ze ook op sociale media zich anders voordoel. Niet alleen met hun uiterlijk ook met leeftijd. Ook wordt er vaak naar anderen gekeken. Men wilt eruit zien als die of die. Maar niet ieder lichaam is hetzelfde. Als jong iemand is dat soms heel moeilijk te begrijpen. Juist daarom is het goed dat ouders hen daarin kunnen helpen. Als de ouders natuurlijk zelf een goed zelfbeeld van zichzelf hebben. Sociale media speelt voor velen een grote rol in hun leven. Zeker bij jongeren. Ga dan zeker niet het verbieden om filters te gebruiken. Dan krijg je het tegenovergestelde en gaan ze het toch stiekem doen. Maar probeer als ouder een kijk te krijgen van wat je kind doet en hoe ze het doen. Je ware ik durven tonen is nog altijd het beste. Wat niet vergeten mag worden meisjes en vrouwen hebben het hier vaak het meeste probleem mee.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO Om Shanthi, spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
Een mannelijk persoon met de naam Bruno, die probeert gewoon door het leven te gaan. Van de kleine dingen des leven probeert te genieten.
Ik zal ook altijd proberen klaar te staan voor de mede mensen, en waar ik ze verder in kan helpen, mogen ze mijn steun verwachten. Mededogen is voor me dan heel belangrijk in het leven.
Mijn gezin is mijn hart, en daarom leef ik vanuit mijn hart naar iedereen toe.
Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn alles
Antwerpen is dan ook mijn stad daar ik woon
SPIRITUEEL Boeddha 