Vivian vertelt hoe ze verslaafd raakte aan gewelddadige partner: “Hij wurgde mij, toch keerde ik naar hem terug”
Elke drie dagen sterft er in ons land iemand aan de gevolgen van partnergeweld. Een schrikbarend hoog cijfer, maar hoe kunnen we in het vervolg zo’n tragedies voorkomen? In het Verenigd Koninkrijk doet een slachtoffer alvast haar duit in het zakje door dapper en openlijk haar verhaal te vertellen. Waarom is ze ooit in die val getrapt? Hoe is ze kunnen ontsnappen uit die schijnbaar vicieuze cirkel? En hoe gaat het nu met haar? Vivian McGrath -niet haar echte naam- schetst hieronder een huiveringwekkend maar voor slachtoffers o zo herkenbaar beeld.
“Ik zag hem in de hoek van de kamer staan, met een drankje in zijn hand. Hij keek in mijn richting, met zijn babyblauwe oogjes. Er hing een zweem van onschuld en kwetsbaarheid rond hem. Ik haalde diep adem, stapte op hem af en zei hallo.”
“Seksuele chemie”
“De seksuele chemie was stratosferisch. ‘Hij is de ware’, dacht ik. We praatten en lachten uren aan een stuk. Hoewel het daar stikte van de knappe modellen en actrices richtte hij zijn aandacht enkel op mij. Toen we vertrokken, beloofde hij om mij te bellen. Ik ging op een wolk naar huis.”
“Enkele weken gingen voorbij, maar ik hoorde niets meer van hem. Uiteindelijk kon ik het niet langer aan en heb ik hem getelefoneerd. Hij was opnieuw even charmant, zijn eerlijkheid trok me aan. ‘Het spijt me enorm dat ik niet gebeld heb’, zei hij. ‘Ik wil met je afspreken, maar ik zit krap bij kas en daar schaam ik me voor.’ Blijkbaar zat hij even tussen twee jobs in. ‘Maak je geen zorgen’, antwoordde ik. ‘Ik betaal wel’.”
“We gingen naar een populair café waar een groepje stond op te treden. Ik zag hoe de meisjes naar hem lonkten, maar ik had zijn onverdeelde aandacht. Het was bedwelmend. Hij sprak over onze toekomst samen en schetste een mooi beeld van een groot huis vol baby’s.”
“Seks was fantastisch”
“Gedurende enkele weken zagen we elkaar elke dag. Meestal bij mij thuis, de seks was fantastisch. Hij zei dat ik diegene was waar hij al zijn hele leven naar op zoek was. Het woord ‘huwelijk’ viel zelfs.”
“En dan: niets meer. Hij ging naar huis om wat kleren op te halen, startte een ruzie waar ik niets van begreep en kwakte de telefoon neer. Wekenlang heb ik niets meer van hem gehoord.”
“Toen hij weer opdook, leek het alsof er niets gebeurd was. Hij bracht bloemen mee en bombardeerde me met lieve woordjes. Een meisje dat iets zekerder van haar stuk was, had er toen misschien al een punt achter gezet. Maar ik was op dat moment te bedwelmd, alsof hij een drug was waar ik aan verslaafd raakte.”
“Waarom heb ik hem niet laten zitten?”
“Waarom heb ik hem toen niet laten zitten? Over die vraag heb ik me gedurende tientallen jaren het hoofd gebroken. Onze relatie begon als een wervelwind en zou 4,5 jaar later in een verwoestende orkaan eindigen. We hadden elkaar het ja-woord gegeven en een baby gekregen, maar bijna had hij me ook vermoord. Hij wurgde mij en toch zou ik -hoe gek het ook klinkt- naar hem terugkeren.”
“Ik besef nu dat er van in het begin al sprake was van een ongezonde verslaving. Ik bleef op zoek gaan naar de kick die ik in het begin van hem kreeg. Als ik toegaf dat deze relatie niet goed was voor mij verloor ik datgene wat ik nodig had om me weer goed te voelen.”
