βWe krijgen piek aan donkere gedachtenβ: jeugdplatform wil dat zelfs een dipje bespreekbaar wordt
Er komt dit najaar een piek aan van psychische problemen bij jongeren. Dat zegt jeugdinformatieplatform WAT WAT. De meldingen over depressies, angst en eenzaamheid evenaren nu al het niveau van de eerste golf. Een campagne moet dat thema nu bespreekbaar maken: voel je je eens wat minder, praat er dan over. Ook als het maar om een gewoon dipje gaat.
De waarschuwing komt van jeugdinformatieplatform WAT WAT, waartoe organisaties zoals hulplijn Awel Nok Nok behoren, dat specifiek werkt rond veerkracht en weerbaarheid bij jongeren. Elk van die organisaties pikt bij jongeren dezelfde signalen op over een toename van psychische problemen. Awel, bijvoorbeeld, kreeg de laatste tijd meer meldingen van jongeren die door corona met donkere gedachten kampen. Het gaat daarbij zowel om scholieren als om beginnende studenten.
Campagne start vandaag
Ook vóór corona kregen al heel wat jongeren te maken met psychologische klachten. Cijfers tonen aan dat ongeveer de helft er ooit mee af te rekenen krijgt. In één op de vijf gevallen waren die problemen zelfs van ernstige aard. Door corona is dat cijfer nog toegenomen en de prognose is somber: WAT WAT verwacht dit najaar een piek.
Vandaag start WAT WAT met een campagne, bedoeld om het taboe rond mentaal welzijn te doorbreken. Acht jongeren vertellen in vier afleveringen op YouTube openhartig over hun eigen moeilijke momenten. Die openheid is belangrijk, zegt ook professor Gwendolyn Portzky van het Vlaams Expertisecentrum SuΓ―cidepreventie. βWe kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om open te praten over psychische moeilijkheden en donkere gedachten. De omgeving speelt hierbij een cruciale rol. Het is ontzettend belangrijk dat de omgeving alert is voor de signalen en het gesprek hierover durft te starten.β
Bij de campagne hoort een kaartspel. Dat is momenteel terug te vinden op watwat.be/donkeregedachten.
Tiana Pereira (21) uit Veltem: βGeen goeie klik met psycholoog, maar mijn huisarts is een toffeβ
Door een hele reeks gebeurtenissen, waaronder een knieblessure, ontwikkelde Tiana een eetstoornis. Die heeft ze nu grotendeels onder controle, maar corona bracht nieuwe problemen: gevoelens van eenzaamheid en onmacht.
βIk heb in mβn middelbaar altijd goed in mβn vel gezeten, voelde me best gelukkig. De eerste deuken in dat geluk zijn gekomen toen ik verder ging studeren. Al mβn vrienden gingen naar de VUB, ik besloot naar de hogeschool in Leuven te gaan om leerkracht LO te worden. Ik kwam daar alleen aan en merkte dat ik het moeilijk vond om nieuwe vrienden te maken. Ik zat er ook niet op kot en dus bleef ik een beetje geΓ―soleerd.β
βMama, het gaat nietβ
βNa een tijdje leerde ik nieuwe mensen kennen, maar tegen dan was ik al in een eetstoornis gerold. Ik wijt dat aan de sociale media. Ik voldeed niet aan de beelden die je daar ziet en ik trapte in die valkuil. Rond diezelfde periode kreeg ik een knieblessure en daardoor kon ik op school mβn stage niet doen, met alle gevolgen van dien: ik slaagde dat jaar niet. Ik sportte minder, kwam bij, kon niet meer blij zijn met mezelf.β
Elkaar tegenkomen op school: ik mis dat heel erg. Die tweede lockdown gaat nog zwaarder zijn dan de eerste
Tiana Pereira
βIk heb hard gewerkt aan die stoornis en langzaam kwam ik daardoor. Maar toen kwam er corona. Ik voelde me eindelijk weer beter in mβn vel, maar van de ene dag op de andere zat ik samen met mijn ouders, mijn oudere broer en mijn twee oudere zussen de klok rond onder één dak. Ervoor was ik veel van huis. Ik had altijd wel iets te doen. Plots was ik aangewezen op mezelf en ik begon veel te denken. Was ik goed bezig? Hoe ging mβn toekomst eruitzien? Ik vond dat een heel heftige periode. Ik ben hoogsensitief, dus elke emotie die in huis hing, pikte ik op. Op zeker ogenblik ben ik naar mijn mama gestapt. βMama, het gaat niet zo goed met mij.β Ik vond dat best moeilijk, want ik wilde haar niet teleurstellen. Maar ze reageerde heel begripvol. βIk had het al gezien, meisje.β Ik ben meteen naar de huisarts gegaan en heb daar mβn verhaal gedaan. De huisarts verwees me door naar een psycholoog, maar daar had ik geen goeie klik mee en dus ben ik regelmatig op gesprek blijven gaan bij de huisarts. Ze is een toffe, ik heb een heel goeie band met haar.β
βDe zomer was beter, maar nu voel ik dat het weer bergaf gaat. Ik ben iemand die veel sociaal contact nodig heeft en dat gaat nu niet. De helft van mijn lessen is online en dat is zwaar. Drie uur achter een computer zitten is veel zwaarder dan drie uur in een leslokaal. Elkaar tegenkomen op school: ik mis dat heel erg. Samen naar het lokaal wandelen. Gezellig iets gaan eten. Ik snak naar vrijheid, maar die is er niet. Ik ben bang voor een tweede lockdown. Dat gaat nog zwaarder zijn dan de eerste keer.β
βAls ik praat over hoe ik me voel, wordt daar soms nog slecht op gereageerd. βStel je niet aan, je overdrijft.β Rond mentale problemen hangt nog altijd een taboe en dat moet weg. Ik merk bij mezelf: hoe meer ik erover praat, hoe lichter het wordt op mijn schouders. Praten en luisteren helpt Γ©cht.β
Muhammed Tanrikulu (22) uit Antwerpen: βHet is alleen nog maar van moeten, moeten, moetenβ
Hij studeert rechtspraktijk, maar voor slechts één op de tien lessen moet advocaat in spe Muhammed zβn huis uit. Hij voelt zich opgesloten tussen vier muren en dat maakt hem somber.
