DOM EN NOG DOMMER ZEG IK

BIJ BEPAALDE KOM JE ER NIET ALLEEN MET WOORDEN EN MOET JE ER EEN TEKENING BIJ MAKEN. ERG DAT DIT DAN NOG VOORKOMT BIJ DEZE DIE ZWAAIEN MET EEN HOGER DIPLOMA.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

EUROPESE PARLEMENTSLEDEN PRATEN IN TIBET TALK EUROPE 7 OVER BEZOEK CHINESE MINISTER WANG YI AAN EUROPA EN EU-CHINA RELATIES

Europese parlementsleden bekritiseren Chinees beleid in Tibet tijdens Tibet Talks Europe #7 

Op 30 September spraken parlementsleden uit Noorwegen, Frankrijk en Nederland en het Europees Parlement over het bezoek van Chinese minister Wang Yi aan Europa, de recente EU-China Summit en EU-China relaties.
Om te beginnen vroeg moderator Pim van Galen ieder parlementslid de situatie in Tibet kort te beschrijven. Martijn van Helvert (CDA/NL) zei dat Tibetanen in een permanente lockdown leven en dat de cultuur, taal en ziel van het Tibetaanse volk gebroken wordt. Er is werk aan de winkel.
Isabel Santos, Europees Parlementslid voor de socialistische partij, zei dat de situatie in Tibet onacceptabel is vanuit oogpunt van Europese waarden: democratie en mensenrechten.
Petter Eide, voormalig voorzitter van Amnesty International en nu parlementslid voor de socialistische partij zei dat ondanks de kritische situatie in Tibet er in Noorwegen een complete stilte is over Tibet.
Andre Gattolin, parlementslid voor En Marche in Frankrijk, zei dat het moeilijk is informatie uit Tibet te verkrijgen. De Chinese communistische partij exporteert een in hun ogen succesvol model van repressie van Xinjiang naar Tibet.
Vincent Metten, EU policy director van de International Campaign for Tibet-Europe verwees naar het 7de Work Forum over Tibet, dat net in Beijing heeft plaatsgevonden. Het Chinese beleid is om de Tibetaanse cultuur te verchineseren en de Tibetanen te assimileren. Tibet is een politiestaat met totale controle over Tibetanen, zei hij.
Pim van Galen vroeg de parlementsleden wat zij vonden van het bezoek van Chinese minister Wang Yi onlangs aan Europa.
Martijn van Helvert bekritiseerde de geheimhouding van het bezoek. Hij hoorde via de Inter Parliamentary Alliance on China dat Minister Wang Yi op bezoek zou komen, 1 dag van te voren. Hij had de indruk dat mensenrechten slechts waren afgevinkt, niet serieus besproken. Petter Eide bevestigde dat er ook in Noorwegen geen transparantie was over het bezoek en geen openheid over de inhoud van de discussies. De Noorse regering is voornamelijk geïnteresseerd in het uitbreiden van de handelsrelatie met China en denkt dat het opnemen van mensenrechten in de agenda de goede relatie zal schaden. Andre Gattolin had President Macron laten weten dat hij het een vergissing vond dat hij Minister Wang Yi persoonlijk op het Elysees had ontvangen. Hij verwees naar Merkel die de Chinese minister niet had ontvangen. Ook ontbrak het aan communicatie over het bezoek. Isabel Santos zei dat de relatie met China aan het veranderen is. Na de recente EU-China summit had President Charles Michel gezegd dat de EU een speler is, niet een speelveld. Dat is een sterke uitspraak. De EU ziet China als een strategische partner maar ook als een systemische rivaal. Volgens Santos moeten we niet meer naïef zijn en handel als een instrument zien om veranderingen te bewerkstelligen. We moeten om verandering vragen voor we handel drijven.
