ANOREXIA IS NIET ALLEEN MENTALE, MAAR OOK LICHAMELIJKE ZIEKTE

Onderzoek: Anorexia is niet alleen mentale, maar ook lichamelijke ziekte

De eetstoornis anorexia nervosa vindt haar oorsprong niet alleen in de geest, maar ook in het lichaam, concludeert een internationaal onderzoek. Dat kantelt het heersende beeld van de ziekte en biedt mogelijk nieuwe aanknopingspunten voor behandeling.

Voor de studie, die is gepubliceerd in Nature Genetics, werd het volledige DNA van 16.992 mensen met anorexia en 55.525 mensen die de ziekte niet hebben geanalyseerd.

De onderzoekers van King’s College in Londen en de universiteit van North Carolina in Chapel Hill in de VS ontdekten dat mensen die aan de ziekte lijden mutaties in hun DNA hebben die voor veranderingen in de spijsvertering zorgen, vooral met betrekking tot hun bloedsuikerniveaus en lichaamsvet.

Hoewel de precieze aard van die mutaties nog niet volledig is vastgesteld, denken de wetenschappers dat die ervoor zorgen dat anorexiapatiënten zichzelf makkelijker en langer kunnen uithongeren. Dat impliceert dat de ziekte een metabolisch-psychiatrische aandoening is.

Bij gewichtsverlies krijgen de meeste mensen signalen uit hun lichaam die de eetlust stimuleren. “Die zijn heel belangrijk bij het bepalen van de gewenste waarde van het gewicht”, zei onderzoeker Janet Treasure van King’s College tegen de BBC. “Het is mogelijk dat mensen met anorexia nervosa die gewicht verliezen niet zulke sterke impulsen hebben om terug te gaan naar die gewenste waarde.”

De onderzoekers denken dat hun ontdekking eindelijk meer licht laat schijnen op de vraag wat voor aandoening anorexia nervosa precies is. Mogelijk kan het feit dat de ziekte een mix van geestelijke en fysieke oorzaken heeft patiënten overhalen om zich te laten behandelen, omdat er nog steeds veel vooroordelen rond geestelijke gezondheid bestaan.

Anorexia leidt tot ernstig verstoord lichaamsbeeld

Anorexiapatiënten hebben vaak een ernstig verstoord beeld van hun eigen lichaam, waardoor ze zich zelfs dik kunnen voelen als ze aan gevaarlijk ondergewicht lijden. Dat kan leiden tot pogingen om zo veel mogelijk gewicht te verliezen. Op de lange termijn kan anorexia spieren, botten, het hart en de vruchtbaarheid aantasten. De ziekte is voor zeker 5 procent van de patiënten fataal, maar patiënten kunnen ook worden behandeld en ervan herstellen.

Naast mutaties in het DNA van proefpersonen die in verband kunnen worden gebracht met anorexia, vonden de onderzoekers ook mutaties bij mensen met andere psychiatrische aandoeningen, zoals dwangstoornissen, angststoornissen en schizofrenie.

BRON: https://www.nu.nl/wetenschap/5965816/onderzoek-anorexia-is-niet-alleen-mentale-maar-ook-lichamelijke-ziekte.html

De ziekte dat een stille doder is. Want spijtig genoeg zien ze zichzelf altijd anders en voelen dit ook zo. Zowel geestelijk als lichamelijk hebben ze hulp nodig. En moeten ze onder controle blijven. Want er moet maar iets zijn of gebeuren en ze gaan vaak terug naar hun probleem.

 

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

ZORG VOOR ANOREXIAPATIËNTEN IN NEDERLAND SCHIET TEKORT

|

Experts: Zorg voor anorexiapatiënten in Nederland schiet tekort

Als de anorexiazorg in Nederland niet op korte termijn verbetert, ontstaan er meer levensbedreigende situaties. Dat meldt Trouw op basis van gesprekken met deskundigen.

De krant noemt als voorbeeld het verhaal van de dertienjarige Anne. Dat meisje ligt voor de tweede keer ondervoed in het ziekenhuis en staat al maanden op de wachtlijst voor behandeling van haar eetstoornis. De gemiddelde wachttijd is ongeveer veertien weken.

Elk jaar komen er ongeveer dertienhonderd nieuwe anorexiapatiënten bij. Peter Dijkshoorn, kinderpsychiater en voorzitter van stuurgroep ketenaanpak eetstoornissen (K-eet), weet niet of zij behandeld kunnen worden als zij in dezelfde situatie als die van Anne terechtkomen.

Volgens projectleider Monika Scholten van K-eet moet er eerder hulp aangeboden worden aan anorexiapatiënten. “Mensen met beginnende anorexia krijgen vaak te laat hulp, waardoor hun situatie verslechtert en er meer druk komt op de specialistische klinieken, waar nu lange wachtlijsten zijn”

Ministerie, stuurgroep en gemeenten zorgen voor meer bedden

Minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge laat in een reactie aan Trouw weten dat jongeren met anorexia inderdaad te lang op behandeling moeten wachten. Om op korte termijn problemen op te lossen, zorgen K-eet en het ministerie in samenwerking met gemeenten voor meer bedden in klinieken voor eetstoornissen.