“Ik sta hier niet alleen in. Uit reacties op verschillende online forums blijkt dat nog veel meer mensen in een misbruikrelatie slachtoffer worden van die verslaving. Ik stond op het punt een succesvolle carrière uit te bouwen: vanbuiten leek ik zelfzeker, maar vanbinnen zat ik vol twijfels. Ik was opgegroeid in een meer dan bemiddeld gezin en mijn ouders waren gelukkig getrouwd, maar mijn zelfvertrouwen heeft altijd op een laag pitje gestaan.”
“Ik duwde de realiteit weg”
“Ben sprak de woorden uit die ik wilde horen en ook nodig had. Ik dacht dat ik iemand gevonden had die me graag zag en waar ik samen oud mee kon worden. Hoewel er duidelijk aanwijzingen waren dat deze relatie niet zou blijven duren, duwde ik de realiteit weg. In mijn ogen moest ik hem enkel redden, en daar voelde ik me goed bij.”
“Een partner die je mishandelt, trekt aan en stoot af. Zijn romantische kant trekt je eerst over de streep. En dan -bam!- verandert zijn humeur plots. Maar lang duurt het niet vooraleer alles opnieuw rozengeur en maneschijn is. Je zou voor minder in verwarring raken.”
“Voor hun slecht gedrag hebben ze altijd een uitleg klaar. Ze hadden een ‘moeilijk verleden’ of een ‘traumatische jeugd’. Hun vorige partners hebben hen bedrogen. Waarom zou je in die prille romance aan hen twijfelen? Je voelt met hen mee.”
“Vervolgens krijg je te horen dat jij aan de basis ligt van hun uitbarstingen. In mijn geval zou ik iets te opzichtig geflirt hebben met een andere man (ik had er amper een woord tegen gezegd). Maar je verandert je gedrag, kwestie van je partner niet van streek te brengen.”
Vivian McGrath. © Kos. “Ik begon mijn vrienden minder te zien, want Ben vond dat ze een slechte invloed op mij hadden. Ik trok ook deftigere kleren aan, de andere vond hij te sletterig. Je doet alles om de lieve vrede te bewaren. Maar wat je ook probeert, niets werkt. Ze vinden altijd wel iets anders om de schuld van hun woede-uitbarsting in jouw schoenen te schuiven.””Daarna volgen de eerste tekenen van fysiek misbruik. Een duw of een klap die uit het niets komt. Maar het risico op een breuk jaagt je nog meer schrik aan dan de manier waarop je behandeld wordt. Je ging eerder al de voortekenen uit de weg, nu negeer je ook de realiteit van het misbruik.”
“Met hun spijt trekken ze nadien recht wat scheefgelopen is. Ze beginnen te wenen, geven je bloemen of chocolaatjes om het goed te maken en zweren dat ze het nooit meer zullen doen. Ben bleef zeggen dat hij me nodig had om te veranderen, en dat klonk als muziek in mijn oren.”
“Je voelt jezelf waardeloos”
“De hoogtes en laagtes worden een vicieuze cirkel. Na elk miserabel dieptepunt hoop je vurig om die kick weer te voelen. Langzaam word je zo naar beneden getrokken. Je begint jezelf waardeloos te voelen, alsof hun boosheid terecht is.”
“Diep vanbinnen voelde ik schaamte. Maar ik was -net als de meesten waar ik intussen mee gesproken heb- goed in het verbergen van mijn ellende. En in die tijd werden huiselijke ruzies nog gezien als een privézaak.
Om eerlijk te zijn: mijn gedrag verslechterde ook en daar ben ik niet trots op. Hoe meer Ben me probeerde weg te duwen, hoe aanhankelijker ik werd. Als het rustiger werd, greep ik de kans om hem om te vormen tot de man die ik wilde.”
“Toen ik zwanger werd, was Ben opgetogen. Ik dacht: ‘Dit had hij nodig om hem gelukkig te maken, nu zal alles wel in orde komen’. Dus ging ik akkoord om met hem te trouwen.”
