Onze obsessie met borsten blootgelegd: “Waarom wil ik mijn stijve tepels verbergen bij de koeltoog, maar niet het kippenvel op mijn arm?”
Het is een bron van genot, voeding én onvrede. In A Boob’s Life schetst journaliste Leslie Lehr onze ingewikkelde relatie met borsten. Waarom is iedereen zo in de ban van een stel opgezwollen melkklieren? Journalist Katrin Swartenbroux gaat op onderzoek uit en maakt enkele verrassende ontdekkingen. Wist jij dat de gemiddelde borst 500 gram weegt en dat onze seksuele obsessie met borsten allesbehalve universeel is?
Het is een bron van genot, voeding én onvrede. In A Boob’s Life schetst journaliste Leslie Lehr onze ingewikkelde relatie met borsten. Waarom is iedereen zo in de ban van een stel opgezwollen melkklieren? Journalist Katrin Swartenbroux gaat op onderzoek uit en maakt enkele verrassende ontdekkingen. Wist jij dat de gemiddelde borst 500 gram weegt en dat onze seksuele obsessie met borsten allesbehalve universeel is?
“Mijn tepels kijken scheel. Ik zie het duidelijk in de badkamerspiegel wanneer ik uit de douche stap. Terwijl stoom het zicht vertroebelt, wuif ik met mijn handdoek in de hoop dat het een optische illusie was. Nee, ze wijzen resoluut in tegenovergestelde richtingen, alsof ze beschaamd zijn mijn blik te ontmoeten.”
Zo begint A Boob’s Life: How America’s Obsession Shaped Me—and You van de Amerikaanse journaliste en schrijfster Leslie Lehr, een boek dat zoveel lof oogstte dat Salma Hayek het in een serie voor HBO Max zal gieten. In A Boob’s Life beschrijft Lehr haar persoonlijke en maatschappelijke relatie met (haar) borsten, van toen ze een tienermeisje was met de opkomst van de Playboy tot haar eerste borstvergroting, haar borstkanker en haar borstreconstructie aan de vooravond van #MeToo.
Het werden 312 pagina’s vol persoonlijke anekdotes, historische gebeurtenissen en interessante weetjes, maar ze heeft naar eigen zeggen voldoende materiaal om nog tien boeken vol te tikken over het onderwerp. “Als ik al niet geobsedeerd was door mijn borsten, ben ik het nu geworden”, zegt ze wanneer we haar via Zoom spreken vanuit haar woonkamer in Californië.
“Het was wel een lastig topic om te verkopen. Ik ben van uitgever moeten veranderen, omdat mijn toenmalige redacteur het niet begreep. ‘Ik heb geen mening over mijn borsten’, zei die toen ik het project bij haar pitchte. Dat geloof ik dus niet. Het feit dat je expliciet moet zeggen dat je geen mening hebt over een lichaamsdeel waarover iederéén een mening heeft, is al een mening op zich. Everybody has a boob story.”
Nooit neutraal
Ik vrees dat ik Lehr gelijk moet geven. Hoewel body neutrality steeds meer aan populariteit wint, is het haast onmogelijk om neutraal te zijn over de twee klieren die kosteloos meesurfen op je borstkas. Ze zijn altijd aanwezig, of lifestylebladen nu schrijven dat ze ‘uit de mode zijn’ of niet.
We vinden ze te groot of te klein, te slap of te ongelijk, we missen wat ze waren of we smeren verwoed crèmes in de hoop op wat ze ooit nog kunnen worden. We houden van de vorm die ze aan een simpel wit shirt geven en we haten de manier waarop ze cocktails shaken tijdens het joggen. We verstoppen ze wanneer we serieus genomen willen worden, en stellen ze tentoon wanneer we, welja, serieus genomen willen worden.
Waarom probeer ik anders mijn stijve tepels te verbergen wanneer ik de koeltoog van onze bedrijfskantine passeer, maar sta ik niet stil bij het kippenvel op mijn armen?Journalist Katrin Swartenbroux
Het zijn veelzijdige vetzakken, bedoeld om te verleiden of te voeden, om uit te spelen of in te binden. Ik kan ze minimaliseren of ermee motorboaten, maar iemand zal er altijd wel een mening over hebben. Niet het minst ikzelf.