Martijn van Helvert benadrukte dat we meer internationaal moeten samenwerken als het gaat om China, in Europa maar ook daarbuiten, met Australië en Indonesië. Hij deelt Trump’s analyse over China maar niet zijn aanpak. Hij drong aan op een grote coalitie rondom China met alle landen die daartoe in staat en bereid zijn. Martijn kondigde aan dat hij vandaag een motie indient om alvast een zwarte lijst te maken van Chinese functionarissen die mensenrechten schendingen begaan. Petter Eide vroeg Martijn de namen te delen: dit zou een Europees initiatief moeten zijn om een vuist te kunnen maken.
Vincent Metten benadrukte dat de relatie tussen de EU en China niet in balans is. De EU heeft niet dezelfde toegang tot China als andersom. Er is reciprociteit in de relatie nodig. 
Isabel Santos zei dat een Europees sanctie mechanisme en het bevriezen van tegoeden een effectieve manier is om mensenrechten te verdedigen en mensen die misdrijven tegen de menselijkheid begaan, aan te pakken. Zij drong aan op betekenisvolle toegang tot Tibet en hoopte dat President van de Europese Raad Charles Michel Tibet zal bezoeken als onderdeel van de mensenrechten dialoog met China. De EU dringt al langer aan op zo’n bezoek. Ik heb aangedrongen op een bezoek zonder beperkingen in onze bewegingsvrijheid, zei Santos. Een Disneyland achtige bezoek is niet de dialoog die wij willen. Het moet een bezoek zijn waarin we vrij zijn om met mensen te spreken.
Vincent Metten benadrukte dat de EU goed is in het afleggen van stevige verklaringen over mensenrechten maar dat het ontbreekt aan actie. Santos informeerde het panel dat er onlangs een nieuw comité is opgericht dat zich bezighoudt met inmenging in de Europese democratie en misinformatie. Dit comité kan onderzoeken hoe China onze samenlevingen probeert te beïnvloeden.
Petter Eide gaf als reden voor het feit dat Noorwegen zo stil is als het gaat om Tibet dat Noorwegen de handelsrelatie met China wil uitbreiden. Zo simpel is het, zei hij. Het gaat vooral om de export van zalm. Dit is nu het twee na grootste export product naar China, na olie en gas. De Chinese markt is heel groot en rijk. De Noorse regering is bezorgd dat kritiek en een mensenrechten dialoog een negatieve impact op de handel in zalm zal hebben. Eide hekelde de geheimzinnigheid en het gebrek aan transparantie rond het bezoek van Minister Wang Yi. Hij maakte zich grote zorgen om de pogingen van China om het Noorse publiek te manipuleren. Door het bezoek pas kort van te voren aan te kondigen waren burgers en organisatie zoals Amnesty niet in staat een reactie of demonstraties te houden. De Chinese ambassade had zelf openbare plekken in Oslo laten afzetten om demonstraties te voorkomen. Het is moeilijk te zeggen of de Noorse regering hier actief aan mee heeft gewerkt maar daar lijkt het wel op.
Het panel concludeerde dat het nuttig was om de discussie over Tibet internationaal met elkaar te voeren om ervaringen uit te wisselen en gezamenlijk actie te ondernemen. 