BRON: https://www.nu.nl/gezondheid/5841333/experts-zorg-voor-anorexiapatienten-in-nederland-schiet-tekort.html

Ik denk zo en zo dat er meer aandacht moet gegeven worden aan gelijk welke eetstoornis. Dat deze mensen een goede begeleiding mogen krijgen en geholpen mogen worden. Want het is een psychische ziekte en men moet echt het nodige doen om deze mensen uit hun lijden te verlossen.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

KAUWDE EN SPUUGDE MIJN ETEN WEER UIT

‘Ik kauwde en spuugde mijn eten weer uit.’

De Amerikaanse Charlotte kampte al jaren met een slecht zelfbeeld. Tijdens extra stressvolle periode ontwikkelde ze een eetstoornis. Ze hongerde zichzelf uit, sportte heel veel en hield zich aan een strikt dieet. Toen ze op een dag toch verleid werd door een proeverij in de supermarkt, was dat het begin van een nieuwe kwellende eetgewoonte. Ze deelde haar verhaal met Women’s Health. “De eerste keer dat ik kauwde en uitspuugde, kon ik niet geloven dat ik er niet eerder aan had gedacht.”

“Mijn eetprobleem begon op mijn veertiende. Destijds getriggerd door de korte breuk tussen mijn ouders. Mijn anorexia-gewoontes doken weer op tijdens stressvolle momenten tijdens high school en universiteit. Toch was ik nooit officieel gediagnosticeerd met anorexia nervosa. Vooral omdat ik het erkennen van mijn problemen met voedsel en mijn lichaamsbeeld vermeed. Ik hield het geheim voor mijn familie, vrienden en mijn therapeut. Ik heb het zelfs nooit toegegeven aan mezelf tot een paar jaar geleden.”

Perfecte compromis

“Ik ontwikkelde een slopende eetgewoonte. Het wordt kauwen en spugen genoemd. Op een zaterdagavond in 2007 liep ik door de supermarkt toen ik zag dat een winkelmedewerker gratis stukjes krakeling uitdeelde. Op dat moment was ik een toegewijd sporter en een trouwe diëter. Normaal gesproken zou ik nooit in de buurt willen komen van één krakeling. Maar die ochtend was anders. Ik moest die krakelingen proeven. Zonder een sample te proberen stopte ik een verpakking in mijn winkelwandje. Ik liep naar huis met een plan. Ik zou mezelf in de badkamer opsluiten en genieten van deze ongeoorloofde snack. Alleen bij elk hapje zou ik het weer uitspugen in een servet voordat ik kon doorslikken. Het was het beste van twee werelden. Geen onthouding, geen gewichtstoename en niet hoeven kotsen. Een perfecte compromis.”

“De eerste keer dat ik kauwde en uitspuugde, kon ik niet geloven dat ik er niet eerder aan had gedacht. Ik had al jaren niks geproefd wat in de buurt kwam van brood en dit was haast een orgastisch gevoel. Voor de rest van mijn high school-tijd was kauwen en spugen mijn verslaving tijdens de stressvolle momenten. Ik dacht er continu aan. Tijdens de lessen. In de metro. Mijn go-to voedselkeuzes waren granolarepen, cornflakes en brood. Koolhydraten waren altijd het meest angstaanjagende geweest sinds ik anorexia ontwikkelde.”

“Kauwen en spugen deed ik bijna altijd met grote hoeveelheden eten. Het gebeurde altijd in het geheim. In de badkamer met een rol keukenpapier en een paar plastic zakken om het bewijs te verbergen. De enige keren dat ik het in het openbaar deed was met broodmandjes in een restaurant. Ik was best goed in het verbergen van het kauwen en spugen aan de tafel en soms spuugde ik een stukje uit in het toilet.”

Honderden dollars aan eten

“De enige zichtbare bewijzen van mijn eetstoornis waren de honderden, misschien wel duizenden, dollars die verdwenen omdat ik meer en meer eten kocht om op te kauwen en uit te spugen. Ook broden en verpakkingen ontbijtgranen verdwenen uit de keuken van mijn ouders.”

“Voor mij waren de enige bijwerkingen dat ik regelmatig gaatjes en acute kaakpijn had. Of het nu kwam door maagzuur, gewoon dat ik overmatig lang kauwde of door afgebleven porties suiker. Ik weet het niet, maar kauwen en spugen voelde zo net slecht voor mijn lichaam als voor mijn geest.”

Studentenleven

“Toen ik naar de universiteit ging, ging het wonder boven wonder beter. Door een drukker schema en gebrek aan privacy deed ik het maar een paar keer per week. Op stressvolle avonden na uren in de bibliotheek te hebben gespendeerd, kocht ik een paar chocoladerepen en een paar zakken krakelingen in de kelder van de slaapzaal. Daar was een badkamer die bijna nooit werd gebruikt, perfect voor mij. Deze incidenten gebeurden terwijl ik ook op een typisch studentendieet leefde van bier, pizza en vies kantine-eten. Ik werd steeds sceptischer over kauwen en spugen toen mijn broeken steeds krapper werden.”

“De twee jaar daarna deed ik het steeds minder vaak. In het tweede jaar van mijn studie kwam ik in een routine en raakte ik bevriend met mentoren en studiegenoten. Het gaf mijn leven meer waarde dan het herkauwen van eten. Ik deed het alleen nog maar op de meest stressvolle dagen, maar nooit op de compulsieve en verslavende manier die mij de eerste drie jaar zo gekweld had.”

Medicijnverslaafd

“Het schooljaar daarop stond een ander trauma centraal. Een verslaving aan ADHD-medicatie Adderall. Ik gebruikte het om beter onder druk te kunnen presteren tijdens mijn studie. Omdat een verminderde eetlust een bijwerking is van Adderall, werd het kauwen en spugen nog meer naar de achtergrond gedrukt. De eetgewoonte stopte zonder dat ik erover na hoefde te denken.”

“Aan het einde van het schooljaar stopte ik met het gebruiken van Adderall. Vanaf dat moment heb ik niet meer gekauwd en gespuugd. Ik heb er wel over nagedacht, maar de afstand die ik nu heb van de eetgewoonte, geeft me de ruimte om mezelf eraan te herinneren hoe vreselijk het was. Wat betreft de anorexia: ik heb het eindelijk opgebiecht aan mijn familie, vrienden en therapeut. In de therapiesessies ben ik opener geworden over de worstelingen met mijn lichaamsbeeld, waardoor ik bij de oorzaak van mijn eetproblemen kan komen.”

Nog steeds een zwakke plek

“Sinds 2015 krijg ik de juiste medicatie voor mijn angststoornis. Ik heb nu ook nieuwe manieren ontkend om liever voor mezelf te zijn. Zoals hobby’s als yoga, meditatie en poëzie schrijven. Mijn obsessie met dun zijn en extreem beperkend eten zijn weggeëbd. Toch is het dik voelen en geen controle voelen nog mijn zwakke plek. Als ik me in een moeilijk situatie bevind, of het nu ruzie met een vriend of werkstress is, is onzekerheid over mijn lichaam het eerste waar ik aan denk. Gelukkig reageren mijn eetgewoontes daar niet meer op. Op het eerste gezicht heb ik een best normaal, gezond-maar-niet-te-gezond, dieet.”

Worstel jij ook met compulsieve eetgewoontes? Neem een kijkje op Stichting Jij voor hulp.

BRON: http://www.ze.nl/artikel/243681-charlotte-ik-kauwde-en-spuugde-mijn-eten-weer-uit

Bij gelijk welke eetstoornis gaat men zichzelf ziek maken. Het komt vaak door problemen of trauma’s die niet verwerkt zijn of worden. Men gaat het niet altijd laten opvallen en als het opvalt dan is het vaak al ver gezet. Het is dan ook iets wat je heel je leven bij je draagt. Want men moet dagelijks er tegen vechten en zeker moet er altijd hulp zijn waar je van weet dat ze naar je luisteren. Onder eetstoornissen valt ook verslaving of emo eten. Dat is ook vaak te zien bij mensen die zich alleen voelen of die even niet weten wat te doen op een avond of door bepaalde emoties.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

TO THE BONE

Waarom ‘To the bone’, de nieuwe Netflix-film over anorexia, zo omstreden is

‘To the bone’ zorgde bij het publiceren van de trailer al voor controversie. Wordt anorexia in de serie verheerlijkt, is het een waarschuwing voor de dodelijke ziekte of slechts amusement?

Anorexiapatiënt in beeld
To the bone draait om de twintigjarige Ellen die gegrepen is door de ziekte anorexia; ze doet er alles aan om zoveel mogelijk gewicht te verliezen en belandt uiteindelijk in een kliniek. In de serie wordt de strijd met de ziekte, het emotionele lijden van familie en vrienden en het herstel op een impactvolle manier in beeld gebracht.

Makers zelf slachtoffer
Lily Collins speelt de twintigjarige zieke Ellen. Speciaal voor haar rol is Collins gaan afvallen. Dit terwijl ze in het verleden, net als de schrijver en regisseur van de serie Marti Noxon, vroeger zelf aan de ziekte leed. Deze actie wordt online veel bestempeld als ‘risicovol’ en soms zelfs als ‘onverantwoord’.

Slechte invloed
Online is er nu al veel te doen om de serie. Het zou jonge meiden juist kunnen inspireren om op een ongezonde manier gewicht te verliezen. Je ziet in de film bijvoorbeeld hoe Collins allerlei verschillende trucs toepast om maaltijden over te slaan of extra gewicht te verliezen. Ze doet zo veel sit-ups dat het vel rondom haar ruggengraat blauw wordt, telt elke calorie die ze tot zich neemt en rent obsessief trappen op en af om extra energie te verbranden. “Voor veel kijkers lijkt het karakter van Collins gedramatiseerd”, vertelt een anorexiapatiënt op de nieuwssite van Dazed “maar voor mij is het vooral een extra herinnering aan de werkelijkheid. En niet alleen voor mij: de actrice wordt op Twitter al gezien als een ware pro-anorexiaheld. Ze is jong, blank en knap.”

Waarschuwing
Toch ziet niet iedereen dit zo. Het kan ook juist zorgen voor een schrikbeeld, in plaats van verheerlijking. Ook kan de film volgens sommigen bijdragen aan het bespreken van de ziekte. Of bij het herkennen van bepaalde symptomen bij mensen in hun omgeving. Dat kan in het voordeel werken van iemand die aan anorexia lijdt: hoe eerder je erbij bent, hoe beter de ziekte is te behandelen.

