ALS MEN HET MOEILIJK HEEFT

Als men het moeilijk heeft met vrienden te maken.

Allemaal hebben we iemand nodig. Een vriendschap een partner. Dat laat veel voelen in ons. Een vriendschap kan bestaan uit man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw. Maar spijtig genoeg zijn er soms die dit niet mogen kennen. Dan kan het nuttig zijn om even terug in de tijd te gaan. Heb je als baby kind wel de nodige vriendschap van je ouders gekend. Soms heeft het te maken met verllatingsangst, of om verstikt te worden. Dat ze teveel verwachten van je.
Wanneer je dus vanuit je jeugd geen gevoel gekend hebt van liefde. Is het moeilijk om op een moment dit toe te staan. Ook doordat je de angst in je draagt om verlaten te worden of om een bepaalde pijn te voelen. Eigenlijk is het een basisbehoefte die men leert tijdens de opvoeding. Een gevoel van iets met elkaar te delen. Maar als men dit delen niet kent. Dan is het ook heel moeilijk om dit in je leven te doen. Ook kan het zijn dat men streng opgevoed is. Waardoor de ouders het kind niet los konden laten. Angst dat dan overgebracht wordt van de ouders op het kind. Het dus niet kunnen loslaten zodat het kind kan leren wat vriendjes zijn. Ook hoor je soms dat kinderen geen vriendjes thuis mogen uitnodigen om bepaalde redenen. Dan zit ook de kans erin dat men ouder wordt dit ook niet in hun dagelijks toelaten.
Ons pad zou ons moeten leren dat we van ieder levend wezen kunnen leren. Dat erop ons pad mensen zullen komen en gaan. Spijtig genoeg. Ook daar moet men leren mee omgaan. Het leven is in eerste instantie liefde kennen naar jezelf toe. Dat kan men leren net zoals men kan leren om een vriendschap te sluiten. Alleen is het spijtig als iemand met het andere geslacht vriendschap legt al snel aan iets anders gedacht wordt. Daar dan soms vriendschappen door verbroken worden. Juist omdat men zich op zo een moment laat leiden door anderen. Door hun gedachten.
Nu door slechte ervaringen partner of in vriendschap kan men zich er ook gaan voor afsluiten. Men laat bijna niemand mee toe. Op zo een moment is het om te kijken naar jezelf. Wil je nog wel iets beginnen. Wil je nog wel iets delen. En ja er zijn mensen die zeggen ik heb veel vrienden. Vergeet niet echte vriendschap kan men op een hand tellen en heb je zelfs de vijf vingers niet voor nodig.
Men kan het bekijken als een goede:
Ouder kind relatie.
Een echte vriendschap oordeelt niet of veroordeelt niet maar ken ook geen vooroordelen.
Partner zou je alles mee moeten kunnen delen liefde leed maar ook gewone gesprekken.
En lezers op vriendschap of zelfs een relatie staat geen geslacht met wie je het deelt.
Wat men dus niet mag vergeten.
De eerste levensjaren zijn eigenlijk belangrijk in ons leven en om iets op te bouwen.
Wat is verlatingsangst lees hier.
Wat is bindingsangst lees hier.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Aum Shanti,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM PADME HUM MANI

ALS OUDER KAN JE VEEL LEREN VAN JE KIND

Neem jij de uitnodigingen van jouw kind aan?

Onze kinderen zijn onze grootste zegen en de grootste last in ons leven. Ze bezorgen ons tranen van geluk en van verdriet. Door hen kunnen we intens veel liefde voelen, meer dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Net zo groot kunnen ook onze gevoelens van angst zijn. Ze maken onvermoede kwaliteiten in ons wakker en halen het slechtste in ons naar boven op de momenten dat we ons onmachtig voelen.

Onze kinderen raken ons

Dat onze kinderen ons zo raken is niet voor niets. Op die manier maken ze ons bewust van onszelf en nodigen ze ons uit om te groeien. Ieder kind heeft zo z’n eigen uitnodigingen aan ons en het is onze keuze om ze aan te nemen of niet. Nemen we ze aan, dan zullen we groeien en onszelf verder ontwikkelen, samen met ons kind. Negeren we de uitnodigingen, dan kunnen we er zeker van zijn dat er nieuwe volgen, net zo lang tot we er klaar voor zijn om ze wél aan te nemen.

Wat raakt

Om te kunnen zien welke uitnodigingen onze kinderen aan ons doen, hoeven we alleen maar te kijken naar wat ons zo raakt. Van welk gedrag van ons kind worden we emotioneel? Welk gedrag ontroert ons? Over welke kwaliteiten van ons kind praten we steeds weer met anderen? Welk gedrag roept weerstand in ons op? Welk gedrag zijn we liever vandaag dan morgen kwijt? Van welk gedrag weten we niet meer wat we ermee aan moeten?

De uitnodiging zien

Als je weet wat je zo raakt, dan kun je onderzoeken welke uitnodiging er voor jou in zit. Mijn oudste dochter was bijvoorbeeld heel accepterend naar iedereen om zich heen. Ze was enthousiast over alle vriendinnetjes, hoe ze zich ook gedroegen tegenover haar. Ze bleef vol lof over mijn vader, ook toen hij haar pijn had gedaan met dingen die hij zei. En met iedere fout van mij kon ze even liefdevol omgaan.
Haar manier van zijn ontroerde me iedere keer weer en ik besefte dat hierin een uitnodiging voor mij zat. Een uitnodiging om te voelen wat ik voel zonder de ander te beschuldigen dat hij of zij mij dit heeft aangedaan. Om steeds weer met liefde en acceptatie naar de ander te kijken en van binnen te weten dat we dezelfde liefdevolle intenties hebben voor het leven. Dat was in het begin een hele strijd. Ik wilde namelijk gelijk hebben (Je hebt me pijn gedaan! Wat je deed was niet goed!). Maar hoe vaker ik het anders deed, hoe meer ik ging ervaren dat het zowel mij als de ander goed deed.

Als het pijn doet

Zo heeft je kind ook een uitnodiging voor je als het gaat om gedrag dat pijn doet, gedrag waarvan je in de weerstand gaat, gedrag waarvan je niet weet wat je ermee moet. Vaak is het lastiger om daar de uitnodiging in te zien omdat het zoveel pijn doet en omdat het gedrag is dat je niet wilt. Toch is het juist heel waardevol om daar wel op deze manier naar te kijken.
Zo liet mijn oudste dochter mij bijvoorbeeld ook heel ander gedrag zien. Extreme boosheid, tot aan slaan toe. Niets wat we probeerden hielp, tot ik de uitnodiging van haar aan mij kon zien. Toen ik besefte dat ze me uitnodigde om mijn eigen boosheid te voelen (boosheid die ik na mijn puberteit veilig had weggeborgen achter hoge, stevige muren) en daar op een goede manier mee om te gaan, verdween haar extreme boosheid als sneeuw voor de zon.

Een kado

De uitnodiging die ons kind aan ons doet, is dus eigenlijk niets anders dan een geschenk. Het maakt ons bewust van kwaliteiten die in ons aanwezig zijn, maar die we niet volop de ruimte te geven om te bloeien. En het attendeert ons op oude pijn die we mogen laten helen.

Naast een geschenk voor ons, is het ook een geschenkvoor ons kind als we de uitnodiging aannemen. Zo werd mijn aandacht voor de accepterende levenshouding van mijn dochter anders (ik had niet meer de behoefte om het steeds weer te benoemen als kwaliteit) omdat ik de kwaliteit in mezelf ontwikkelde. Hieronder ontstond er bij haar ruimte om meer te zijn dan dit. En kreeg ze daarnaast een moeder die meer accepterend met haar en anderen kon omgaan. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn opgesloten boosheid, ontstond er bij haar ruimte om de boosheid die ze uit liefde tijdelijk voor me gedragen had, los te laten.

Schrijven en puzzelen

Het is niet altijd makkelijk om te zien welke uitnodiging je kind voor je heeft. Wat je kan helpen is om het op te schrijven. Om op papier te zetten wat je zo raakt en daar zo specifiek mogelijk in te zijn. Kies daarbij voor één ding per keer. Als je het op hebt geschreven lees het dan eens een aantal keren terug en kijk welke plek de dingen die je hebt opgeschreven in je eigen leven hebben.
Wil je kind bijvoorbeeld niet eten, vraag jezelf dan af hoe jij tegenover eten staat. Hoe was jij als kind? Wat betekent voeding voor jou? Welke dingen gun jij jezelf wel of niet? Op welke manier kun en wil jij anders met letterlijke voeding omgaan? Maar kijk ook verder dan dat. Welke betekenis heeft voeding nog meer voor jou? Op welke manieren voed jij jouw leven? En op welke niet? Gun jij jezelf in je leven de dingen die jou voeden (waar jij gelukkig van wordt, die jou energie geven) of juist niet?

Gedrag veranderen

En als je dan de puzzelstukjes gevonden hebt en je wilt de uitnodiging aannemen, verander dan stap voor stap je gedrag. Wees niet teleurgesteld als het mis gaat (ik kan nog steeds niet alles wat me pijn doet omarmen en accepterend omgaan met de ander), maar houd vol. Het is net als met leren fietsen, in het begin begrijp je niet hoe je ooit in balans kunt blijven en vooruit kunt komen. Maar na genoeg oefening begrijp je niet meer hoe je ooit dacht dat je het niet zou kunnen.

BRON: https://www.nieuwetijdskind.com/neem-jij-de-uitnodigingen-van-jouw-kind-aan-2/

Als ouder kennen we allemaal het spreekwoord ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen. Of ik plak ze achter het behangpapier. Maar eigenlijk kunnen we als ouder ook veel leren van hen. Alhoewel we zeker niet met alles eens zijn en we ze dagelijks zullen omarmen. Omdat ze weer even iets uitgestoken hebben of omdat ze weer eens niet willen luisteren. Maar heb je dan als ouder eens even naar jezelf gekeken. Voor wat je kind even niet wilt luisteren. Misschien dat je op een moment ook niet naar hen wou luisteren en dat nu je kind hetzelfde doet. Ach het zijn kinderen en ze moeten leren. Maar dat leren is vaak spiegelen van de ouders. Waar je niet bij stilstaat. Sta je als ouder open voor het leren van je kinderen. Hoe ze spelen praten en hun fantasie laten spelen. Is veel van belang om ze te laten groeien en mee te groeien als men als ouder ervoor openstaat. Maar de ouders willen liever een stil kind denken vaak aan zichzelf en dat maakt dat het kind soms kan uitbarsten en zo door de ouders berispt worden. Omdat de ouders er niet tegen kunnen of meer met andere zaken bezig zijn. Bepaalde maken dus geen tijd meer om met hun kinderen buiten te komen te spelen en naar hen te luisteren. Dat is zo spijtig. Want het hoort bij de opvoeding.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Aum Shanti,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

EEN VADER EEN MOEDER WE HEBBEN ZE NODIG

Afwezigheid van een van de ouders.

We hebben allemaal onze beide ouders nodig om ervan te leren. Spijtig genoeg is dat niet bij ieder kind zo. Ze groeien op in een samengesteld gezin of in het slechtste geval dat een van de ouders overleden is.

Natuurlijk moeten we ook durven schrijven dat niet iedereen een goede verstandhouding kent of gehad heeft met een van de ouders. Tot zelfs er trauma’s van heeft overgehouden.
Zowel als kind als volwassene kunnen we onze ouders gebruiken. Natuurlijk leven ze niet eeuwig en wordt er verondersteld dat een ouder spijtig genoeg niet langer leeft als het kind. Men moet ze dus op een moment ook los kunnen laten.
Maar in ons opgroeien is het belangrijk dat we terug kunnen vallen op onze ouders. Als er geen verbinding is dan zal er ook geen betrokkenheid zijn. Is de verbinding er wel dan weet een kind waar het terecht kan met allerlei vragen. Het voelt zich gehoord als er een probleem is. En het word ook mee in het gezin betrokken. De vader speelt vaak naar het kind toe de persoon die veel weet. Toch zal een kind niet altijd naar de vader gaan met bepaalde vragen. Maar is hij wel aanwezig om het nodige aan te horen of te helpen. Dat maakt dat je op een moment een sterke basis mee krijgt voor jouw leven. Vaders zijn vaak deze die hun kinderen aanzetten om een bepaalde sport te doen. Maar ook om hun kind aan te moedigen. Als kind zal je ook merken dat je minder angsten hebt of onzekerheid als je vader in de buurt is.
Toch gebeurd dit ook weer niet bij elk kind.
En voelt men zoiets vaak:
Niet gekregen wat je nodig had om te groeien.
Te weinig of geen aandacht.
Erkenning.
Dat je meestal lang bij je draagt en soms ook een afkeer kan krijgen van je vader.
Vaak gaat een kind dan rebelleren ook als volwassene.
Men gaat alles proberen op eigen houtje te doen. En vaak lukt dit ook. Maar soms kan een waardering en complimentje wel op zijn plaats zijn. In je achterhoofd hou je vast dat jij het anders zou doen als je kinderen krijgt.
Kinderen zie je vadertje en moedertje spelen. Ook daaruit kan je soms afleiden dat ze iets gemist hebben of missen. Bepaalde jonge volwassene gaan opzoek naar een vaderfiguur omdat ze het gemist hebben.
Soms en spijtig genoeg met je als kind en jong volwassene die verwachtingen loslaten omdat er geen goede band is. Of omdat men jou niet altijd begrijpt. Ook dat is een belangrijke. Het begrijpen van je kind. Gaat dat niet zal het kind op een moment ook dat loslaten. Om geen gevoel van teleurstelling te moeten aanvoelen.
Men kan niemand veranderen ook je ouders niet. Je kan juist jezelf veranderen en dat komt vaak met ouder worden. Dat je ook durft om afstand te nemen. Te laten zien wie je bent.
We leren van onze ouders.
Maar ouders kunnen ook veel van hun kinderen leren.
Dat maakt een eenheid het gezin compleet.  

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

HOE GA JE BEST IN GESPREK MET JE KINDEREN

Hoe ga je best in gesprek met je kinderen? Luisterlijn Awel deelt zijn geheimen

Ga in gesprek met jongeren, want ze hebben het moeilijk in deze coronatijden. Het is goedbedoeld advies dat vaak terugkeert, maar hoe doe je dat? Hoe voer je een goed gesprek met je kinderen, je leerlingen of andere jongeren? Mag je advies geven? Hoe stel je het best vragen? En wat als het echt niet klikt? Goedele Vermaelen, stafmedewerker gesprekskwaliteit van luisterlijn ‘Awel’ geeft professioneel advies.

“Het belangrijkste zijn de vier grondhoudingen. Die zijn fundamenteel in de opleiding van onze vrijwilligers. Ze zijn gebaseerd op de theorie van de Amerikaanse psycholoog Carl Rogers en verfijnd door de jarenlange expertise die we bij Awel hebben opgebouwd.’

Wees echt

Iedereen wil een gesprek aangaan met iemand die echt is, geen masker opzet of doet alsof, al zeker niet als je je niet helemaal goed voelt. Onze tip is dan ook: als je het niet meent, moet je het niet zeggen. Wees echt en oprecht. Echtheid gaat ook over een mens durven te zijn: soms zegt een jongere iets dat pijn doet, omdat je zelf ooit iets hebt meegemaakt, omdat het je bezorgd maakt of omdat het ingaat tegen jouw waarden. Als dat gebeurt, ga je misschien minder aandachtig luisteren. Het is goed om daar even bij stil te staan, om het vervolgens te kunnen loslaten en je opnieuw op het gesprek te richten. Je kan ook kort uitleggen waarom iets je raakt. Het helpt niet alleen om misverstanden te voorkomen, maar je stelt ook een mooi voorbeeld dat het oké is om geraakt te worden en je kwetsbaar op te stellen.

Empathie heeft niet veel woorden nodig. ‘Pfff, amai, zo lastig voor u’, zeggen is al voldoende, want het erkent de last van de jongere

Wees empathisch

Geen makkelijke houding, want het vraagt veel aandacht. Empathie heeft meestal niet veel woorden nodig. ‘Pfff, amai, zo lastig voor u’, zeggen is al voldoende, want het erkent de last van de jongere en het geeft aan dat het oké is dat hij of zij zich niet oké voelt. Empathie gaat ook over zo goed mogelijk willen begrijpen hoe de jongere zich voelt, goed beseffende dat alleen die persoon zelf het echt kan begrijpen. Het is dus belangrijk om die onwetendheid vast te houden en veronderstellingen altijd af te toetsen. Bijvoorbeeld ‘Begrijp ik het goed dat je je alleen voelt?’ Zo geef je de jongere kans om het te weerleggen wanneer het niet klopt. Wees ook bescheiden. Het is niet zo fijn als iemand het beter weet, conclusies trekt of ongevraagd met oplossingen komt. En niet te vergeten: empathie is niet hetzelfde als zeggen dat je het zelf ook al eens hebt meegemaakt en dan over je eigen ervaringen vertellen.

Aanvaard wat de jongere voelt

Maak de jongere niet kleiner en laat je oordelen achterwege. Ga mee in de beleving en aanvaard en erken de emoties. Als een kind aangeeft dat het niet fijn is op school en je reageert als volwassene met ‘Je hebt toch fijne leerkrachten?’, dan voelt de jongere zich niet gehoord. Kleine tip: als je je zin begint met ‘ja, maar’, dan ben je waarschijnlijk niet aanvaardend.
Aanvaarding om gedrag is nog iets anders: als iemand onaanvaardbaar gedrag stelt, mag je dat zeker zeggen. Maar probeer wel te aanvaarden wat de basis voor dat gedrag is. Vraag waarom de jongere iets doet. Als je erin slaagt de beleving van de jongeren te accepteren, dan zal de jongere zich aanvaard voelen.

Kom als volwassene niet met kant-en-kla­re oplossin­gen, maar laat de jongere zelf zoeken hoe hij of zij het wil aanpakken

Geloof in de kracht van jongeren

Neem de boel niet over en kom niet met kant-en-klare oplossingen, maar laat de jongere zelf zoeken hoe hij of zij het wil aanpakken. Je kan steun bieden door te helpen zoeken en door vragen te stellen. Maar als de jongere uiteindelijk zelf de verantwoordelijkheid opneemt en keuzes maakt, versterkt dat zijn daadkracht, veerkracht en zelfredzaamheid.
Als een jongere zelf niet ziet waarin hij of zij krachtig is, kan je helpen. Zo vind je misschien dat de jongere dapper is geweest door het gesprek met jou aan te gaan, maar heeft hij dat zelf niet in de gaten. Geef gerust een compliment. Oprechte complimenten kunnen versterkend werken. Een andere manier om op zoek te gaan naar sterktes is door te vragen ‘Wat helpt jou om je beter te doen voelen?’ of ‘Hoe ben je erin geslaagd om vol te houden?’ Focussen op krachten werkt wel enkel als je eerst erkenning gegeven hebt voor de last op hun schouders. Anders ga je voorbij aan wat moeilijk is en misschien nog tijd nodig heeft.
Behalve deze vier basishoudingen zijn er ook nog tal van technieken die Awel gebruikt om met jongeren in gesprek te gaan. Eén ervan is dat je met je volle aandacht bij het gesprek moet zijn en blijven. Richt je aandacht volledig op de jongere, vermijd afleiding en leg dus je gsm weg. Wees nieuwsgierig op de goede manier, wees nieuwsgierig naar hoe de jongere het ervaart. En als je geen woorden hebt, is het fijn dat er gewoon iemand is, die aandacht schenkt. Aandacht geven betekent ook dat de jongere centraal staat in het gesprek. Je hoeft je eigen ervaringen of meningen niet te onderdrukken, maar probeer ze even op de tweede plaats te zetten.
Blijf er tijdens het hele gesprek ook op letten dat de sfeer goed zit. Soms klikt het meteen, soms niet. In dat tweede geval praat je misschien beter eerst over iets leuks, bijvoorbeeld over iets waar de jongere goed in is. Je toont zo je oprechte interesse en geeft de jongere tijd om zelf te kiezen of hij over een moeilijk onderwerp wil praten of niet.

Jongeren zullen zich gezien en gehoord voelen, waardoor ze zich ook minder eenzaam voelen. En dat is uiteinde­lijk wat je wil bereiken door in gesprek te gaan met hen: dat ze zich minder alleen voelen.

Soms voelen we schroom om vragen te stellen, maar eigenlijk is het als jongere fijn om een vraag te krijgen. Vragen kunnen helpen om de situatie te begrijpen en je toont je interesse. Gesloten vragen, waarop het antwoord ja of nee is, geven weinig ruimte om echt te gaan vertellen. Open vragen zoals ‘hoe bedoel je?’ of ‘hoe is dat voor jou?’ zijn dus een betere optie.
Tot slot is het ook belangrijk om erkenning te geven voor de last waarmee iemand rondloopt. Door te zeggen: ‘Dat lijkt me niet makkelijk wat jij nu meemaakt’ geef je de boodschap dat emoties er mogen zijn. Jongeren zullen zich gezien en gehoord voelen, waardoor ze zich ook minder eenzaam voelen. En dat is uiteindelijk wat je wil bereiken door in gesprek te gaan met hen: dat ze zich minder alleen voelen.

BRON: https://www.hln.be/binnenland/hoe-ga-je-best-in-gesprek-met-je-kinderen-luisterlijn-awel-deelt-zijn-geheimen~a36b4734/

het belangrijkste is laten voelen dat je er bent voor je kind. Luisteren is al even belangrijk dan praten. Een handgebaar voor top of gewoon zeggen ja kan al voldoende zijn. Laat je kind altijd uitpraten en zeg ook dat emoties getoond mogen worden. Het kan soms goed doen om met je kind ergens heen te gaan. Zoals een speeltuin of een park om te praten. Hoe ouder ze zijn hoe meer je moet laten zien dat je er bent voor ze. Dat je te doen hebt met hun vragen soms zelfs met hun angsten. Ga de angsten of hun vragen zeker niet uit de weg, toon er begrip voor. En probeer soms ook een vraag te stellen wat je er samen aan kan doen. Als men het woord samen gebruikt komt dit echt aan bij je kind dat je het wilt helpen.
Het is zeker niet makkelijk en al zeker niet als er emoties bij de pas komen.
En kom je er als ouder niet uit durf dan hulp in te roepen. Zowel van Awel of tele-onthaal. Dat kan telefonisch of via chat.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

WAT ALS JE KIND KLIKT OF EEN DRIFTBUI KRIJGT

Wat als je kind klikt of een driftbui krijgt? Bekende gezinstherapeut Hedvig Montgomery schiet te hulp

Getty Images

Straffen of proberen te begrijpen? Beschermen tegen al het kwaad of vrij laten om fouten te maken? Ouder zijn is niet simpel. Zeker niet met de alle zogezegde opvoedexperts die elkaar tegenspreken, maar wél pretenderen de waarheid in pacht te hebben. Voor ouders die af en toe met de handen in het haar zitten (elke ouder dus) brengt de Noorse gezinstherapeut Hedvig Montgomery het basisboek ‘De zeven stappen naar succesvol ouderschap’ uit.

“Mijn kind verdient het allerbeste.” Dat moet het uitgangspunt zijn van zowat elke ouder. En dat levert heel wat mama’s en papa’s best wat stress op. Volgens een onderzoek van de UGent vindt 70% van de Vlaamse ouders dat ze hun kroost opvoeden zoals het moet. Maar de rest? Zij hebben jammer genoeg wél het gevoel dat ze tekortschieten.

Perfecte papa en mama

Al is dat nergens voor nodig. Ouders mogen best foutjes maken. Dat zegt onder meer Hanne Luyten, die in het gehypte boek #Nietaankindengezinverklappen durft toegeven dat ze elke dag opnieuw worstelt met het hele ouderschapsgedoe. En dat is zeker geen slechte instelling, stelt gezinstherpaut Hedvig Montgomery. De Noorse psychologe werkt al meer dan 20 jaar met kinderen en gezinnen en heeft enkele boeken geschreven over de Scandinavische kunst van het opvoeden.

“De perfecte ouder bestaat niet”, vertelt Montgomery ons. “Het is vooral belangrijk dat je ‘goed genoeg’ probeert te zijn. Het maakt niet uit dat je af en toe fouten maakt. Zolang het niet té vaak voorkomt en het geen al te grote misstappen zijn, natuurlijk. Bovendien kunnen kinderen veel leren van ouders die flaters begaan, dat toegeven en het goed proberen te maken.”

En toch. Vaak blijven we tobben en denken: “Doen we het wel goed?”. Ook de mama’s op de NINA-redactie zitten soms met twijfels en zorgen. En omdat vele moeders worstelen met gelijkaardige vragen, schotelden we onze grootste uitdagingen voor aan Montgomery. Zij is zo lief om haar belangrijkste tips te delen.

Wat als je 6-jarige een woede-aanval krijgt?

“Eerst en vooral: 6-jarige kinderen hebben zo’n driftbui af en toe nodig. Op deze leeftijd leren ze immers om hun gevoelens onder controle te krijgen. Dat heeft als gevolg dat ze zich gelukkiger voelen, maar ook kwader zijn en extra gefrustreerd zullen gedragen. Soms lijkt het zelfs alsof je plots met een tiener in huis zit. Weet vooral dat het weer zal afkoelen. Het enige wat je kan doen in de tussentijd? Het niet erger maken. Je zoon of dochter is op dat moment ook gevoelig, en hij of zij wilt absoluut geen gezichtsverlies lijden. Het beste is om lief en begripvol te reageren.”

Wat als je kind geen goede slaper is? En als hij of zij weigert om onder de wol te kruipen en bij het krieken van de dag opstaat?

“Kinderen zijn nu eenmaal geen goede slapers. De keerzijde van de medaille: ze hebben wel veel slaap nodig. En daar moet jij hen bij helpen. Wat je juist moet doen, hangt af van de leeftijd van het kind. En van het kind zelf, want de ene heeft er meer moeite mee dan de andere. Maar het allerbelangrijkste is dat je jouw uk helpt om balans te vinden in het leven. En geloof me vrij: daar ga je zéker 16 jaar lang zoet mee zijn. Elke keer dat je dochter met tegenzin gaat slapen, moet je haar sussen. Zo help je haar het kantelpunt te vinden waarop ze in slaap valt. Wordt je zoon ’s nachts wakker? Ook dat is een teken dat hij je nodig heeft en dat je hem moet troosten. Op het moment zelf lijkt dat misschien tijdverspilling, maar ik verzeker je: dat is het niet.”

Wat als je kinderen ruzie maken? Hoe laat je ze het conflict zelf oplossen?

“Wanneer je jongste 3 jaar oud is, kan hij of zij zichzelf verdedigen. Vanaf dat moment moet jij je niet meer moeien als je kroost met elkaar in de clinch ligt. Ze moeten zelf een antwoord zoeken op vragen als: ‘Wie is de sterkste?’ of ‘Van wie is dat speelgoed?’. Zo leren ze elkaar beter kennen. Als mijn kinderen hebben geruzied en iemand voelt zich achteraf slecht, pak ik ze even apart. Ik vraag hoe ze het probleem hebben opgelost, en wat hij of zij van die oplossing vindt. Meng je vooral niet te snel in een conflict. Zeker niet als één van de twee zich als een klikspaan gedraagt. Dan duurt het langer voor ze hun broer of zus leren kennen en ermee overweg kunnen.”

Wat als mijn kind tegen de lamp loopt? Is ervaring de beste levensles of moet ik ergens de grens trekken?

“Kinderen moeten fouten kunnen maken. Dat is de enige manier waarop ze leren en hoe ze hun zelfvertrouwen opbouwen. Maar waar trek je de grens? Dat is een goede vraag. Over het algemeen wil ik niet dat mijn kinderen anderen lastig vallen. Als hun gedrag toch storend is voor mensen in de omgeving, toon ik wat ze fout doen. Ze hebben nog wat begeleiding nodig om een sociaal wezentje te worden.”

Wat als mijn kind liever met een tablet speelt dan buiten met een bal of met de doos Lego?

“Veel kinderen willen héél de tijd met een tablet spelen. Dat technologisch snufje bevat immers een hele wereld die ze dolgraag willen verkennen. Maar toegegeven: wat kinderen willen, komt niet altijd overeen met wat ze nodig hebben. Ze moeten bewegen, hun lichaam gebruiken, de handen uit de mouwen steken en hun verbeelding de vrije loop laten gaan. Het is onze taak om hen ook zulke dingen te laten doen. Kijk daarom even naar je eigen gedrag. Gebruik je soms de tablet als dat niet nodig is? Staar je ’s avonds ook nog vaak naar je computerscherm? Als je wilt dat je kind boeken leest, moet je het goede voorbeeld geven en af en toe ook eens een boek doorbladeren. Dat geldt ook voor Lego, sporten en muziek. Toon ook hoe leuk die zaken zijn.”

Wat als ik mijn tiener meer zelfvertrouwen wil geven?

“Tieners dromen van zelfstandigheid en zijn ernaar op zoek. Ze zijn op zoek naar zichzelf. Jouw belangrijkste taak: tonen dat de tiener niet alleen staat in die zoektocht en dat hij of zij goed bezig is. Wees aangenaam gezelschap en maak duidelijk dat je jouw kind graag ziet. Ook al is dat op sommige dagen een tikje moeilijker. Op een bepaald moment zal je zoon of dochter zichzelf en die zelfstandigheid vinden. En jij bent dan de trotse ouder van een zelfverzekerde volwassen persoon. In de tussentijd: laat elke dag weten dat je er bent. Dat je klaarstaat om te helpen en een luisterend oor wilt zijn.”

BRON: https://www.hln.be/nina/familie/wat-als-je-kind-klikt-of-een-driftbui-krijgt-bekende-gezinstherapeut-hedvig-montgomery-schiet-te-hulp~a089c3bd/

Ouders weten soms geen raad meer hoe ze een kind anders kunnen benaderen. Ze gaan straffen of noem maar op. Maar is dit wel een goede manier. Je straft maar wat heeft het kind eraan? Het kan zelfs zijn dat op een moment het kind dit als een spel gaat zien. Je kan best een kind benaderen op gelijke hoogte maar ook in de taal door voor hen begrijpbaar is. Het tablet of pc. Hier zijn vaak de ouders de schuld van. Omdat ze dit geven om het kind rustig te houden. En als men dan vraagt ga toch eens buiten spelen dan wordt dit gezien als straf. Hoe ouder het kind wordt hoe meer deze iets uit gaat proberen. Hoe ver kan het gaan naar de ouders toe. Daarvoor moet je niet altijd het kind straffen het is ook zijn/haar proces van het leven te ontdekken. Als het kind nog broertjes of zusjes heeft zullen deze allemaal een bepaald gedrag gaan projecteren. Dat maakt het als ouder het er zeker niet makkelijk op. Maar dan dan ook even na, en weet dat iedereen moet leren. Dat jezelf ook de nodige lessen hebt moeten krijgen om te komen waar je nu bent.
En ik wil eindigen met dit. Het maken van een kind vind iedereen zo leuk en zalig. Het opvoeden dat is voor heel wat moeilijk. Men krijgt er geen beschrijving bij.

Ook mogen we niet vergeten dat we van kinderen en tieners veel kunnen leren, als men zich ervoor open kan stellen als ouder.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

OUDER EN KIND

ALS OUDER LEEF JE VOOR JE KIND
JE DOET ER ALLES AAN OM HEM TE HELPEN
SOMS KRIJG JE DAN ONGEWENST BERICHT
EN MOET JE EVEN DOOR EEN ZURE APPEL HEEN
MAAR ALTIJD MET IN HET ACHTERHOOFD
HET KOMT GOED
TIJD BRENGT RAAD
EVEN NIET AARDS GENOMEN
OOK DAT WEET HET KIND
EN OOK DAT GEEFT AAN
MAAR SOMS NIET BEGRIJPEND NAAR ANDEREN TOE
TOCH DOE JE ALLES EN ZAL MEN GENIETEN
INTENS EN VOL LIEFDE

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

JE ALS OUDER INLEVEN IN DE GEDACHTEN VAN JE KIND

Je als ouder inleven in de gedachten van je kind.

Het is soms heel moeilijk om een kind te peilen. Te weten wat het wilt of niet wilt. Het heeft nog zoveel te leren. Iedere dag is het een uitdaging, een les. Sommigen hebben daar zelfs een handleiding bij nodig, en is het soms moeilijk om het kind te begrijpen. Wat gebeurde er dat het gelijk gaat roepen tieren of gooien met allerlei dingen? Allemaal te maken met triggers die wij als ouders soms nog niet doorhebben, of waar wij ons op dat moment niets van aantrekken. Maar voor een kind kunnen ze heel hard binnenkomen.
Ook als het kind ouder wordt krijgt het met allerlei lessen af te rekenen. Met zowel goede als slecht. Sluit zelf maar eens je ogen en ga eens terug in jouw eigen verleden. Goede en minder goede dan ook echt slechte zullen de revue passeren. Maar wij hebben ze leren plaatsen wij hebben ze leren in een kastje te stoppen. En zolang deze niet geopend wordt worden we er ook niet aan herinnerd. Maar een kind moet nog leren moet zijn stappen nog zetten. Vaak stappen van spiegelen maar ook van pijn te ervaren. Zelf van momenten dat ze met zichzelf geen blijf weten en dan in crisis gaan. Hoe pak je het aan als ouder? Hoe ga je ermee om als ouder?
Je kunt beginnen te roepen te tieren dat niets uit zal halen dan dat je het nog erger kan maken. Of je kunt opzoek gaan van wat kunnen we er samen aan doen. En daar dan ook mee aan de slag gaan. Dat hebben we allemaal ook moeten doen dat we ooit zelf leerde hoe het leven in elkaar zat. Soms waren we goed gelovig en volgde we, dat niet altijd positief uitdraaide of we zochten zelf naar het inzicht. Wanneer voelt iemand zich veilig dat deze een zuiver gevoel krijgt. Maar ook dat gevoel kan geschonden worden. Dan zie je maar pas hoe moeilijk het leven is. Omdat we in gedachten en gevoel het aardse naar boven blijven halen. Dat er eigenlijk veel meer is dan dat maar niet aan gedacht wordt. Neem maar wat je niet ziet kan je voor jezelf zichtbaar maken. Dat is bij je kind ook zo. Zie in de ogen bekijk je kind en voel aan. Net zoals bij mensen en dan is het aan jezelf of je bent naïef of je zegt nee.
Het leven van alle dag kent geen handleiding die wordt ook nergens bijgeleverd. Die moeten we zelf maken. Die moeten we herschrijven en herschrijven. Tot we aan het besef komen er is meer. Meer dan waar wij in leven en voor leven.
Voor heel wat zal het herkenbaar zijn, voor heel wat kunnen het nog negatieve gevoelens naar boven roepen. Dat is een teken dat je nog bepaalde dingen bij je draagt en niet het begrip hebt dat je nu leeft. Of dat er wonde zijn die zo hard je verwond hebben dat het moeilijk is om het leven nu te zien zoals het is.
Ook spreekt men altijd van veiligheid. Je goed voelen is je veilig voelen. Maar je kunt je pas veilig voelen als het leven veilig aanvoelt.
Het is als ouder soms zo moeilijk om je in te leven omdat je vaak ook een spiegel voor je krijgt. Dat maakt dat het allemaal niet makkelijk is om ergens op in te spelen. Je inleven al helemaal niet op momenten.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

PUBERS EEN MAAND LANG GEEN COMPLIMENTEN GEVEN, IS DAT EEN GOED IDEE?

De Nederlandse opvoedingsdeskundige Marina van der Wal roept ouders op om hun pubers een maand lang geen complimenten te geven. “Met een compliment geef je een waardeoordeel. Het kind voldoet namelijk aan jouw eisen en voelt alleen maar meer druk om aan die verwachtingen te blijven voldoen”, zegt ze. Maar is iedereen het daar wel mee eens? De Vlaamse pedagoog Pedro De Bruyckere in elk geval niet.

Marina van der Wal is een Nederlandse opvoedingsdeskundige die regelmatig te zien is in de talkshow ‘Koffietijd’ op RTL4 en onder meer ‘Het Enige Echte Eerlijke Puberopvoedboek’ heeft geschreven. Zij roept ouders op om in de maand april geen complimentjes uit te delen aan hun pubers. Volgens haar kunnen die namelijk een omgekeerd effect hebben. Zij wordt daarin bijgetreden door Eddie Brummelman, psycholoog aan de Universiteit Amsterdam, die er onderzoek naar voerde. Kinderen zouden er volgens hen onzekerder, minder gemotiveerd en zelfs depressief van kunnen worden. Opgeblazen complimenten kunnen pubers bovendien ook narcistisch maken.

Verwachtingen

“Met een compliment geef je een waardeoordeel. Het kind voldoet namelijk aan jouw eisen en voelt alleen maar meer druk om aan die verwachtingen te blijven voldoen”, zegt van der Wal in een interview met RTL. “Grootouders verbazen zich vaak over hoe wij onze kinderen de hemel in prijzen. Vroeger was het doodnormaal als je je fiets netjes terug in de schuur zette.”

Niet dat je hen niet meer positief mag aansporen, dat doe je gewoon beter op een andere manier volgens de puberexperte. “Ik zie dat je weer aan je huiswerk zit, is vaak al genoeg om je kind te motiveren om dat de volgende keer weer te doen”, zegt ze.

“Elk kind is anders”

Niet iedereen is het echter eens met van der Wal als het over die complimenten gaat, zo ook de Vlaamse pedagoog Pedro De Bruyckere. Hij denkt niet dat zo’n lineaire maatregel bij ieder kind doeltreffend zal zijn. “Elk kind is anders en dus is ook niet alles toepasbaar op elk kind. Het is belangrijk om te kijken naar wat een kind nodig heeft en hoe hij of zij reageert op complimentjes. Met een schouderklopje nu en dan is niets verkeerd. In de relatie tussen ouders en hun kinderen zijn vooral vertrouwen en authenticiteit belangrijk. Heel recent onderzoek toont trouwens aan dat het narcisme bij jongeren afneemt.”

BRON: https://www.gva.be/cnt/dmf20180307_03395428/puberexperte-roept-op-om-maand-lang-geen-compliment-te-geven-aan-kind-maar-is-dat-wel-goed-idee

Een kind heeft dat nodig en dat heeft niets te maken dat het te maken heeft met het voldoen aan eisen en verwachtingen. Een compliment geeft een bepaalde meerwaarde, een gevoel een vertrouwen. Als men dat zou afnemen zou een kind emotioneel kunnen worden. In een gezin moet een gevoel zitten een eenheid en daar hoort een compliment ook bij.
Het doet iemand goed om het te ontvangen en dat hoeft niet met lichamelijk contact te zijn, dat kan even goed met woorden gedaan worden. Een kind is dan nog anders dan een volwassene en zal dit opnemen. Deze zal zeker niet proberen om de volgende keer het nog beter te doen, maar weet wel dat het goed bezig is.

Hoe staan jullie tegen een compliment geven bij een kind?

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

LEERKRACHTEN FOCUSSEN TE VEEL OP SLECHTE PUNTEN (OUDERS OOK)

Leerkrachten focussen te veel op slechte punten (en zo kan het anders)

© Thinkstock.

De evaluatie van kinderen op school door leerkrachten kan veel beter, dat heeft een bevraging van de Gezinsbond onder ouders aan het licht gebracht. De krant Het Nieuwsblad meldt dat leraars zich te veel concentreren op slechte punten en te weinig positieve feedback geven, aldus de ouders.

Of het nu gaat om het oudercontact of een opmerking op het rapport, leerkrachten concentreren zich eerder op de zwaktes van de leerling en niet op de sterke punten. Directeur gezinspolitiek Christel Verhas van de Gezinsbond zegt dat ouders zo geen globaal beeld krijgen van hun kind op school, vaak horen ze enkel waar het fout gaat en niet op welke vlakken hun kind het goed doet. Ook professor in de onderwijskunde Martin Valcke (UGent) zegt dat Vlaamse leerkrachten moeten leren ook op andere dingen te focussen. “Punten op zich zeggen weinig. Het is belangrijker om op te lijsten wat de leerling al bereikt heeft en duidelijk te maken op welke vlakken er nog een tandje bijgestoken moet worden. Zo krijgen de ouders een breder beeld van de schoolprestaties.”

Zo evalueer je leerlingen op een bredere, positieve manier:

– Maak je verwachtingen op voorhand duidelijk. Geef tijdens de les zelf al duidelijk aan wat de leerlingen exact moeten kunnen.

– Geef aandacht, vertrouwen en positieve feedback.

– Niet de punten op zich zijn belangrijk, maar wel de inspanning van de leerling. Als hij of zij hard gewerkt heeft voor slechts een matig resultaat, verdient dat toch een schouderklopje. Maak duidelijk wat de leerling goed heeft gedaan en wat de werkpunten zijn.

– Zorg er ook voor dat er geen onderlinge concurrentie onder de leerlingen ontstaat. Dit kan je doen door cijfers nooit luidop te lezen.

– Vermijd negatieve opmerkingen, maar geef schouderklopjes als leerlingen het goed doen.

BRON: http://www.goedgevoel.be/gg/nl/575/Gezin/article/detail/2531079/2015/11/20/Leerkrachten-focussen-te-veel-op-slechte-punten-en-zo-kan-het-anders-.dhtml

Het zijn niet alleen leerkrachten die geen feedback kunnen geven ouders hebben het daar ook moeilijk mee naar hun kinderen toe. Bepaalde ouders pushen hun kinderen zo hard dat ze eigenlijk alleen maar schoolboeken kennen in plaats van kind zijn. En die willen dat ze maar 8 of 9 halen maar het kind is daar niet echt blij mee en het kind heeft een angst als het met lagere punten naar huis komt. Is dat niet erg? Ouders en leerkrachten zouden beter het kind moeten stimuleren en feedback geven en niet alleen stil te staan bij mindere punten. Dat wekt bij het kind geen goed gevoel op. 

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

 

AUM MANI PADME HUM

OUDERS MOETEN MET KINDEREN PRATEN OVER SEXTINGEN

Ard van der Steur vindt dat het aan ouders om kinderen te leren dat ze niet aan sexting moeten doen.

De minister van Veiligheid & Justitie roept ouders op kinderen dit normbesef bij te brengen……

Dat zei hij tijdens een debat over zedenzaken. De PvdA wil jongeren die seksueel getinte foto’s van anderen op internet zetten, zoveel mogelijk laten aanpakken met een werk- of leerstraf via Bureau Halt.

Telegraaf-opvoeddeskundige Marina van der Wal reageert in de krant: “Van der Steur heeft volkomen gelijk als hij zegt dat ouders de taak hebben om hun kinderen mediawijs op te voeden. Er is echter een probleem: ouders erkennen pas net de grote invloed die social media en bijvoorbeeld Whatsapp op hun kinderen hebben en hoe belangrijk deze communicatiemiddelen voor pubers zijn. Omdat ze er zelf niet mee grootgebracht zijn, is het moeilijk om zich te verplaatsen in hun kinderen; ze delen de ervaringen niet.”

Daar komt nog iets bij. “Heel veel ouders zijn niet geïnteresseerd in social media. Ze hebben er totaal geen behoefte aan. Dat is hun goed recht, natuurlijk. Tegelijkertijd ervaren ze op deze manier de invloed niet, én weten ze weinig of niets van bijvoorbeeld privacy-instellingen. Ouders willen social media nog wel eens betitelen als ‘gedoe’. Als kinderen met ‘dat gedoe’ in de problemen komen, is zo’n uitgangspunt natuurlijk niet de ideale basis om nog iets te vertellen.”

Haltstraffen zullen volgens Marina niet werken. “Als je ouders wilt motiveren om hun verantwoordelijkheid te nemen, dan doe je dat door kennis over te dragen. Niet door onhandig en onnadenkend kinder- en pubergedrag te gaan afstraffen. Pesten via social media is natuurlijk een ander verhaal.”

BRON: http://seks.blog.nl/voorlichting-anticonceptie/2015/09/27/ouders-moeten-met-kinderen-praten-over-sextingen

Kinderen zullen het niet komen vertellen hoor aan de ouders. En dan mag je er nog over praten en al argumenten tegen aan gooien. Als ze alleen zijn weet je niet wat ze doen. En dan mogen we niet vergeten dat ook bepaalde ouders zich ermee bezig houden. Die moeten dan gaan zeggen kijk uit als je zoiets verstuurd. Waar zit de logica.
Je kan altijd proberen je kind er aandacht aan geven dat je nooit weet wat er gebeurd met de verstuurde foto. Maar meestal reageert een kind dan het is toch naar mijn lief.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

AUM MANI PADME HUM