BRON:https://savetibet.nl/nieuwsartikel/europese-parlementsleden-bediscusieren-bezoek-chinese-minister-wang-yi-aan-europa-en-eu-china-relaties/

TIBET TALKS EUROPE GEMIST

Tibet Talks Europe gemist? Bekijk de aflevering hier terug:

BRON: https://savetibet.nl/

EEN GOED PAK KOFFIEBONEN

Hoe herken je een goed pak koffiebonen in de winkel? Koffiekenner Peter Hernou geeft advies

Consument De keuze van koffiebonen heeft een grote invloed op de smaak van je kopje koffie. Peter Hernou, koffie-expert en wereldkampioen Latte Art, legt naar aanleiding van de Internationale Dag van de Koffie uit hoe je een goed pak koffiebonen in de winkel kan herkennen en hoe je de kwaliteit kan checken. ““De houdbaarheidsdatum op het pak koffie zegt alleszins niets over de versheid.”
De meest verse koffie zet je door gebruik te maken van koffiebonen in plaats van gemalen koffie of koffiecapsules. “Idealiter maal je die zelf, bij voorkeur zelfs met een handmatige koffiemolen, om de beste kwaliteit te hebben”, zegt Peter Hernou. Al is het vandaag de dag in de meeste huishoudens populairder om koffiebonen in een volautomatische machine met een bonenreservoir te gebruiken. Makkelijk is het zeker: deze machines hebben een bonenmaler die de koffiebonen pas maalt als je op de knop drukt. Vervolgens zorgt die er ook voor dat de gemalen koffie rechtstreeks in het portafilter komt. “Goede koffiebonen hebben soms op de verpakking een branddatum staan. Die branddatum is essentieel om te weten wanneer je het maximale smaakpotentieel uit je koffiebonen kan halen.”

Een verpakking met een verluchtingsventiel is aanbevolen: zo kunnen de koffiebonen ontgassen zonder dat er lucht in de verpakking komt

Peter Hernou

Om zonder branddatum als consument te weten of je al dan niet kwalitatief koffiebonen in de supermarkt koopt, is geen makkelijke klus. “De koffieprijs is niet altijd evenredig met de kwaliteit”, aldus Hernou. “Doorgaans zijn de prijzen van koffiebonen in de supermarkt zelfs vrij duur. Als consument kun je alleen afgaan op de informatie die op de verpakking staat. Als er veel aandacht is voor details zoals voor welke zetwijze de koffiebonen geschikt zijn, van waar de bonen komen, de intensiteit… dan kan dit al een indicatie zijn van de kwaliteit. Transparantie is belangrijk en dat vraagt de consument gelukkig over steeds vaker.
De verpakking zelf is ook belangrijk. Een verpakking met een verluchtingsventiel is aanbevolen: zo kunnen de koffiebonen ontgassen zonder dat er lucht in de verpakking komt. Lucht is nefast voor de kwaliteit van je koffiebonen. Na het openen van een verpakking thuis is het belangrijk om de bonen luchtdicht, in bijvoorbeeld een gesloten blik, te bewaren op een droge plaats. Zo blijven de koffiebonen (langer) vers.
Best koop je koffiebonen in kleine hoeveelheden. Op verpakkingen mag dan een houdbaarheidsdatum van meer dan een jaar staan – wat ook wel kan omdat het droge voedingswaren zijn – in de weken na de branding beginnen koffiebonen te verouderen en minderen de aroma’s.”

Bonen te oud?

Of je koffiebonen al dan niet te oud zijn, kun je makkelijk vaststellen. Hernou: “Vers gebrande koffiebonen zijn droog en hebben een satijnachtige glans. Als de bonen ‘zweten’ oftewel vettig zijn, wijst dit erop dat de oliën uit de koffiebonen aan het komen zijn en vervliegen. Die oliën bepalen veel van de smaak van je koffie. Als de oliën weg zijn, kan je koffie enkel nog bitter smaken. Hoelang het precies duurt vooraleer de oliën verdwijnen uit de bonen, is deels ook afhankelijk van het brandingsproces. Té hard gebrande koffiebonen verliezen doorgaans sneller hun aroma’s dan licht gebrande. Hard gebrande koffiebonen smaken doorgaans ook bitterder.”

Koffiebonen branden is een kunst op zich. Eén foute beslissing in het brandingsproces kan koffiebonen volledig om zeep helpen