Eerste recensies
De film staat sinds vandaag online en naast de kijkers die zich online over de serie uitlaten, hebben ook experts er iets op aan te merken. Zo vindt Dasha Nicholls, psychiater gespecialiseerd in eetstoornissen, dat de film riskant is voor beide groepen mensen: personen die nog geen eetstoornis hebben ontwikkeld en die er al aan lijden. Spoiler alert: “Mijn angst komt vooral voort uit het mooie eind van de film. Anorexia lijkt nu op een verrijkende ervaring in het leven. Ik vind dat het onze taak is om jonge en kwetsbare mensen hiertegen te beschermen.”

BRON: http://www.lindanieuws.nl/nieuws/film/waarom-to-the-bone-de-nieuwe-netflix-film-over-anorexia-zo-omstreden-is/

Zoiets heeft twee kanten. Het kan iemand toe aanzetten of het kan iemand de ogen openen. Maar men weet nooit wat het doet bij iemand. Het kent een oorzaak spijtig genoeg, en de persoon die eraan lijd zal niet snel toegeven dat het een ziekte is. Maar spijtig genoeg gaan ze voor heel hun leven een lijdensweg aan. Net zoals familie en vrienden.
Bij sommige gaat het op een moment toch de goede richting uit en kunnen ze terug het nodige verwezenlijken in de samenleven.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

HARD GEVOCHTEN MAAR ANOREXIA HEEFT GEWONNEN

“Ik heb hard gevochten, maar anorexia heeft gewonnen”: ziekenhuis vergeet ouders te waarschuwen voor risico op zelfdoding

© Facebook, JustGiving.

“Ik zou zo graag opgroeien en een leven uitbouwen, maar ik heb er geen.” Dat schreef de 15-jarige anorexiapatiënte Pippa McManus in een van de afscheidsbrieven die ze opstelde vlak voor ze uit het leven stapte in december 2015. Vijf dagen eerder had ze het psychiatrisch ziekenhuis mogen verlaten. Maar dat had haar ouders niet verteld dat er een risico was dat ze zichzelf iets zou aandoen. En voor die gebrekkige zorgverlening is de instelling nu op de vingers getikt.

Pippa uit Stockport in de buurt van het Britse Manchester woog nog maar 25 kilogram toen ze in september 2014 opgenomen werd in The Priory. Ze worstelde toen al bijna twee jaar met een eetstoornis, depressie en zelfverminking. En het was een van de ergste gevallen die ze daar al hadden gezien. In december 2015 mocht ze naar huis, maar vijf dagen later zou ze uit het leven stappen.

© JustGiving.

Ze schreef eerst nog verscheidene afscheidsbrieven aan familieleden en vrienden. In een ervan klonk het: “Ik kan niet nog meer tegen anorexia vechten dan ik al heb gedaan. Ik heb écht hard geprobeerd, maar het is sterker dan ik.”

Onderzoek
Er werd een onderzoek ingesteld naar haar dood en een jury verklaarde nu dat die wel degelijk te wijten was aan zelfmoord. Maar ze had ook forse kritiek op het ziekenhuis, dat het meisje en haar ouders niet de nodige zorg en steun gegeven had. Zo had het niet voldoende gecommuniceerd dat er een risico was op zelfdoding, “iets wat mee aan de oorzaak lag van haar overlijden”. (lees hieronder verder)

© Facebook.

De moeder van Pippa omschreef de ziekte van haar dochter als “een nachtmerrie”. “Er is veel sneller een goede behandeling nodig”, verklaarde Marie McManus emotioneel. “Als die voor handen was geweest voor onze mooie dochter, dan zou ze vandaag waarschijnlijk nog geleefd hebben. Iedereen heeft ons gezin in de steek gelaten, van het begin tot het einde.”

Pippa en haar mama Marie. © JustGiving.

De vader van Pippa vertelde dat het gezin nochtans blij was dat het meisje naar huis mocht. “Maar meteen kreeg ze het weer moeilijk met haar ziekte en was ze voor geen rede vatbaar meer”, vertelt hij. “Ze wilde dat alles goed zou komen, maar de anorexia trok haar omlaag.”

Verontschuldigd
Het ziekenhuis heeft zich intussen verontschuldigd. “Onze gedachten zijn bij de familie van Pip”, aldus directrice Paula Stanford. “We gaan de bevindingen van de jury grondig bestuderen.”

BRON: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/3148438/2017/05/03/Ik-heb-hard-gevochten-maar-anorexia-heeft-gewonnen-ziekenhuis-vergeet-ouders-te-waarschuwen-voor-risico-op-zelfdoding.dhtml

Spijtig genoeg wint niet iedereen de strijd tegen deze psychische ziekte. Anorexia speelt niet alleen op het lichaam en het gewicht maar ook psychisch moet men sterk staan.  Ook is het van belang om altijd onder controle te staan. Want vaak gaat het even terug mis als er iets gebeurd. Ook is het altijd zo hoe de omgeving op hen reageert. Want ook dit kan heel hard zijn voor de persoon.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

AUM MANI PADME HUM

ZE WERD BEROEMD DANKZIJ BOEKEN OVER GEZONDE VOEDING, MAAR NIEMAND ZAG WAT ER ECHT AAN DE HAND WAS

Foto: Instagram Jessica Sepel

De Australische Jessica Sepel (27) is een gevierd auteur van dieetboeken en voedingsspecialist, maar ze geeft toe dat er jarenlang een flinke schaduwzijde was aan haar succes. Zo kampte ze naar eigen zeggen al die tijd met orthorexia, een obsessie voor gezonde voeding. Nu heeft ze opnieuw van eten leren genieten en wil ze anderen die met dezelfde problematiek geconfronteerd worden advies geven.

Al op haar veertiende raakte de Australische Jessica Sepel in de ban van gezonde voeding. “Diëten gaf me een gevoel van controle. Ik was in een constant gevecht met mijn lichaam verwikkeld en voelde me enkel goed als ik vermagerde. Ik wou enkel ‘schone’ voeding eten en ontwikkelde uiteindelijk een vorm van orthorexia”, vertel ze aan de Daily Mail.

Die orthorexia werd iets waar ze tot in haar twintiger jaren mee kampte en dat ze pas onlangs en twee succesboeken over diëten later kon afzweren. In plaats van een emotionele eter werd ze naar eigen zeggen een flexibele eter en dat dankzij de techniek van mindfull diëten.

Zuivere huid

“Het kostte mij twee jaar om wat liever voor mezelf te worden en bepaalde voedselgroepen die ik had geschrapt terug toe te laten. De nummers op de weegschaal hadden altijd mijn eigenwaarde bepaald, maar toen ik mindfull begon te eten werd mijn huid zuiverder, mijn haar dikker, begon ik beter te slapen en was mijn gewicht beter in balans. Je kan zoveel groenten eten als je wilt, maar als je je angstig voelt, zul je er nooit op je best uitzien”, luidt haar conclusie.

Mindfull eten

En wat houdt dat mindfull eten dan in? Volgens Sepel leg je om te beginnen beter je smartphone aan de kant als je aan het eten bent. “Maak dat er geen afleiding is. Soms at ik ontbijt en zat ik ondertussen op mijn gsm te tokkelen, en tien minuten later was ik al vergeten dat ik had gegeten.” Ze raadt daarnaast ook aan om aan jezelf de belofte te maken dat je nooit meer zult diëten. Ten derde geeft ze nog mee dat het belangrijk is om drie tot vijf keer diep in en uit te ademen voor je begint te eten, om jezelf alvast kalm te maken.

Vandaag voelt ze zich dan ook stukken beter in haar vel. “Ik probeer 80 procent van de tijd gezond te eten en tijdens die andere 20 procent leg ik mezelf in de watten. Ik heb geleerd dat genieten van eten net deel uitmaakt van gezond eten.”

BRON: http://www.gva.be/cnt/dmf20170213_02727773/ze-werd-beroemd-dankzij-boeken-over-gezonde-voeding-maar-niemand-zag-wat-er-echt-aan-de-hand-was

Gezonde voeding kan een obsessie worden. Dan pas wordt het ook lichamelijk gevaarlijk. Daar zijn nog geen boeken over geschreven of wordt niet naar voren gebracht. Er zijn heel wat mensen die van ’s morgens tot ’s avonds bezig zijn met hun voeding. Die zelfs het gezin erin betrekken. Dan ben je niet goed bezig. 
Hier is er dan ook meer over te lezen; https://nl.wikipedia.org/wiki/Orthorexia_nervosa
Spijtig genoeg durven heel wat gezondheidsfreaks dit niet toe te geven dat het voor hen een obsessie is om gezond te leven. Maar het prijskaartje op latere leeftijd kan duur zijn. Het is altijd van belang om toch met een gezond verstand te werk te gaan. En bepaalde producten heb je nu eenmaal nodig die moeilijk te vervangen zijn door weet ik wat allemaal. 

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

 

AUM MANI PADME HUM

EETSTOORNIS OP LATERE LEEFTIJD

Julie (48) kreeg een eetstoornis op latere leeftijd: “Ik dacht dat anorexia iets voor jonge meisjes was”

  © thinkstock.

Eetstoornissen zoals anorexia of boulimia komen meestal voor bij jonge meisjes, maar dat wil niet zeggen dat je er later niet mee te kampen kan krijgen. Een Britse enquête bij 5.000 vrouwen wijst uit dat het ook dames rond hun 40ste of 50ste overkomt. De 48-jarige Julie getuigt daarover: “Anorexia gaat niet over er willen uitzien als een model. Het gaat over hoe je je voelt.”

We proberen te begrijpen waarom veel vrouwen geen hulp zoeken

Hoofdonderzoeker Dr. Nadia Micali

De Britse studie die verscheen in BMC Medicine peilde bij 5.000 vrouwen rond 40 à 50 jaar oud naar hun ervaring met eetstoornissen. Drie procent van de ondervraagden gaf aan met een eetstoornis te kampen, nu of in het verleden. Een deel daarvan gaf aan dat ze het in hun tienerjaren kregen, maar andere vrouwen ervaarden het voor het eerst op middelbare leeftijd. “Veel vrouwen die deelnamen aan de studie verklaarden dat het de eerste keer was dat ze over hun eetprobleem praatten,” vertelt hoofdonderzoeker Dr. Nadia Micali. “We proberen te begrijpen waarom veel vrouwen geen hulp zoeken.”

Stigma door stereotype
Tom Quinn van Beat, een Britse organisatie die rond eetstoornissen werkt, wijt dit aan het sociale stigma dat rust op dit soort stoornis bij vrouwen van middelbare leeftijd. “Het stereotype van iemand met een eetstoornis is een jonge vrouw,” legt hij uit. “Wanneer zo’n stereotypen ontstaan, ontstaat er meteen ook een stigma, waardoor mensen die buiten die categorie vallen minder snel hulp gaan zoeken. Erg gevaarlijk, als je weet dat de kans op herstel bij een eetstoornis sterk toeneemt als je er snel bij om te behandelen.”