Niet dat ik megalomane memmen heb, maar een E-cup op een anderhalvemeterlijf is nu ook niet bepaald subtiel te noemen. Ze eisen willens nillens de aandacht op, juist omdat ze zoveel meer zijn dan een lichaamsdeel. Waarom probeer ik anders mijn stijve tepels te verbergen wanneer ik de koeltoog van onze bedrijfskantine passeer, maar sta ik niet stil bij het kippenvel op mijn armen?
500 gram
De gemiddelde borst weegt zo’n 500 gram en volgens Google zouden mijn niet zo gemiddelde exemplaren makkelijk één tot anderhalve kilo per borst aan mijn totaalgewicht bijdragen – een zwaarte die toch al verifieerbaar zou moeten zijn mocht ik mijn parmantige perziken op een keukenweegschaal kunnen neervlijen, maar mijn bescheiden kombuis staat mijn Pulitzer in de weg. De last onder mijn schouders maakte me al jong duidelijk wat het belang van een goede bh is, in tegenstelling tot zo’n 70 procent van de vrouwen die blijkbaar nog steeds de foute maat draagt.
Het idee dat onze borsten identieke tweelingzusjes moeten zijn die gesprekspartners stoutmoedig in de ogen kijken, vormt de fundering van de lingerie-industrie.
Ik zal nooit vergeten hoe ik voor de eerste keer door mijn moeder naar de lingerie-afdeling van de Inno werd meegetroond. Waar leeftijdsgenootjes terechtkonden bij Sloggy en Calvin Klein in fluo-kleurtjes (hey, het waren de nineties) moest ik het stellen met beiges, bloemetjes en bomma-modellen met schouderbanden als autogordels en cups van Teflon die me moesten ingespen voor de wilde rit die mijn puberteit zou worden.
Het Belgische label La fille d’O ontdekken was op alle mogelijke manieren een verademing. Bezielster Murielle Scherre gaat er prat op om de natuurlijke vorm van de borst te bewaren, zonder ze in een voorgevormd keurslijf te liften en naar voren samen te duwen. Geen enkele tiet is immers dezelfde, en dat zie je ook in haar designs, waarin die veelzijdigheid van borsten en van het individu erachter centraal staat.
Het idee dat onze borsten identieke tweelingzusjes moeten zijn, vormt de basis van heel wat onterechte complexen.Journalist Katrin Swartenbroux
Zo geven de meeste vrouwen aan dat hun linkerborst groter is dan hun rechterborst – wat goed mogelijk is omdat die dichter bij het hart ligt. Het idee dat onze borsten identieke tweelingzusjes moeten zijn die gesprekspartners stoutmoedig in de ogen kijken, vormt de fundering van de lingerie-industrie die push-ups en zelfs zogenoemde training bra’s voorschrijft aan prepuberale meisjes – de basis van heel wat onterechte complexen over volstrekt normale borsten.
Nipples gonna nipple
Nog even terug naar die koeltoog. Op zich zou het me niet zo mogen schelen dat ik met stijve tepels boven mijn dienblad naar mijn tafeltje moet terugkeren. Nipples gonna nipple, nietwaar? Ik wil de eigenaars van de priemende blikken dan ook graag toesnauwen dat er niets te zien valt. Dat ze ook tepels hebben die samentrekken wanneer het koud wordt. Dat het godverdomme hetzelfde is. Maar ís dat wel zo?
Voor Uwi (29), die zich als non-binair identificeert, is het alvast niet hetzelfde. Twee maanden geleden liet de twintiger hun borsten verwijderen. Niet dat die borsten groot waren, maar het feit dat de maatschappij je bij de minste zwelling boven de ribben als ‘vrouw’ klasseert, was voor hen erg ongemakkelijk. “Dat speelt al jaren. In het begin dacht ik nog dat een groot T-shirt zou volstaan, maar dat werkte op den duur niet meer. Ik ben dan overgestapt op binders – niet elke dag want ik wilde niet aan die look wennen. Een binder is immers bijzonder belastend, je drukt er alles mee samen en je kunt niet zo goed ademen.”