“Ruzie over luiers”
“Vier maanden later probeerde hij me te vermoorden. Dat gebeurde nota bene na een ruzie over luiers. Ik voelde me gefrustreerd omdat hij gaan werken was. Hij moest meer zijn verantwoordelijkheid nemen, nu we een baby zouden krijgen.”
“Na het nodige verbaal geweld begon hij alles kapot te slaan. Een lamp ging aan diggelen, het glas versplinterde over de vloer. Daarna richtte hij zijn pijlen op mij.”
“Ik was pas 22 jaar en zeven maanden zwanger toen hij me tegen de grond duwde en zijn handen rond mijn nek legde. ‘Sterf!’, riep hij en hij verstevigde zijn grip nog. Ik dacht dat zijn gezicht het laatste was dat ik zou zien. Dat de man waar ik van hield me zou vermoorden.”
“Ik stootte met mijn laatste krachten een wanhopig geluid uit. Ik smeekte voor mijn leven. ‘Alstublieft, Ben. Alstublieft!”
“Brein ging in slow motion”
“Ze zeggen dat je leven voorbijflitst net voor je sterft. Mijn brein ging in slow motion. Ik beeldde me al in hoe mijn ouders mijn lichaam zouden vinden. Een witte tunnel van licht kwam op mij af.”
“Hoe lang ik bewusteloos was, weet ik niet. Toen ik bijkwam, was hij mijn lichaam aan het verslepen over de grond. Het glas sneed in mijn vlees, maar ik voelde het zelfs niet meer.”
“Daarna ging hij naar de keuken en begon hij daar alles kapot te slaan. Ik ben halsoverkop gevlucht. Ik stapte het dichtstbijzijnde politiekantoor binnen. Mijn keel was opgezwollen. Met een hese stem vertelde ik dat mijn echtgenoot mij had proberen vermoorden.”
“Ik liet hem terug toe in mijn leven”
“Ze namen mijn verklaring af en brachten me naar het ziekenhuis. Hij werd aangeklaagd voor mishandeling en kreeg een contactverbod opgelegd (later zou hij een voorwaardelijke straf krijgen omdat het zijn eerste keer was).”
“Het klinkt ongelooflijk, maar ik liet hem terug toe in mijn leven nog voor de baby geboren was. Deels uit angst, nu ik wist waar hij toe in staat was. Deels omdat ik niet wilde dat mijn baby zonder vader zou opgroeien. Hij beloofde dat het nu echt zou veranderen en ik wilde zo graag het gelukkige gezinnetje worden waar hij het telkens over had.”
“Nu weet ik dat de kans om vermoord te worden acht keer groter is als je partner je al eens proberen wurgen heeft. Gemiddeld heeft een vrouw zeven pogingen nodig om een man die haar mishandelt te verlaten. Ik probeerde het een eerste keer toen mijn zoon zes maanden oud was. Maar de drang om naar hem terug te keren, was enorm groot. Eer ik doorhad dat mijn leven echt op het spel stond en dat die kick maar een illusie was…”
“Ik kon even helder denken”
“Ik ben het definitief afgebold toen de baby één jaar was. Ik nam het kind mee en propte mijn auto voor de rest helemaal vol. Wat er veranderd was? Ik kon eindelijk even helder denken. Als ik Ben echt graag zag, mocht ik niet van hem verlangen dat hij zou veranderen.”
“Ik was nu ook een moeder. Ik moest mijn zoon een goede start geven in zijn leven. Ik wilde niet dat hij zou opgroeien in een huis waar geweld centraal staat. Dat was de eerste stap naar herstel.”
“Als je een slechte relatie achter je laat, doet dat toch nog pijn. En al die gevoelens die je dan overspoelen: schaamte, woede, eenzaamheid, schuldgevoel,… Maar daar moet je doorheen. Je moet hard voor jezelf zijn, anders ga je naar hem terug. Of je vervangt hem door een andere drug, in de vorm van een nieuwe geweldpleger. Net als elke verslaafde riskeer je zo je leven.”