Ik was ongelukkig op het werk en had een laag zelfbeeld. Ik dacht dat ik gewoon mijn eetlust verloren had.

Anorexiapatiënte Julie (48)

“Voor jonge mensen”
De Britse Julie Spinks (48) kreeg voor het eerst te maken met anorexia toen ze 44 was. “Ik was ongelukkig op het werk en had een laag zelfbeeld,” vertelt ze aan de BBC. “Eerst dacht ik dat ik gewoon mijn eetlust verloren had. Ik voelde me depressief, alsof ik het niet waard was om te bestaan of eten te krijgen. Ik wilde gewoon verdwijnen.” Ze begon steeds meer te sporten en minder te eten, maar besefte nog steeds niet dat ze met een eetstoornis kampte. “Ik dacht dat anorexia iets was dat bij jonge mensen voorkwam. Het kwam niet in mij op dat ik het zou hebben.”

Eten blijft een strijd
Julie ging in therapie, kreeg antidepressiva voorgeschreven en werd zelfs een tijdje in het ziekenhuis opgenomen omdat haar gewicht gevaarlijk laag werd. Nu heeft ze terug een gezond gewicht en gaat het goed met haar. “Ik voel me veel beter, maar het blijft wel altijd in mijn achterhoofd zitten. Ik heb goede en slechte dagen en eten blijft altijd een strijd. Nu besef ik ook dat anorexia niet betekent dat je eruit wil zien als een model. Het gaat niet over je uiterlijk, het gaat over hoe je je voelt.”

Vragen over een eetstoornis? Op deze website vind je veel informatie en tips om hulp te zoeken.

BRON: http://www.hln.be/hln/nl/33/Fit-Gezond/article/detail/3057621/2017/01/18/Julie-48-kreeg-een-eetstoornis-op-latere-leeftijd-Ik-dacht-dat-anorexia-iets-voor-jonge-meisjes-was.dhtml

Er gebeurd iets en je kan het niet goed verwerken dan gaan sommige mensen zich storten op hun eetpatroon. Ze gaan niet meer eten of juist heel veel. Spijtig genoeg kom je op een termijn in zo een cirkel terecht dat je eigen lichaam aan het doden bent. Een eetstoornis is niet leeftijdsgebonden, het heeft vaak te maken met psychische problemen.
Spijtig genoeg de mensen die aan een eetstoornis leiden gaan dit in het begin niet toegeven of kunnen laten zien. Maar na termijn kunnen ze niet anders dan het toe te geven, en dat men dan ook een zware weg moet afleggen om het stabiel te houden. Want het is dagelijks een gevecht dat ze moeten leven. En zeker als er plotseling iets gebeurd dat ze niet kunnen plaatsen of verwerken.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

AUM MANI PADME HUM

VERLOREN STRIJD VAN EMMA TEGEN ANOREXIA

Verloren strijd van Emma tegen anorexia ontroert kijker

De documentaire Emma wil leven, die gisteren 651.000 belangstellenden trok op de Nederlandse zender NPO3, heeft op veel kijkers een diepe indruk gemaakt. In de documentaire van Jessica Villerius is te zien hoe de 18-jarige Emma de strijd tegen anorexia verliest. “In tijden niet meer zo hard gehuild”, is een van de vele reacties op sociale media.

Emma, links in Portugal, rechts voor haar ziekte © Screenshot NPO3.

Emma wil leven vertelt het verhaal van Emma, die aan de eetstoornis anorexia lijdt. Documentairemaakster Jessica Villerius praat met haar ouders, vriendinnen en hulpverleners. Uiteindelijk doet de jonge vrouw in Portugal een laatste poging te herstellen van de ziekte. Daar wordt ze door een team hulpverleners begeleid.

De sterk vermagerde vrouw krijgt in Portugal een longontsteking, waarna haar omgeving vreest voor haar leven. Ze komt er overheen en neemt een emotioneel filmpje op waarin ze vertelt dat ze weer wil gaan eten. Haar lichaam is echter te zwak en uiteindelijk overlijdt ze alsnog tussen de hulpverleners.

Bevooroordeeld
Op sociale media regent het reacties. Veel kijkers geven aan dat ze geroerd zijn door de documentaire. “In tijden niet meer zo hard gehuild. Wat een heftige documentaire”, schrijft Sylvana. Ana twittert: “Ik ben moe en verdrietig en heb het koud na #emmawilleven.”Kirsten zegt: “Zo aangrijpend en zo goed dat dit wordt uitgezonden. Hopelijk tevens een eye opener voor iedereen die bevooroordeeld is.” Ook is er veel lof voor de ouders, die enkele maanden na het overlijden van Emma haar verhaal al wilden en konden vertellen.Emma wil leven was onderdeel van een thema-avond van BNN op NPO3. Na afloop werd in de studio van Pauw door Sophie Hilbrand nagepraat over de heftige documentaire.

Emma wil leven is hier terug te kijken.