Sommige culturen geven de voorkeur aan grote, ronde borsten, andere verkiezen lange, pendelvormige.
Toen Uwi zich dankzij die binder echter ‘zonder borsten’ zag, was het zaadje in hun hoofd gepland, al waren er nog verschillende gesprekken met een psycholoog nodig eer de top surgery mocht doorgaan. “Ik ben ontzettend opgelucht, maar soms voelt het wel nog gek. Met het wegnemen van mijn borst hebben ze bijvoorbeeld ook mijn tepel verplaatst, maar wanneer ik masturbeer of wanneer het koud is voel ik die sensatie op de vorige plek. Mijn nieuwe tepel heeft ook een afgevlakt tepelhof en wordt veel minder geseksualiseerd mocht die toch door mijn kleding priemen omdat die niet als een vrouwelijke tepel wordt gezien.”
Spoiler alert: mannentepels zijn de niet-uitgebouwde versies van vrouwentepels. Anatomisch verwaarloosbaar. Het feit dat mannen überhaupt tepels hébben is enkel omdat tepels zich al in de vijfde week van het embryonale stadium ontwikkelen, wat dus vóór de ontwikkeling van uiteindelijke geslachtskenmerken plaatsvindt.
Pas na de zesde of zevende week zorgt een gen op het Y-chromosoom voor veranderingen die leiden tot de ontwikkeling van de testikels; de tepels worden dan niet meer verder uitgewerkt. Dat verklaart waarom mannen tepels hebben, maar geen borstvoeding kunnen geven, maar dat is eigenlijk nog geen uitleg voor waarom vrouwen borsten hebben. Of toch: waarom ze er het grootste deel van hun leven mee opgezadeld zitten.
Van de meer dan 5.000 zoogdierachtigen die zich op deze planeet voortbewegen, is de homo sapiens de enige levensvorm met permanente borsten.
Van de meer dan 5.000 zoogdierachtigen die zich op deze planeet voortbewegen, is de homo sapiens namelijk de enige levensvorm met permanente borsten. Ze ontstaan tijdens onze puberteit en blijven de rest van ons leven aan onze borstkas kleven, terwijl andere zoogdieren tijdelijke borsten ontwikkelen tijdens de ovulatie of de zwangerschap die weer uitbollen wanneer ze geen jongen meer moeten zogen.
In de biologie bestaat dankzij Darwin de populaire theorie dat onze borsten evolueerden naar analogie met het gezwollen achterwerk van andere vrouwelijke primaten. Toen we rechtop begonnen te lopen en onze kont niet meer prominent in de lucht stak, hadden we geen duidelijke signaalfunctie meer die aangaf wanneer we seksueel volwassen waren, en borsten zouden zo tot ontwikkeling zijn gekomen. Als koplampen der copulatie.
Deze theorie vormt de basis voor de idee dat mannen niet anders kunnen dan gebiologeerd te zijn door (vrouwen met) borsten. Dat jochies ‘58008’ op hun rekenmachine indrukken en het ding vervolgens gniffelend ondersteboven houden zodat het schermpje met een weinig fantasie ‘BOOBS’ spelt? Biologie. Dat gozers in zee van een grote golf gebruikmaken om de touwtjes van je bikinitopje los te rukken? Biologie.
Perfecte storm
Toch is onze seksuele obsessie met borsten allesbehalve universeel. Antropoloog Clellan Ford en diergedragskundige Frank Beach namen in 1951 zo’n 191 verschillende culturen onder de loep. Slechts in dertien van die culturen werden borsten als seksueel belangrijk beschouwd door mannen. Bovendien gaf niet iedereen de voorkeur aan grote, ronde borsten, maar werden ook lange pendelvormige borsten of kleine opwaarts wijzende tietjes gelauwerd.
Ook cultureel antropologe Katherine Dettwyler beschrijft in het boek Breastfeeding: Biocultural Perspectives (1995) hoe vrienden uit Mali ‘verbijsterd tot zelfs verafschuwd’ reageerden op het idee dat borsten seksueel stimulerend kunnen zijn en een actieve rol kunnen spelen tijdens de seksuele daad.
Lehr haalt in ons gesprek regelmatig aan “dat we aan onze biologie niets kunnen veranderen”, maar legt terecht het zwaartepunt bij de cultuur waarin we zijn grootgebracht. De manier waarop Playboy de girl next door seksualiseerde, de uitvinding van babypoedermelk, de wonderbra, en de reclamejongens die beroep deden op de aantrekkingskracht van rondborstige modellen, beschrijft ze als “de perfecte storm” van opeenvolgende events die ervoor zorgde dat onze westerse maatschappij geobsedeerd is geraakt door borsten. “Het is belangrijk dat we ons bewust zijn van de context waarin we zijn opgegroeid als jonge vrouwen, en dat we daar terug wat controle over kunnen uitoefenen.”
Ik haat nog steeds het gevoel te hebben dat ik geseksualiseerd word wanneer ik daar zelf niet om vraag.Laura
Juist omdat borsten als seksueel worden gepercipieerd maken ze ons kwetsbaar en machtig tegelijkertijd, iets wat we zelf kunnen uitbuiten of iets waardoor we uitgebuit worden, maar aangezien we er op alle mogelijke manieren aan vasthangen kunnen we er helaas ook nooit aan ontsnappen. Laura* (30) had al in het tweede middelbaar een C-cup. Omdat ze de blikken en de commentaren niet kon verdragen, begon ze zich met lappen stof in te binden, om haar borstkas zo plat mogelijk te doen lijken. “Tot ik naar de universiteit ging duwde ik mijn borsten iedere dag plat, en als we gingen zwemmen droeg ik extra topjes onder mijn badpak. Ik ging zodanig in tegen de natuurlijke vorm van mijn borsten dat ze ook zijn scheefgegroeid.”
Laura vindt haar vrouwelijkheid op zich niet ongemakkelijk, maar vieze opmerkingen krijgen van vreemde mannen en nagestaard worden op twaalfjarige leeftijd was dat voor haar wel. “Nu draag ik nog steeds minimizer-bh’s, maar ik schaam me al minder. Ik heb een volwassen lichaam, dus het is meer in proportie. Maar ik haat nog steeds het gevoel te hebben dat ik geseksualiseerd word wanneer ik daar zelf niet om vraag.”
Chirurgische ingrepen
Uit de meest recente cijfers van de International Society of Aesthetic Plastic Surgery (ISAPS) blijkt dat de populairste chirurgische plastische ingreep nog steeds de borstvergroting is. In 2019 werden er wereldwijd 1.795,551 vergrotingen uitgevoerd, goed voor bijna 16 procent van het totaal aantal ingrepen. De borstlift en de borstverkleining staan op de zesde en zevende plaats op de wereldranglijst van esthetische ingrepen. Het zijn cijfers die dokter in de plastische, reconstructieve en esthetische heelkunde Marc Nelissen ook vertaald ziet in zijn Global Care Clinic in Zolder.
“De overgrote meerderheid van de chirurgische ingrepen die ik doe, heeft met de borsten te maken. Het is altijd al een populaire ingreep geweest, maar de vraag is in de loop van de jaren alleen maar toegenomen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe de ingreep geëvolueerd is en hoe toegankelijk het is geworden. De huidige generatie prothesen staat echt op punt.
Wie haar borsten laat corrigeren, doet dit meestal niet om op te vallen maar om zich weer beter in haar vel te voelen.Dokter in de plastische, reconstructieve en esthetische heelkunde Marc Nelissen
“Wie haar borsten laat corrigeren, doet dit meestal niet om op te vallen maar om zich weer beter in haar vel te voelen, bijvoorbeeld na een zwangerschap. Maar ook de jonge twintiger die zich onzeker voelt over haar borsten of zelfs de vijftiger die nog volop in het leven staat maar haar lichaam ziet veranderen.”