Peter Hernou

Het brandingsproces van koffiebonen is echter een complex en delicaat iets. De perfect gebrande koffieboon bestaat eigenlijk niet en is telkens weer afhankelijk van talloze factoren. “Koffiebonen branden is een kunst op zich,” verduidelijkt Hernou. “Eén foute beslissing in het brandingsproces kan koffiebonen volledig om zeep helpen. Branders met jaren ervaring weten doorgaans wel wat te doen om tot de best gebrande koffiebonen te komen zodat het maximale van smaak eruit gehaald kan worden. Afhankelijk van de kwaliteit van de boontjes, de beoogde zetmethode,… maakt de koffiebrander een brandprofiel. Dat brandprofiel kun je vergelijken met de cuisson van chef-koks. Hoe beter een koffieboon gebrand wordt, hoe beter die koffiebonen ook zullen smaken. Al hangt het er nadien ook nog van af wat de consument er mee doet natuurlijk.”
De lekkerste koffie zet je thuis door een fijne, gelijkmatige maling van de koffiebonen te maken. “Daarvoor moet de mengeling wel uniform zijn”, geeft Hernou nog mee. “Te veel verschillen van zacht en hard gebrande koffiebonen, bemoeilijken het malingsproces. De kleur van de branding geeft doorgaans ook aan voor welke koffie de bonen ideaal zijn: donker gebrande bonen zijn doorgaans ideaal voor espresso, lichter gebrande bonen zijn doorgaans het best voor filterkoffie. Daarnaast is er een groeiend begrip van omnibranding, een level van branden om meerdere zetmethodes tegemoet te komen. De mengeling van de koffiebonen zelf doet er ook toe: hoe minder kapotte bonen, hoe beter de kwaliteit. Al mag je als consument niet vergeten dat koffie een natuurproduct is: geen enkele oogst is hetzelfde en in elke oogst zitten kapotte boontjes.”

BRON: https://www.hln.be/geld/consument/hoe-herken-je-een-goed-pak-koffiebonen-in-de-winkel-koffiekenner-peter-hernou-geeft-advies~a8ae6150/

Tegen een lekker kopje koffie zeg ik zeker geen nee. En ja smaak verschilt. En voor een goed kopje betaal je altijd iets meer.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

HUIDHONGER HET KAN VOOR VELEN BELANGRIJK ZIJN

Neem huidhonger maar serieus: “Fysiek contact is een basisbehoefte met een impact op je hele zijn”, zegt gerontologe

Niet knuffelen, geen handen geven, geen kus bij de begroeting: in het ‘nieuwe normaal’ is maar weinig plaats voor fysiek contact. Het treft ons allemaal, maar sommige zwaarder dan anderen. Denk aan singles. Of senioren in woon-zorgcentra. Problematisch, menen experts, want onze honger naar aanraking is een basisbehoefte die, onder andere, een grote impact heeft op onze stressregulatie. Voor wie hopeloos is, bestaan er gelukkig wel alternatieven die de leemte kunnen opvullen. Maar onderschat het belang van the real deal niet. “Kappers zijn de nieuwe sekswerkers geworden.”
Veertien dagen. Zo lang kon Marie-Louise Le Clercq (69) niet bij haar man Eric (72) tijdens de lockdown. Tien jaar geleden werden bij hem de eerste tekenen van dementie vastgesteld. Inmiddels woont hij vier jaar in een woon-zorgcentrum. “Dat ik hem in die periode helemaal niet meer mocht vastpakken, woog het zwaarste door. Ook omdat ik weet dat die aanrakingen niet alleen mij, maar ook hem deugd doen. Hij knijpt vaak terug. Volgens mij houden die dagelijkse aanrakingen hem in leven.”
Marie-Louise heeft de voorbije jaren met een portie huidhonger leren leven. “Als mijn man en ik vroeger aan het wandelen waren, had hij altijd een arm rond mij. Of hij pakte mijn hand vast. Die warme aanwezigheid, dat mis ik het meest. Nu lig ik thuis alleen in mijn bed. En als ik naar hier kom om hem te verzorgen, ben ík altijd degene die hem vastpakt. Al ben ik blij dat dit nog mogelijk is.”
Ze is een van de getuigen in het boek ‘Aanrakingen in tijden van huidhonger’ dat in februari volgend jaar gepubliceerd wordt. Auteur en gerontologe Els Messelis is er sinds januari mee bezig in het kader van haar ‘levensverhalenlab’ en ging daarvoor op zoek naar mensen die op allerlei manieren met huidhonger te maken krijgen. Huidhonger wordt gedefinieerd als een sterke behoefte aan lichamelijk contact. “Een honger naar huid, zo eenvoudig is het”, zegt Messelis. Het is geen nieuwe term, maar die won aan populariteit in 2013, toen het aan bod kwam in Psychology Today. Dankzij corona is het nu alomtegenwoordig. 