βIk durf van mezelf te zeggen dat ik gelukkig ben opgegroeid. Ik heb veel vrienden, hou van koken, reis graag en droom ervan advocaat te worden. Mensen zeggen dat ik het goed kan uitleggen, dus misschien kan dat wel lukken.β
βIk ging altijd graag naar school, maar door corona is dat nagenoeg helemaal stilgevallen. Ik heb amper nog fysieke lessen, bijna alles is online. Soms voel ik me een stempelaar. Een βdopperβ, zoals ze in Antwerpen zeggen. Ik zit hier maar te wachten en te hopen tot er nog eens een les is en ik weer buiten mag. Ik voel me daar vreselijk bij.β
Altijd die vier muren
βVroeger genoot ik ervan om op school op te trekken met andere studenten. We praatten met elkaar, gingen samen iets eten, konden elkaar al eens iets vertellen. Dat is nu helemaal weggevallen en ik mis dat enorm. Ik ben een sociaal mens. Niemand kunnen zien, dat hakt erin bij mij. Ik voel me machteloos. Ik zeg weleens tegen mijn mama: βDie vier muren, het is me soms echt te veel.β Ik kom uit een warm gezin, heb het thuis goed. Maar genoeg is genoeg. Vroeger was ik bijna altijd weg, nu zit ik altijd thuis. Je mag niet zus, je mag niet zo – het is alleen maar van moeten, moeten, moeten.β
We zijn de toekomst van de maatschappij. Maar dan moeten we eerst kunnen groeien
βIk heb geen onoverkomelijk grote problemen, ik ben ook niet in behandeling. Maar ik heb het soms wΓ©l moeilijk en ik vind het belangrijk om dat hardop te zeggen. Ik vind het belangrijk om daarover te kunnen spreken. Gelukkig kan ik dat thuis. Mijn mama is nog jong, ik beschouw haar als een vriendin. Ook bij mijn vrienden kan ik terecht. Ze ervaren dezelfde moeilijkheden. Ik merk onder studenten een grote solidariteit. Er is veel wederzijds begrip. We spreken zelfs over dingen waar je vroeger rode wangen van zou hebben gekregen. Dat is goed. Iedereen zou dat wat vaker moeten doen: woorden geven aan zβn gevoelens. Hetzij door ze tegen iemand te vertellen, hetzij door ze neer te schrijven.β
βIk maak me zorgen over wat er op ons afkomt. Ik verwacht een enorme toename aan jongeren met psychische problemen, ook op lange termijn. Ik vergelijk dat graag met een veld, waar je zaadjes in plant. Op een dag komen uit die zaadjes jonge planten. Als het hard waait of het gaat hagelen, zullen die plantjes schade lijden en ze zullen niet meer mooi opgroeien. Zo is het met ons, jongeren, ook. We zijn de toekomst van deze maatschappij. Maar dan moeten we eerst kunnen groeien. De vraag is alleen: hoeveel hagelbuien gaan we nog krijgen?β
BRON: https://www.hln.be/nieuws/binnenland/-we-krijgen-piek-aan-donkere-gedachten-jeugdplatform-wil-dat-zelfs-een-dipje-bespreekbaar-wordt~a4511bd2/
Jongeren lopen heel snel rond met deze gedachten. Omdat ze heel deze situatie niet kunnen plaatsen. Er zijn momenteel scholen die een lesuur meditatie geven waar nadien ook over gepraat wordt. Door de meditatie komen vaak emoties naar boven zodat ze daarover kunnen praten. Dat is nu ook bij adolescent. Ze praten te weinig over hun gevoel waar ze nu mee kampen. En als ze het al doen dan zitten ze vaak al te diep. Zodat ze het voor zichzelf nog moeilijker maken. Ook bij hun ouders kunnen ze niet altijd terecht. Omdat deze ook een heel ander leven hebben. Denk maar thuiswerk. Maar ook zitten sommige ouders ook met zoveel vragen en angsten. Toch zal men moeten leren om dit leven te aanvaarden. En te doen wat nodig is. Het leven is op korte tijd veranderd. En dat zijn mensen gewoon niet gewoon. Ze zijn uit hun comfort zone getrokken uit het leven dat ze gewoon zijn. Jongeren hebben het vaak heel moeilijk om geen vrienden te kunnen ontmoeten. En zo zich eenzaam beginnen te voelen. Speel daar als ouder op in. Zodat ze weten dat ze ook gehoord worden.
Heb gezien dat de kaarten via de link die hier staat gratig te downloaden zijn.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM