Waarom zou je streven naar verlichting?
Vanuit een bepaald gezichtspunt kun je het leven zien als een illusie, een projectie van de geest, die wij met elkaar creΓ«ren. Ons ware wezen is volmaakt en streven naarΒ verlichtingΒ is niet nodig, want we zijn allemaal al verlicht. Zouden we op die manier naar ons bestaan moeten kijken, of is dat misschien helemaal niet zoβn goed idee?
Je kunt je leven vanuit verschillende standpunten of niveaus bekijken. Meestal beschouwen we het vanuit het perspectief van de aardse persoonlijkheid: ons lichaam, karaktereigenschappen, denkbeelden enΒ overtuigingenΒ vormen samen onze identiteit. We identificeren ons met de verschillende rollen die we spelen en gaan er helemaal in op. We zijn ons er niet van bewust dat we in wezen een ziel zijn die tijdelijk hier op aarde is. Op dit niveau kun je het leven als een worsteling ervaren en niet begrijpen waarom jou dit alles moet overkomen. Je kunt je slachtoffer voelen van de omstandigheden.
Het tweede standpunt van waaruit je het leven kunt beschouwen is het zielsniveau: hier gaat het erom wat je als ziel meebrengt naar de aarde en welke ervaringen je op wilt doen. Je komt met een zielsopdracht en een levensplan dat als doel heeft je evolutieproces te bevorderen. De ziel kent verlangens en behoeften en stelt doelen. Door je diepste verlangen te volgen en in contact te zijn met je innerlijke leiding, volg je het pad dat leidt naar je bestemming. Als je je bewust bent van het feit dat jouw leven daar over gaat, dan kun je het als veelΒ bevredigenderΒ en zinvoller gaan ervaren en verantwoording nemen voor je eigen leven.
Het derde perspectief overstijgt en omvat de andere twee niveaus: het is het Zijnsniveau, de Bron of Al Dat Is. Vanuit dat standpunt gezien is alles goed zoals het is, er is geen oordeel. De uitspraken die daarbij horen zijn: wij zijn allemaal één, een deeltje van het grote geheel, we hoeven naar niets te streven, niets te bereiken, we kunnen rusten in Zijn, alleen het Nu heeft betekenis, er is totale acceptatie van dat wat is. We zijn al volmaakt, verlicht. We hoeven ons dat alleen maar te herinneren. Innerlijke vrede is onze natuurlijke staat. Het lijkt een paradox om ernaar te streven dit bewustzijn te bereiken, want moeite doen en streven naar iets hoort daar niet bij.
Authentieke ervaring
Het is fantastisch als je werkelijk een diep gevoel vanΒ eenheidΒ kunt ervaren met de wereld om je heen, volkomen in vrede met jezelf bent en zonder oordeel, maar dat is slechts voor weinigen een authentieke ervaring. Β Er zijn niet zoveel mensen die voortdurend in deze staat van bewustzijn verkeren. Veel mensen kennen wel momenten, bijvoorbeeld tijdens meditatie, waarin je iets van de gevoelens van tijdloosheid en diepe gelukzaligheid kunt ervaren en het herinnert je aan die andere dimensie die ons eigenlijke thuis is, dus je verlangen ernaar is heel natuurlijk.
Als je je op het spirituele pad bevindt zul je je vaak aangetrokken voelen tot literatuur hierover. Je kunt lezen over ervaringen van anderen, verlichte Meesters of belangrijke spirituele leraren en het gevoel hebben dat je ook zo zou moeten zijn. Het lijkt je fantastisch en in gedachten en als je met anderen praat doe je je best om je deze inzichten eigen te maken. Je kunt dan heel wijs en vergevorderd overkomen. Maar inzicht alleen is niet voldoende en je kunt jezelf ook misleiden als je niet oppast. Kijk eens naar wat er misschien onder die tolerantie en acceptatie zit: is het een manier om je te onttrekken aan de verantwoordelijkheid om je eigen leven vorm te geven en om echt naar jezelf te kijken? Ervaar je werkelijk innerlijke vrede of scherm je je af voor onwelkome gevoelens en gedachten van onvolkomenheid en frustratie? Leef je echt in het hier en nu, of zou je dat graag willen en voel je je diep van binnen slecht over het feit dat je dat niet lukt?
Zolang je vol zit met gedachten, zolang je oude patronen blijft herhalen, is het onmogelijk om slechts te βzijnβ. Innerlijke vrede betekent dat je volkomen vrede hebt met wie je bent, waar je bent en wat je hebt. Om dat te bereiken heb je meestal een lange weg te gaan. Er is ook een korte weg, maar die is slechts voor een enkeling geschikt. Vaak is zo iemand al op een andere manier, zonder het zelf te weten, voorbereid op het zetten van de beslissende stap. Maar meestal zul je je eerst moeten ontdoen van een grote hoeveelheid ballast, in balans moeten komen, je hart moeten openen, in staat moeten zijn om in je eigen centrum of bron te blijven, wat er ook gebeurt.
Als je dat proces niet aangaat, of te weinig, loop je het risico boven je leven te blijven hangen, op het niveau waar inderdaad alles goed is zoals het is, maar dat is meestal niet waarvoor je naar de aarde bent gekomen. Jouw ziel wil zich namelijk verder ontwikkelen en groeien. Dat doet ze door datgene wat haar er nog van weerhoudt om voluit te stralen en al haar talenten en kwaliteiten via een aardse persoonlijkheid te manifesteren, onder ogen te zien en op te ruimen of los te laten. Daar is meestal hard werken voor nodig: angsten overwinnen, moeilijkheden niet uit de weg gaan, discipline en daadkracht, maar ook zachtheid en vriendelijk zijn voor jezelf, jezelf accepteren in je tekortkomingen en je schaduw omarmen. Beide zijn nodig voor je groeiproces.
Stappen overslaan
Persoonlijk geloof ik niet zo in het overstijgen van het eerste en tweede niveau, omdat je het risico loopt belangrijke stappen over te slaan. Er zijn zielen hier op aarde die zo ver gevorderd zijn dat ze inderdaad al snel de stap naar dat hoogste niveau kunnen zetten. Maar de meesten zullen dat slechts ervaren aan het eind van een lange zoektocht, in dit leven, of een volgend. En als ze daar gekomen zijn maken ze soms de βfoutβ om anderen te vertellen dat die zoektocht eigenlijk niet nodig was, want nu kunnen ze zien dat ze er al die tijd al waren. Ze zaten bovenop die schat die ze zo naarstig aan het zoeken waren. Toch is dat volgens mij een misvatting. Ze onderschatten het werk dat ze verzet hebben door bijvoorbeeld een lange periode van disciplinaire oefening in meditatie of andere vormen van bewustzijnswerk. Dat heeft hen voorbereid op de ervaring die inderdaad als een ware lichtflits onverwacht tot het inzicht kan leiden dat er niets te bereiken valt en het goed is zoals het is. Die weg was wel degelijk nodig om tot dat besef te komen. En dat proces kan ook heel vervullend en boeiend zijn. Dat is wat het menszijn zo aantrekkelijk maakt voor een ziel: het geeft de mogelijkheid om alle hoogte en dieptepunten te ervaren, intense emoties te ondergaan en voldaan te kunnen zijn over moeilijkheden die je hebt overwonnen waardoor je je eigen kracht hebt leren kennen. Innerlijke vrede beleef je veel intenser als je ook het andere uiterste hebt meegemaakt. Het kan een zinvol en vreugdevol proces zijn, als je bereid bent het zo zien en te beleven.
Ook als je ervan uit gaat dat de werkelijkheid zoals wij die ervaren βslechtsβ een projectie is van onze geest, kun je je afvragen waarom we die dan gecreΓ«erd hebben met elkaar. Is het niet een geweldige en intense ervaring om een prachtige film of toneelstuk te zien of een fantastisch boek te lezen? Die gedramatiseerde werkelijkheid houdt ons een spiegel voor waarin we onze eigen strijd, pijn en louteringsproces kunnen herkennen. We weten dat het niet dΓ© werkelijkheid is, maar we kunnen er enorm van genieten en veel van leren. Het is goed om je te realiseren dat je je kunt onderdompelen in de realiteit van zoβn boek of film en er ook weer uit kunt stappen, maar daar wordt de ervaring niet minder waardevol door.
BRON: https://www.nieuwetijdskind.com/al-verlicht/
Eigenlijk zou men eerst de vraag moeten stellen.
Wat is verlichting bereiken. Is eigenlijk niets meer dan de staat bereiken waarin men geen lijden meer ervaart. In het boeddhisme gaat men ervan uit dat men dit kan bereiken door meditatie. Bij de indianen stammen bereikt men dit door terug naar de geboorteplaats te gaan. En daar in stilte te gaan zitten tot de overgang plaats heeft. Wij westerlingen ken het ook maar dan in de vorm van een waardig sterven. Dus op het moment dat dit ingezet wordt de persoon niet laten lijden door pijn en dergelijke. Eigenlijk moet men ervan uitgaan dan men het leven op een menswaardige manier tot een goed einde kan brengen. Pijn hoeft niemand te lijden. Het is al erg genoeg dat de nabestaanden even moeten lijden. En een proces moeten doorlopen. Het rouwproces. Eigenlijk als men in dit stukje geloofd dan is het eigenlijk makkelijker op dat proces te vergemakkelijken. Omdat men weet dat er een heengaan is en geen weggaan. Wel weg van de aarde maar niet weg in gevoel.
Dus misschien een tekst die tot nadenken kan zetten.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 