De vrouw die haar borsten laat verkleinen kan naast het mentale aspect ook schermen met fysieke argumenten. Aangezien borsten toch wel een aantal kilo’s wegen, kunnen ze rug- en schouderklachten geven. “Toch is de meest aangehaalde reden voor een borstverkleining psychologisch”, zegt Nelissen. “Vrouwen die niet durven te zwemmen of laag uitgesneden kleding aandoen omdat ze zich schamen.”
‘De reden voor een borstverkleining is vaak psychologisch. Vrouwen die niet durven te zwemmen omdat ze zich schamen’, zegt plastisch chirurg Marc Nelisse
Danielle (32) maakte op haar zeventiende haar borsten een cupje kleiner. Drie cupjes om precies te zijn. Ook voor haar was het een psychologische keuze – een keuze die nog steeds wenkbrauwen doet fronsen wanneer Danielle zegt wat ze doet in het leven. Onder het pseudoniem ‘Miss Behave’ staat ze in de top tien van ’s werelds beste burleskedansers. Momenteel werkt ze aan een eigen show rond haar relatie met haar borsten. “De burleskewereld heeft me echt het zelfvertrouwen gegeven dat ik nodig had. Op de dansacademie voelde ik me een buitenbeentje, zeker met mijn grotere borsten. Ik werd er ook om gepest. Burleske draait om het leren omhelzen van je lichaam.
“Het is gek, want eigenlijk ben ik best wel preuts. Dat ik met tepelklevers op het podium sta dringt soms niet echt tot me door, tot ik foto’s zie waarop de littekens van mijn verkleining zichtbaar zijn. Dan denk ik: o ja, juist, eigenlijk sta ik hier met het lichaamsdeel waar ik zoveel complexen over had, bloot.”
In de trainingen die Danielle geeft wordt ook op dat mentale gefocust. “In sommige lessen vraag ik vrouwen om hun bh uit te doen. Dat is niet om hun te leren hoe ze die op een zwoele manier van hun schouders kunnen laten glijden, maar echt om hun te leren naar zichzelf en naar anderen te kijken. Dat is altijd een hele emotionele les.”
“Soms krijg ik de vraag van vrouwen die op consult komen ‘of ze echt hun bh moeten uitdoen’. Ik kan veel, maar ik heb natuurlijk geen röntgenvisie”, lacht Nelissen. De lift en de subtiele borstvergroting zijn de meest populaire ingrepen in de praktijk van de arts. “Dat is heel normaal. Vrouwen zijn veel geëmancipeerder dan vroeger, ze leiden hun eigen leven, zijn langer actief, ook seksueel, en willen zich dus ook langer goed in hun vel voelen.” “En toch voelt het vandaag nog steeds als iets waarvoor ik excuses moet zoeken”, geeft Leslie Lehr toe.
“Zeker als feministe en als vrouw met een brainy job viel dat niet te rijmen. Ook niet in mijn eigen hoofd, hoor.” In haar boek beschrijft ze hoe ze bij de plastisch chirurg zat om haar naar eigen zeggen leeggezogen borsten weer vorm te geven. Op een formulier moest ze de reden van haar bezoek invullen. “Daar kon ik de na-effecten van borstvoeding aanvinken. Dat was de waarheid, maar het begon zelfs voor mij als een uitvlucht te klinken. Waarom moest ik mijn verlangen naar borsten verantwoorden? Ik was beschaamd dat ik betrapt was dat ik hieraan meedeed.” Wanneer later haar dochter ook om een borstvergroting vraagt, zakt haar hart in haar maag. “Ben ik een slecht rolmodel geweest? Of ben ik een hypocriet?”
Uiteindelijk zal Lehr in het boek niet onthullen of haar dochter daadwerkelijk implants heeft laten steken, wél beschrijft ze haar eigen tweede operatie. Een borstreconstructie na haar gevecht tegen borstkanker. Haar implants waren door de behandelingen opgerold en verticaal komen te staan, maar haar oncoloog vond een reconstructie niet nodig. “Wees blij dat je nog leeft”, was de boodschap. “Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat mooie borsten voor mij juist essentieel waren daarvoor. Ik was net voor de tweede keer getrouwd, ik wilde me sexy voelen. Ik moest blij zijn dat ik nog leefde, maar ik mocht me niets voorstellen bij dat leven, zo voelde het”, zegt Lehr.
Picasso boobs
Ze stapte met haar ‘Picasso Boobs’ naar een plastisch chirurg, die de ernst meteen inzag. “Misschien moet je je oncoloog eens vragen hoe hij zich zou voelen als zijn ballen er als jouw borsten uitzagen”, voegde hij er fijntjes aan toe. Tit for tat, zoals dat zo mooi heet.
Nikki (31) vindt haar borsten nog steeds mooi om naar te kijken, maar ze kan haar exemplaren niet meer zien zonder te moeten vrezen over wat er binnenin schuilgaat. Op haar twintigste, een leeftijd waarop je normaal volop bezig bent met het ontdekken van je lichaam en seksualiteit, ging ze onder het mes voor een fibroadenoom dat zich in haar zacht weefsel had genesteld. Ze moet nog steeds om de zes maanden een echo van haar borsten laten nemen om de situatie op te volgen.
Wanneer je zo vaak met je borsten bloot moet voor een team artsen verdwijnt hun seksuele connotatie wel. Ik zag ze lange tijd als iets defects.
“Wanneer je zo vaak met je borsten bloot moet voor een team artsen verdwijnt hun seksuele connotatie wel. Ik zag ze lange tijd als iets defects. Ondertussen ben ik wat gemoedelijker geworden, maar ik blijf het ongemakkelijk vinden wanneer iemand mijn borsten aanraakt. Ik ben ook altijd bang dat wanneer mijn partner erin knijpt, die iets zou voelen wat ik nog niet gevoeld heb.” Nikki hamert op het belang van je eigen borsten regelmatig te onderzoeken. Het is pas als je je borsten leert kennen, dat je ook weet wanneer ze qua vorm of gevoel plots van hun normale doen afwijken.
Wereldwijd is borstkanker de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. Elk jaar komen er in België meer dan 10.500 nieuwe borstkankerpatiënten bij. In 2018 kregen 11.009 vrouwen de diagnose borstkanker. Naar schatting zullen er in 2020 in België na standaardisatie voor leeftijd per 100.000 vrouwen 194 van hen borstkanker krijgen. Dit is het hoogste aandeel binnen de EU-27-landen. Hoewel borstkanker bij mannen zeldzaam is, telt men voor elke 100 vrouwen met borstkanker toch ongeveer 1 borstkanker bij mannen.
Plastisch chirurg Marc Nelissen: ‘Soms krijg ik de vraag van vrouwen die op consult komen ‘of ze echt hun bh moeten uitdoen’.
Aanslag
“De ziekte was zo specifiek dat het haast ironisch leek”, schrijft Lehr over haar eigen diagnose. “Geen borstvoeding kunnen geven, dat was een aanslag op mijn vrouwelijkheid.”
Natuurlijk worstelen ook vrouwen zonder borstkanker ermee om hun kind aan de borst te leggen. Voor Sarah (31) was het echt een strijd die gepaard ging met het idee dat ze haar ‘primaire taak’ niet kon vervullen. “Op zich was de omschakeling sowieso al vreemd. Vroeger waren mijn borsten lichaamsdelen die me enkel plezier brachten, en ineens kregen ze een andere functie. Dat voelde haast verkeerd, zeker omdat het zo moeilijk op gang kwam en ik mijn zoon amper aan het drinken kreeg. Ik heb mijn borsten zelfs gehaat. Ze konden niet voeden, maar sexy vond ik ze ook niet meer, zeker omdat ze begonnen te lekken als er oxytocine vrij kwam. Je weet wel, dat hormoon dat je aanmaakt wanneer je knuffelt met je lief.”
Eva (30) had geen problemen met het voeden. Integendeel. Ze heeft haar dochter tweeënhalf jaar de borst gegeven. “Mijn borsten hebben bij wijze van spreken al 1.001 verschillende vormen gehad, ze dragen striemen door zwangerschap, maar ik lig er niet wakker van. Het is natuurlijk wel een hele coole feature hè, dat je je kind ermee kunt voeden en sussen. En dat we dat al eeuwen zo doen.
Ik vind het zo vreemd dat er nog steeds reacties komen wanneer een vrouw in het openbaar de borst geeft.Eva
“Juist daarom vind ik het zo vreemd dat er nog steeds reacties komen wanneer een vrouw in het openbaar de borst geeft. Vroeger, toen ik dat bijvoorbeeld op café deed, gingen mensen met wie ik een fijn gesprek had zich opeens anders gedragen zodra er een baby aan mijn borst hing. Obers kwamen me vragen of ik misschien een beschut plekje achteraan wilde. Je zag sommige mensen ook afkeurend kijken, dat ik dat maar thuis moest doen. Maar weten die hoeveel een baby drinkt? Dan moeten borstvoedende moeders gewoon permanent thuisblijven”, lacht ze. “Ik snap het niet. Je ziet zelfs niets, misschien heel even de tepel bij het aankoppelen of zo, maar dan nog.”
Empirejurken
En zo belanden we weer bij die vermaledijde tepel en hoe die in onze moderne maatschappij toch de ogen blijft uitsteken. In de 17de eeuw werden jonkvrouwen geschilderd terwijl hun tepels zichtbaar boven hun empirejurken kwamen piepen; in 1958 kregen zelfs tekenfilmkoeien rokjes over hun uiers want tetten.
De censuur bereikte het kookpunt in 2014 toen sociale media als Instagram en Facebook foto’s waarop ontblote vrouwentepels zichtbaar waren gingen verwijderen, wat de beroemde #FreeTheNipple-campagne inspireerde. Voorlopig tevergeefs. Een jaar later werden tepels op kunstwerken van Picasso en Modigliani geblurd tijdens het Amerikaanse tv-nieuws. Vorig jaar nog werd Leslie Lehrs eigen Instagram-account verwijderd omdat ze foto’s van een borstreconstructie had geplaatst. In verschillende landen poseren mannen dan maar met ontblote tepel in socialemediacampagnes die vrouwen oproepen om hun borsten te laten controleren. Want dat mag wél natuurlijk.
Demi Moore
“Het is heel duidelijk dat men het op vrouwenborsten heeft gemunt, en vooral op vrouwenborsten waar vrouwen zelf eigenaarschap over claimen. Dat vinden we verwarrend”, zegt Lehr. In haar boek beschrijft ze hoe ze op jonge leeftijd een sexy topless foto van haar moeder in dier ondergoedlade vond en hoe dat haar deed voelen. “Dat was mijn mama… ze kon toch niet ook een sexpot zijn? En waarom poseert ze voor een foto, om die daarna te verstoppen?”
“Het was de eerste keer dat ik me van de double bind bewust werd: we zijn ofwel goed, ofwel stout; ofwel preuts, ofwel een slet; damned if we do and damned if we don’t. Het Madonna-hoer-complex zoals dat heet, en borsten spelen een bepalende rol in die dichotomie”, zegt Lehr. “In de Madonna-rol dienen borsten om het nageslacht te voeden, in de rol van de hoer dienen ze voor seksuele aantrekkingskracht. En toch, zonder die seksuele aantrekkingskracht zou er geen nageslacht zijn om te voeden. Het is belangrijk dat we begrijpen hoe diep en machtig die contradictie aanwezig is in de manier waarop we over vrouwen denken en spreken.”
Borsten zijn sexy, maar tegelijkertijd iets schaamtelijks. Die dualiteit zorgt ervoor dat begrafenisondernemers zelfs de doden nog steeds een bh omgespen, en waarom vrouwen op straat minder gereanimeerd worden door voorbijgangers omdat ze hun borsten niet willen aanraken.
Toen Demi Moore in 1991 hoogzwanger op de cover van Vanity Fair stond, lokte dat heel wat verontwaardigde reacties uit. Dat een vrouw zowel moederschap als seks kon uitstralen, was een mindfuck waar heel wat beperkte breinen niet toe in staat zijn. “En dat gaat dan nog maar over twee rollen die de vrouw in de maatschappij vervult; kun je je voorstellen waarom men het er nog steeds moeilijk mee heeft om daar nog andere functies als, o ik weet het niet, president aan toe te voegen?”, lacht Lehr.
Moeder
Volgens Lehr zit die dichotomie ook in ons taalgebruik over borsten. “Neem nu het verschil tussen breasts en boobs. ‘Boobs’ zijn porno, ‘breasts’ wordt gebruikt in medische vakliteratuur en in kookboeken. Ooit al iemand boob cancer horen zeggen?” Voor de Amerikaanse heeft haar onderzoek naar borsten heel wat blootgelegd. In hoe ze over zichzelf dacht, maar ook over de maatschappelijke structuren en spanningen die vandaag op ontploffen staan.
Vrouwen worden op straat minder gereanimeerd door voorbijgangers omdat die hun borsten niet willen aanraken.
“Het is grappig want mijn boek lokt doorgaans twee verschillende soorten persaanvragen uit. Ofwel gaat het hele interview over mijn borstvergroting. Ofwel gaat het over mijn borstkanker. Terwijl het ook over alles daartussenin gaat. Over onze relatie met onze lichamen, over onze relatie met onze moeders en met andere vrouwen en over hoe we als vrouwen in de maatschappij staan. Borsten spelen daar een belangrijke rol in,” wil ze onze tet-talk besluiten.
“Nog één ding: mocht je mijn boek een positieve review op Amazon willen geven, let je dan op dat je het woord boob, breast of tit niet te vaak vermeldt? Anders wordt die review niet goedgekeurd.”
“Maar het is een boek over…”
“…Yeah. I know.”
Taboob versus Instagram
De beeldige borstenfoto’s bij dit artikel maken deel uit van het Taboob-project van Noortje Palmers en Jasper Declercq. Het duo wilde uitzoeken hoe ze vrouwenborsten op Instagram konden krijgen zonder dat ze gecensureerd werden. Door ze half te bedekken met stickers bijvoorbeeld, of ze tussen een broodje te duwen. Een speelse aanklacht tegen het preutse idee dat tepels online ‘aanstootgevend’ zouden zijn. (dm)
BRON: https://www.hln.be/dossier-nina/onze-obsessie-met-borsten-blootgelegd-waarom-wil-ik-mijn-stijve-tepels-verbergen-bij-de-koeltoog-maar-niet-het-kippenvel-op-mijn-arm~a66dbe14/
Ik zou liggen als man dat ik er niet naar kijk. Het is gewoon iets mooi en het hoort bij het lichaam van de vrouw. Net al heel het lichaam zullen ze niet blijven als toen men 20 was. En sommige vrouwen zullen liever hun borsten kleiner zien of anderen weer iets groter. Borsten is zoveel meer dan een uithangbordje. Het geeft of kan voeding geven aan een baby. Ze spelen een belangrijke rol in het sensuele. En ja sommige vrouwen zullen liever hun borsten bedekken als het koud is. Zodat anderen niet de kleinste rondingen ervan zien. Maar los van die mag een vrouw er fier op zijn. Op haar beide borsten, of spijtig genoeg als er borstkanker in het spel komt dan nog kan een vrouw ook die rondingen behouden. Maar dan op een andere manier. Waar ze zelf eerst aan toe moet zijn om dan de stap ervoor te zetten.
Een mooie decolleté en ja de ogen zullen er naar toegaan.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
Vind ik leuk:
Like Laden...