“Hij greep me vast en noemde me een ‘lekker beest’”: schrijft minister nadat haar aanrander ongestraft blijft
Schreeuwt in een open brief aan minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) haar ongenoegen uit. “We zijn allebei ouder van een dochter. Daarom wil ik u aanspreken als vader én als minister.” Vorige maand werd ze aangerand in het station van Mechelen, waarna ze klacht indiende. Maar wat daarna gebeurde, daar kan Margot nog altijd niet bij.
op 2 december het slachtoffer van grensoverschrijdend gedrag in het station van Mechelen. Een man greep haar vast bij de schouders en nek en noemde haar een ‘lekker beest’. Margot verwittigde daarop Securail, de veiligheidsdienst van de Belgische spoorwegen, maar werd er doorverwezen naar de politie.
Een maand na de feiten ontving ze een brief van het Openbaar Ministerie, met de melding dat haar zaak geen gevolg krijgt. In een open brief aan minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) doet ze haar relaas. “We zijn allebei ouder van een dochter. Daarom wil ik u aanspreken als vader én als minister”, luidt het.
“Bij de politie deed ik aangifte. Gelukkig tijdig, want dat je een aangifte voor grensoverschrijdend gedrag best binnen de 48 uur na de feiten doet, wist ik zelfs niet. En wat bleek? Er waren beelden. Er waren zelfs duidelijke beelden van de dader. Mijn optimisme groeide: ze zouden die viezerik vinden voor hij nog meer onheil kon aanrichten. En toch… al snel bleek dat optimisme toch niet helemaal juist”, pende Margot neer.
Op de papierstapel
Margot legt ons verder uit waarom ze de open brief schreef. “De beelden van de dader werden nadien verspreid onder de lokale politiezones. Ik had gehoopt dat ze nadien richting pers werden verstuurd, maar het bleef binnen de kringen van de politie. Mijn hoop lag dus in handen van een agent of agente die de man zou herkennen. De kans was klein en de dader werd niet herkend”, vertelt Margot.
“Mijn dossier kwam op de papierstapel bij de parketmagistraat als één van de zovele zaken: een dossier zonder geïdentificeerde verdachte, een dossier zonder lichamelijk letsel. En zo gebeurt het dat ik binnen de maand na mijn aangifte een brief krijg van het Openbaar Ministerie, met de melding dat mijn dossier zonder gevolg zal blijven. Ik besef dat dit niet om een brutale verkrachting gaat en heb ondertussen geleerd dat ze bij justitie overwerkt zijn door een nijpend personeelstekort, maar moeten we een aanranding dan als een normaal gegeven in onze samenleving beschouwen?”
Op tafel kloppen
“Ik hoor u heel graag vertellen waarom het wél nog zinvol is om na zulke feiten aangifte te komen doen, de schaamte te overwinnen, naar een politiekantoor te gaan en je verhaal nog eens te vertellen. Niet een keer of twee keer, maar tot vier of vijf keer ben ik naar het politiekantoor geweest. En waarom? Om energie en vaak centen te spenderen voor een zaak die nergens toe zal leiden, zo blijkt”, sluit ze de open brief af.
“Ik weet niet of hij (minister Van Quickenborne, red.) zal reageren”, vertelt Margot ons. “Maar ik zal beter slapen, wetende dat ik wel op tafel heb geklopt en iets gedaan heb… al is het maar een brief schrijven.”
Bij het parket van Antwerpen beseffen ze dat het voor Margot allesbehalve prettig nieuws is. Het dossier kreeg geen gevolg, omdat de dader niet geïdentificeerd kon worden. Bij nieuwe elementen kan het parket het dossier wel opnieuw openen. “Het gaat in principe om een voorlopige beslissing. Het onderzoek waarin verschillende onderzoeksdaden werden uitgevoerd heeft tot op heden helaas geen verdachte opgeleverd. Mevrouw kan haar dossier inkijken, ze kan daarvoor ook een beroep doen op de dienst slachtofferonthaal om dat eventueel samen te doen”, klinkt het bij het parket.
Wat dat laatste betreft denkt Margot er het hare van. “Ik kan dus blijven doorvechten en energie en centen investeren, in de hoop gerechtigheid te krijgen. Ik vind dat niet mijn taak, dat is de taak van justitie. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen. Men maakt het slachtoffers op die manier heel erg moeilijk”, besluit ze.
De daders doen maar ze weten toch dat het bijna nooit een gevolg kent. Ze staan dan ook niet stil wat ze het slachtoffer aandoen. Zo merk je dan maar weer dat onze wetgeving echt niet goed in elkaar zit. En dat vaak slachtoffers zelfs geen aangifte gaan doen spijtig genoeg.
Iedereen zou zijn handen moeten thuis houden en niet aan andermans lichaam zitten als het niet gewenst is.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Aum Shanti,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM PADME HUM MANI
SPIRITUEEL Boeddha 
Niets nieuws of bijzonders, dit bericht. Begrijp me niet verkeerd, ik keur dat niet goed, maar wie in België woont weet dat Justitie met verschillende maten en gewichten werkt. criminelen die mensen vermoorden, gezinnen kapot maken, mensen geld ontfutselen en in de armoede jagen, hebben meer rechten dan de gewone brave burger. Hopen camera’s hangen in en rond station, maar als het er op aan komt, werken ze nét niet, mogen de mensen die het gezien hebben niets doen enz…
Het is erg dat die vrouw zoiets overkomen is, maar in haar geval kan je beter je geld investeren in therapie om over zo’n trauma te geraken en je leven te kunnen terug op pakken, want op Justitie moet je niet rekenen, ze hebben het hele spel zo duur gemaakt, dat ge al geld moet in een advocaat steken, geld voor een dossier op te starten (want ze wilde de instroom van mensen die hun weg gevonden hadden naar de gerechtsgebouwen inperken), geld insteken om het te blijven opvolgen en nog maar je eigen dossier te mogen inkijken enz…
Als ge u in België niet zelf kunt beredderen of verdedigen, moet ge bereid zijn er véél geld in te pompen om gerechtigheid te hebben en moet je extreem véél engelengeduld aan de dag kunnen leggen, anders kan je er een kruis over maken.
Dat is helemaal juist wat je schrijft.
En voor de dame is het een angst die ze moet dragen.
En dan is het beter om het geld in een goede therapeut te steken.
Aum Shanti