BRON: http://www.hln.be/hln/nl/929/TV-Gids/article/detail/2999464/2016/11/23/Verloren-strijd-van-Emma-tegen-anorexia-ontroert-kijker.dhtml

Zelf heb ik het niet gezien maar zo te lezen moet het heel wat kijkers aangegrepen hebben. En misschien terecht. Een gevecht tegen anorexia is heel zwaar. Zowel lichamelijk als psychisch.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

AUM MANI PADME HUM

DOOR ANOREXIA MOCHT ZE DE KINDEREN VAN HAAR BROER NIET MEER ZIEN

Deze vrouw mocht de kinderen van haar broer niet meer zien omdat ze anorexia had. Dit was haar moedige antwoord

Ze had maar één doel: zo mager worden als maar mogelijk was. Tot haar broer besliste dat ze haar neefje en nichtje niet meer mocht zien: “ik wil niet dat ze iemand leren kennen die aan het sterven is”. En dat was het moment dat de Britse Jessica Clutterbuck (26) besefte dat er iets moest veranderen.

Ze had al een problematische relatie gehad met voeding sinds ze 14 was. “Als kind hield ik van eten en was ik mollig. Tot ik als tiener tijdens een vakantie 12 kilogram afviel. Opeens besefte ik dat minder eten ook minder wégen betekende”, vertelt ze.Lijdensweg
Dat was het begin van een lange lijdensweg. Haar gewicht ging als een jojo op en neer. Op haar 19de ging ze in korte tijd van een maatje 40 naar een maatje 34 door elke dag 1.000 calorieën te verbranden op een steptoestel en te vasten. Daarna ging ze weer naar een iets gezonder gewicht.Ribben
Tot ze 23 was, in 2013. Toen zakte ze opeens helemaal naar een maatje 30. “Ik fitneste drie keer per dag en ruimde de hele tijd het huis op om calorieën te verbranden”, vertelt ze. “Ik at alleen nog bananen en watermeloen en dronk uitsluitend dieetcola. Ik nam ook laxatieven. Ik wilde zo mager zijn als maar kon, tot ik al mijn ribben kon zien.”

Ik keek naar mijn nichtje van zes maanden oud en besefte opeens hoe graag ik haar eigenlijk zag

Jessica Clutterbuck

Maar dat eiste een zware tol van haar lichaam. Haar haren begonnen uit te vallen en ze kreeg een gele teint omdat haar lever het liet afweten. En dat had ook een effect op de relatie met haar familie en vrienden, zelfs haar relatie sprong af. “Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen”, vertelt ze. “Op zeker moment kwam mijn broer naar me toe en zei me dat hij niet wilde dat zijn kinderen me nog zagen, omdat hij niet wilde dat ze iemand zouden leren kennen die stervend was. Toen brak ik.”

Koud
“Het was op het verjaardagsfeestje van mijn moeder. Iedereen liep buiten in de zon en ik zat binnen onder een deken omdat ik het koud had. Ik keek naar mijn nichtje van zes maanden oud en besefte opeens hoe graag ik haar eigenlijk zag. En ik besefte tegelijk dat ik een eigen kindje misschien zelfs nog liever zou kunnen zien. Maar dat ik dat geluk misschien nooit zou kennen als ik mijn lichaam verder zou blijven mishandelen en kapot maken.”

Dat was het moment dat Clutterbuck besloot haar leven drastisch om te gooien. Ze liet zich opnemen in een ziekenhuis voor mensen met een eetprobleem en kreeg meteen de diagnose anorexia nervosa. “Ik besefte dat ik dapper moest zijn en elke week stelde ik mezelf een uitdaging, van het eten van een stuk toast tot een naar binnen werken van een kop pasta”, vertelt ze. “Het was de grootste overwinning van mijn leven. Terwijl de weken voorbij gingen, werd eten steeds minder eng.”

Personal trainer

Een jaar later was ze al tien kilogram bijgekomen en leerde ze haar vriend kennen, die een fitnesszaak uitbaat. Terwijl haar lichaam beetje bij beetje een gezonde BMI bereikte, begon ze een opleiding om personal trainer te worden. Intussen weegt ze een gezonde 72 kilogram en is ze op Instagram een inspiratie voor anderen vrouwen die met hetzelfde probleem worstelen. “Ik wil hen vooral meegeven dat je jezelf graag moet zien en dat écht gezond leven o zo belangrijk is.”

https://www.instagram.com/jessclutterbuck/

BRON: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/2833966/2016/08/18/Deze-vrouw-mocht-de-kinderen-van-haar-broer-niet-meer-zien-omdat-ze-anorexia-had-Dit-was-haar-moedige-antwoord.dhtml

Een eetstoornis maakt niet jezelf kapot maar ook je sociaal leven. Het lichtje gaat pas branden dat iemand echt iets hard zegt om je te herpakken. Toch is het altijd uitkijken hoe je iets aanbrengt bij iemand met een eetstoornis. Je moet er zeker niet tegen gaan zeggen en je moet nu gaan eten. Nee je moet de oorzaak vinden. Wat speelt er in de persoon om zich zo af te laten takelen. En meestal gaat het gepaard om het gewicht. Maar eens ze willen gaan ze een strijd aan en meestal moeten ze daar ook tegen blijven strijden.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/AUM MANI PADME HUM

ER HEET UITZIEN IS GEEN SYNONIEM VOOR GELUK

“Kijk naar wat mij overkomen is: er heet uitzien is geen synoniem voor geluk”

https://www.instagram.com/p/BHN9CidDjBL/?taken-by=thelifeofandie

https://www.instagram.com/thelifeofandie/

Uitgehongerd heeft ze zichzelf om het ‘perfecte’ maatje te krijgen. En ook al ziet Amanda er volgens velen nu onweerstaanbaar uit, zij vindt het doodjammer dat ze het zo ver gedreven heeft. Tot anorexia toe, godbetert. Op haar Instagrampagina post ze volop foto’s van de donuts, pizza’s, hamburgers en andere vettige lekkernijen die ze nu naar binnen werkt. De blogster uit het Amerikaanse Baltimore kweekt extra kilo’s, met maar één doel: zichzelf weer goed in haar vel voelen. “Denk twee keer na vooraleer je een slank meisje een compliment geeft, je weet nooit hoeveel schade ze daarbij berokkend heeft aan haar lichaam”, luidt haar wijze boodschap.

“Soms is ‘heet zijn’ geen synoniem voor geluk”, begint Amanda haar betoog. “Jezelf kapotmaken om toch maar dat droomlijf te krijgen? Nee, dat is het niet waard. Een boek beoordeel je toch ook niet op de kaft? Als je me niet kent, zou je waarschijnlijk denken dat ik er geweldig uitzie op mijn foto’s. Je zou me feliciteren en me misschien een beetje benijden om mijn doorzettingsvermogen. Mensen komen me vragen hoe ik dit geflikt heb en hopen dat ik hen het grote geheim zal verklappen. Want in onze maatschappij wordt gewichtsverlies helaas gezien als een teken van gezondheid. Wie slank is, moet zich toch goed voelen? En zo’n succes moet dan in de verf gezet worden.”

“Voor mij (en nog veel andere vrouwen) betekent zo’n slanker lichaam echter niet dat ik gezonder ben. Integendeel: mijn ‘perfect lijf’ is er gekomen door me elke dag opnieuw uit te hongeren. Langzaam maar zeker maakte ik mezelf kapot. Mijn menstruatiecyclus is compleet onvoorspelbaar geworden, ik heb osteopenie (het voorstadium van botontkalking; nvdr), een zwakker hart en wie weet wat is er nog allemaal mis? Eindelijk heb ik het lichaam waar ik van droomde toen ik jonger was en waar al die populaire meiden moeiteloos jongens mee versierden. Nooit had ik gedacht dat het me zou lukken. Maar kijk: ik ging zelfs verder dan het streefgewicht dat ik voor ogen had (is het niet triestig dat dit hetgene was dat ik het allerliefste wilde?).”

“Ik heb nu dat ene ding dat mijn leven perfect zou maken. Dacht ik, want net het tegenovergestelde gebeurde. Ik kreeg het gevoel dat alles van me afgenomen werd. De voor- en na-foto (bovenaan dit artikel; nvdr) zou me honderden likes kunnen opleveren, maar ik ben er niet trots op. Ik wil niet meer dat rechtse meisje zijn. Ik wil me niet meer uitgehongerd, ellendig en futloos voelen om er knap uit te zien. Ik zou er alles voor over hebben om opnieuw dat linkse meisje te worden. Terug naar het leven dat ik had vóór mijn eetstoornis, toen ik enkel ging fitnessen als ik er zin in had. Die persoon had tenminste een geweldig lief, leuke vrienden en een sprankelende toekomst. Zij kon na een hele pizza zelfs nog een ijsje verorberen zonder enig schuldgevoel. En ook zij voelde zich onweerstaanbaar knap gedurende 99 procent van de tijd.”

“Denk dus even na als je nog eens zo’n voor- en na-foto te zien krijgt. Je weet nooit wat dat meisje er allemaal voor moeten doen heeft. Je weet niet met welke demonen ze af te rekenen krijgt, hoe haar leven eruitziet en wat haar echte verhaal is. Let op: ik wil hier geen mensen onderuithalen die kilo’s verliezen om gezonder te worden, hun leven zal verbeteren en dat is geweldig. Wat ik probeer te zeggen, is dat onze maatschappij zich te veel focust op slank zijn. We prijzen zo’n mensen alsof ze net kanker overwonnen hebben. Dan mag het toch niet verbazen dat jonge meisjes ten prooi vallen aan een eetstoornis? Want wie wil er zich niet ‘populair’ voelen? Laten we voorbij het uiterlijk kijken en het innerlijk meer in de verf zetten. Meer ziel, meer creativiteit, meer dromen,… Dat zijn de transformaties die er echt toe doen.”BRON: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/2786098/2016/07/02/Kijk-naar-wat-mij-overkomen-is-er-heet-uitzien-is-geen-synoniem-voor-geluk.dhtml

Heel wat willen een droomlijf hebben. Maar wat is een droomlijf als jezelf de dood gaat injagen? En niet te vergeten dat niet alleen de buitenkant van een persoon telt. Dat blijft ook niet mooi hoor. Het zal ook verouderen het zal ook zijn kwaaltjes kennen. 

Je goed voelen in je lichaam en je niet door anderen laten opdraaien om een perfect lichaam te hebben. Want vraag jezelf maar eens af. Wat is een perfect lichaam wat is een perfect maatje als je niet goed voelt in je eigen vel of jezelf ziek maakt.

AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden

http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/

 

AUM MANI PADME HUM