“De huid is ons grootste orgaan”

Messelis ergert zich aan hoe huidhonger soms als een luxeprobleem wordt weggezet. De smalende commentaren op sociale media liegen er inderdaad niet om. ‘Waar klagen we eigenlijk over?’, klinkt het her en der. ‘Twee maanden niet knuffelen. Valt reuze mee, toch? Onze grootouders hebben de oorlog nog meegemaakt. Dié mensen weten wat lijden is.’ Waarmee fysiek contact wordt weggezet als een fijne plus, geen essentiële must. 
“Nochtans is het een basisbehoefte”, benadrukt Messelis. “Valt het weg, dan heeft dat een impact op je hele zijn. Ik ben ervan overtuigd dat die nood bestaat van onze eerste zucht tot onze laatste adem.” Te vaak ook wordt volgens haar onterecht een verband met seksualiteit gelegd. Alsof je huidhonger kunt stillen met een swipe op Tinder. “Tuurlijk, je hebt seksuele aanrakingen, maar aanrakingen zijn niet per definitie seksueel. Au fond heeft het niks met seks te maken.”
Alles wat met tast te maken heeft, is volgens Messelis te lang verwaarloosd. “De andere zintuigen zijn ook veel beter bestudeerd. De huid is ons grootste orgaan, maar we weten er eigenlijk het minst over.” 

Aanrakingen verminderen de productie van het stresshormoon en stimuleren de aanmaak van oxytocine, het knuffelhormoon

Professor Martine van Puyvelde

Wat daarom niet betekent dat er helemaal geen onderzoek naar bestaat. Professor klinische psychologie Martine van Puyvelde (VUB) bijvoorbeeld, bestudeert de impact van aanraking in de vroege ontwikkeling van baby’s.“Als we worden aangeraakt, dan zorgen de zenuwbanen in onze huid ervoor dat die informatie wordt doorgespeeld aan de hersenen. We weten, ook uit studies met volwassenen, dat er zenuwbanen zijn die kwalitatieve info geven over die aanrakingen.”
Die speciale zenuwbanen zijn in ons lichaam vooral te vinden op de plaatsen waar haar staat. “Het hoofd, de armen, benen… Als we die plaatsen zachtjes aaien, dan zet dat een deel van het brein in werking dat belangrijk is voor regulatie van stress”, zegt Van Puyvelde. “Het vermindert de productie van het stresshormoon en stimuleert de aanmaak van oxytocine, het knuffelhormoon.”

Belangrijker dan voedsel

Van Puyvelde heeft onderzocht hoe belangrijk dat soort aanrakingen zijn voor baby’s. Hiervoor werkte ze een soort massageprogramma uit. Aan een groep moeders werd gevraagd om gedurende vier weken hun baby elke dag een kwartier lang te aaien op plaatsen gevoelig voor aanraking. “Telkens ze die baby’s op die plekken aanraken, wordt hun fysiologisch stressregulatiesysteem geactiveerd.” 