“Geen beschuldigende vinger”
“Daarmee wijs ik niet met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer. Wie zijn partner aanvalt, is honderd procent verantwoordelijk voor zijn daden. Ik ben niet verliefd geworden op een gewelddadige man. Ik werd verliefd op een man die later geweld tegen mij beginnen gebruiken is. Dat is een verschil. Het was niet mijn fout, ik weet dat. Maar die types merken het altijd snel als iemand kwetsbaar is.”
“Je moet je de vraag stellen: waarom hou ik nog van iemand als die me mishandelt? Waarom moet ik mezelf uitschakelen bij iemand die als een drug is voor mij? Bij iemand die me niet goed behandelt?”
“Die drang naar dat soort verslaving zat al in mij voor ik Ben leerde kennen. Pas toen ik dat besefte, kon ik de focus niet langer op hem maar op mijn herstel leggen. Het komt allemaal neer op zelfvertrouwen. Wie zichzelf niet respecteert, zal ook zo door haar partner behandeld worden. Je moet onderzoeken wat de oorzaak is: hoe komt het dat je jezelf niet goed genoeg voelt?”
“Pijnlijk proces”
“Een pijnlijk proces, geloof mij. Maar als je dat begrijpt en je angsten onder controle krijgt, smelt je onzekerheid weg als sneeuw voor de zon. Stap voor stap begin je jezelf weer graag te zien.”
“Ik heb mijn leven een nieuwe wending gegeven. Ik ben opnieuw in het huwelijksbootje gestapt. Dankzij de lessen die ik van Ben gekregen heb, leef ik nu al dertig fantastische jaren samen met een man die mijn beste vriend is. We hebben samen ook een zoon gekregen. Allebei zijn ze uitgegroeid tot knappe, liefdevolle en evenwichtige mannen.”
“Ben dook af en toe nog eens op in ons leven. Ik heb ervoor gekozen om nooit een slecht woord over hem te vertellen tegen onze zoon. Nu is het al decennia geleden dat ik hem nog eens gezien heb.”
“Er is nog leven na mishandeling”
“Ik bouwde een succesvolle carrière uit: eerst als actrice in tv-soaps en series, daarna als journaliste en buitenlandse verslaggeefster in Azië. Nu ben ik producer voor documentaires die in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Australië uitgezonden worden. Ik heb het verhaal van andere mensen verteld en nu ben ik klaar om mijn zegje te doen als slachtoffer van huiselijk geweld. Het is een stuk van mezelf waar ik zelfs tegen heel goede vrienden en dierbare collega’s over gezwegen heb.”
“Ik kom met mijn verhaal naar voren omdat de statistieken onaanvaardbaar zijn. Elke week worden twee vrouwen (in Groot-Brittannië; nvdr) vermoord door hun partner of ex. Ik kon een van hen geweest zijn. Ik ben geen psycholoog, maar ik hoop dat mijn verhaal bewijst dat iedereen in zo’n destructieve relatie kan belanden.”
“Iedereen kan slachtoffer worden van huiselijk geweld, maar er zijn voortekenen die niet genegeerd mogen worden. Geen enkele liefde is het waard om voor te sterven. Ik ben het bewijs dat er nog leven is na mishandeling. En het kan mooi zijn.”
Vaak horen we dat een partner die slachter is van partner geweld het moeilijk heeft om de persoon los te laten. Tot zelfs op een moment terug opzoek gaat naar zo een partner. Het heeft te maken dat ze niet echt kennen wat liefde is en dat maakt dat ze die zone niet durven in te stappen.
Het komt veel vaker voor dan we denken in een relatie. Naar de buitenwereld is het allemaal mooi maar eens tussen die vier muren van de woning draait het allemaal anders. Ook kan dit gaan toch het verplichten van bepaalde kleding te dragen of niet mag dragen. Vaak hoort men ook zeggen maar in een relatie komt verkrachting niet voor. Als iemand geen seksuele dingen wilt doen en het wordt van je genomen dan is het verkrachting en zou je het aan moeten geven.
Blijf zeker niet zitten als je ermee geconfronteerd wordt. Probeer een persoon in vertrouwen te nemen zodat iemand op de hoogte is van de problemen die tussen de muren van een woning afspelen.
FOTO: google
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 