De baby’s die massages kregen, reageerden veel veerkrachtiger op de stresstest

Professor Martine van Puyvelde

Die groep werd vervolgens vergeleken met een controlegroep: baby’s die dus niet het massageprogramma hadden gevolgd. “Alle moeders kregen de opdracht om gedurende twee minuten helemaal niet op hun baby te reageren”, zegt van Puyvelde. “Bij baby’s zorgt dat voor ongelofelijk veel stress. Wat bleek? De kinderen die de massages hadden gekregen, reageerden veel veerkrachtiger op de stresstest. Zij konden zichzelf sneller herstellen. Dat zegt wel iets over het belang van aanrakingen.”
Hoe nefast het gebrek eraan kan zijn, bleek in de jaren 60 met de controversiële experimenten van de Amerikaanse psycholoog Harry Harlow. Hij scheidde pasgeboren resusaapjes van hun moeder en plaatste ze in isolatie. Sommige aapjes zelfs tot vijftien jaar lang. Ze kregen eten, maar geen fysiek contact. De gevolgen waren desastreus. Eenmaal ze uit isolatie werden gehaald, bleken deze dieren niet meer in staat zich te beredderen. 
Sommige aapjes bood hij een alternatief aan. Zo stopte hij hen in een kooi met twee surrogaatmoeders. Eentje van metaaldraad met een fles melk, een andere gemaakt van een katoenen doek. De aapjes dronken snel de melk, om zich vervolgens urenlang te nestelen in de zachte doek. Waren ze angstig? Dan verkozen ze het zachte alternatief. Het deed Harlow besluiten dat liefde, affectie en fysiek contact belangrijker zijn dan voedsel.

Alternatieven

Zijn experiment illustreert ook hoe surrogaten deels een alternatief kunnen bieden. “Ik merk hoe mensen met grote huidhonger soms wanhopig op zoek gaan naar alternatieven”, zegt Messelis. “Want wat als er niemand is om lepeltje-lepeltje mee te liggen? Of als je helemaal geen vrienden hebt om te knuffelen? Er zijn best veel mensen die het zonder fysiek contact moeten stellen, nog lang voor er van corona sprake was. Zo ontmoette ik ooit een dame in een woon-zorgcentrum met tien knuffelberen in haar bed. Haar partner was overleden en ze miste fysiek contact. In die mate zelfs dat ze een rieten mand had gevuld met snoep om uit te delen aan het personeelsleden, in de hoop dat die haar een knuffel zouden geven.”
Ook huisdieren kunnen een leemte opvullen. Of een wellnessbezoekje met massage. “Wat dat betreft zijn kappers de nieuwe sekswerkers aan het worden”, zegt Messelis lachend. “Die hoofdmassage? Dat is voor heel wat mensen hét hoogtepunt.”
Voor Marie-Louise Le Clercq werkt een warm bad. “Mij neervlijen in dat warme water, dat doet altijd deugd.” Messelis: “Er zijn best wat alternatieven waar we op kunnen inzetten. Ook binnen de zorg bijvoorbeeld. Bewoners wassen in het woon-zorgcentrum: je kan dat ruw en afstandelijk doen of je kan het zacht en met affectie aanpakken. Gelukkig sijpelt dat besef steeds beter door en hebben almaar meer verpleegkundigen, ergotherapeuten en kinesisten daar aandacht voor.” Le Clercq mag haar man zelf om de twee weken wassen. “Een snoezelbad heet dat. Met een muziekje, lekkere geuren, een massage. Ik doe dat met heel veel liefde en gevoel. Niet alleen hij geniet daarvan, ik even goed.”

Wat de een aangenaam vindt, is voor de ander grensoverschrijdend. Iedereen moet ook de vrijheid kunnen voelen om grenzen te trekken

Gerontologe Els Messelis

Toch doe je zeker niet iedereen plezier met knuffels of strelingen. Als fysiek contact zo’n basisbehoefte is, waarom zijn er dan mensen die gruwen van klinkende kennismakingszoenen of verbroederende schouderklopjes? “Ieders tolerantie voor aanrakingen zit ingebed in een heel vat van ervaringen”, zegt professor van Puyvelde. “Wat de een aangenaam vindt, is voor de ander grensoverschrijdend. Iedereen moet ook de vrijheid kunnen voelen om die grenzen te trekken.” 
Ook cultuur speelt een rol, vult Messelis aan. “In China of Japan bijvoorbeeld is het helemaal niet de gewoonte om mensen te knuffelen, terwijl je in de Verenigde Staten veel sneller hugs zal krijgen.”

Koude cultuur

Wat daarom niet betekent dat alle stereotypes zomaar kloppen. Zo wees onderzoek van de universiteiten van het Britse Oxford en Finse Aalto uit dat pakweg Italianen veel minder houden van aanrakingen dan Russen. De grootste knuffelberen bleken, tot grote verbazing van de onderzoekers, de Finnen. Over het algemeen zijn mannen veel terughoudender dan vrouwen.
Over de Belgen zegt de studie, die gepubliceerd staat in het vakblad Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), niets. “De mensen die ik voor mijn boek heb geïnterviewd, benadrukken allemaal dat wij zo’n koude cultuur hebben”, zegt Messelis. “Intimi raken we aan, maar buiten die cirkel houden we afstand.” 

Zeker bij kinderen moeten we het belang van nabijheid voorop blijven stellen

Professor Martine van Puyvelde

Met de komst van corona is afstand zelfs een veiligheidsvoorschrift geworden. Je mag maar een handvol mensen zien en die mag je, bij uitzondering, weleens knuffelen. “Maar wat als je niemand meer ziet?”, zegt Messelis. “We hebben steeds meer ouderen en singles. We moeten daar als samenleving over nadenken en aandacht voor hebben. Ook in tijden van corona.”
Van Puyvelde beaamt. “Zeker bij kinderen moeten we het belang van nabijheid voorop blijven stellen. Toen ik de initiële plannen hoorde om op school met mondmaskers te werken op anderhalve meter, heb ik me echt zorgen gemaakt. Tijdens deze crisis zijn er landen geweest waar te vroeg geboren baby’s helemaal werden afgescheiden van de moeder. Zoiets is een ramp.”

Nog altijd groot taboe

Een van de weinig voordelen van het coronavirus is dat het huidhonger bespreekbaar heeft gemaakt. Plots beseften heel wat mensen hoe het voelt om fysiek contact te moeten missen. En was het geen schande om dat gemis te benoemen. “Want vergis je niet, er rust nog altijd een groot taboe op”, zegt Messelis. “We zijn allemaal trotse mensen. Ik heb nog nooit iemand met een plakkaat zien rondlopen: ‘Ik heb huidhonger en ben emotioneel eenzaam.’”
Het durven benoemen, dat is ook wat Marie-Louise Le Clercq heeft gedaan. “Op een bepaald moment legde een van mijn kinderen zijn hand op mijn schouder en klopte me op de rug. ‘Dat heeft mij zo’n deugd gedaan’, vertelde ik daarna aan mijn kleinzoon van elf. ‘Vroeger deed je opa dat, maar nu doet hij dat niet meer.’ Sindsdien overlaadt dat ventje mij met knuffels. Allez, dat was vóór corona natuurlijk. Hopelijk komt dat snel terug.”

BRON: https://www.hln.be/nina/psycho/neem-huidhonger-maar-serieus-fysiek-contact-is-een-basisbehoefte-met-een-impact-op-je-hele-zijn-zegt-gerontologe~a231af74/

Velen missen het velen vinden het niet leuk dat ze iemand geen knuffel kunnen geven. Denk hierbij maar aan kinderen die een knuffel willen maar niet kunnen krijgen door omstandigheden. Ouderen die even die hand de warmte willen voelen.
Toch zijn er zoveel mogelijkheden om te knuffelen. Denk aan boomknuffelen, denk aan jezelf te knuffelen. Echt ook dat is contact maken. Nu zullen velen zeggen maar dat is niet hetzelfde, of dat ga ik echt niet doen. Als men zich verbind met de aarde dan voel je veel energie stromen. Dat stromen komt door contact dat dat je maakt. Net zoals je contact met een persoon zou maken. Maar ergens begrijp ik ook dat bepaalde mensen snakken naar huidcontact.
Er zijn zoveel mogelijkheden om contact te maken. Voeten elleboog vuistje noem maar op. Ook dat contact is van belang.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM