‘De ellenlange wachtlijsten zijn levensgevaarlijk’
Wachtlijst
“Ik sta al twee jaar op een wachtlijst voor de juiste behandeling voor mijn psychische problemen. Afgelopen december hoorde ik dat ik nóg minimaal een jaar moet wachten. Dat was voor mij de druppel. Ik dacht: ik moet nu iets concreets doen. Ik moet iets verzinnen, waardoor dit allemaal alsnog nut heeft. Want anders, als dit mijn leven is… de hele tijd maar wachten en nergens terechtkunnen… dat ís gewoon geen leven. De politiek moet zijn verantwoordelijkheid nemen voor deze stille ramp. En dus heb ik, samen met Stichting Lijm de Zorg, het manifest lijmdezorg.nl opgesteld en wacht ik sindsdien uit protest voor de deur van het ministerie van Volksgezondheid – tot ik concrete toezeggingen krijg van staatssecretaris Paul Blokhuis. Er moet nú echt iets gebeuren. Die ellenlange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg, ook binnen de crisisdiensten, zijn levensgevaarlijk. Niet alleen voor mij, maar voor vele anderen. Er overlijden mensen die ziek zijn, gewoonweg omdat ze nergens terecht kunnen. Dat is niet alleen schrijnend, maar ook ronduit schandalig.”
Geen plek voor mij
“Sinds m’n negentiende heb ik ernstig psychische problemen doordat ik in m’n jeugd veel traumatische dingen heb meegemaakt. Complexe materie, ook voor zorgverleners. De mensen bij de GGZ willen mij wel helpen, maar omdat ik zogezegd ‘te heftig’ ben, wil eigenlijk niemand z’n vingers aan mij branden. De verantwoordelijkheid voor mij wordt steeds maar doorgeschoven, alsof ik een pingpongbal ben. De geestelijke gezondheidszorg is gewoon niet goed georganiseerd, waardoor behandelaars met verstand van complexe aandoeningen verdwijnen uit de instellingen. Die beginnen bijvoorbeeld een eigen praktijk. En het is heel lastig als je bijvoorbeeld ook suïcidaal bent, omdat dat voor zo’n praktijk een heel groot risico is. Want als jij jezelf iets aandoet, moeten zij eigenlijk ook crisisdienst kunnen bieden.”
“Grote instellingen hebben wél zo’n crisisdienst, een opnamekliniek etc. Maar dus ook enorme wachtlijsten. Ik heb 21 zelfmoordpogingen gedaan, de teller had afgelopen november bijna op 22 gestaan. Toen heb ik een wanhopige oproep op Twitter gedaan: ‘Is er hier iemand nog wakker die ik even kan bellen? Had nooit verwacht dit te plaatsen, maar de crisisdienst kan pas over een paar uur terugbellen en 113 heeft geen medewerker beschikbaar, ik kan alleen een bericht achterlaten en binnen 24u teruggebeld worden – wat te laat is.’ Ik kreeg binnen tien minuten enorm veel reacties en heb toen met een wildvreemde aan de lijn gezeten. Dat hielp. Gelukkig maar, want anders zat ik hier nu misschien niet meer. Want laat het duidelijk zijn: ik wil niet dood. Ik wil hulp. Een kánt van mij wil dood. En ik doe er alles aan om die kant niet te laten overwinnen. Maar ik moet daarbij geholpen worden.”
Sprookjeswereld
“Ik hoop met mijn protestactie op toezeggingen van de staatssecretaris op drie punten: een helpdesk voor mensen zoals ik, die ook écht iets kan betekenen. Landelijke behandelcentra voor die specialismen die nu dus niet regionaal geregeld kunnen worden. En genoeg crisisbedden en bereikbaarheid van de crisisdienst. Dus zonder wachttijden. Tot die toezeggingen er zijn, blijf ik voor het ministerie zitten. Ik hoop dat alle steun die ik door mijn protest krijg daadwerkelijk wordt omgezet in actie. Want de aandacht is er nu, alleen: ze leven hier in een andere werkelijkheid. Het moet echt tot de politiek doordringen. Het is niet dat ze niet willen, en het is ook niet dat het geld er niet is, ze leven alleen in een soort sprookjeswereld. Ik heb de afgelopen dagen gesproken met Mark Rutte, Jesse Klaver, Paul Blokhuis en Hugo de Jonge, maar ik heb tot dusver geen concrete toezeggingen gekregen. Klein lichtpuntje: volgens het ministerie is er al een team dat zich ontfermt over mensen met ernstige psychische problemen, maar weten te weinig patiënten dit te vinden. ‘Het is een van de best bewaarde geheimen van Den Haag’, aldus Blokhuis. We hebben daarom afgesproken dit team meer onder de aandacht te brengen. Maar dat is niet genoeg. Ik eis niet dat specialistische centra er direct morgen komen, maar ik eis wel dat de staatssecretaris toezegt dát ze er komen.”
Nu doorpakken
“Hier zitten is vermoeiend en ik zit helemaal stuk, maar ik doe het ergens voor. De reacties zijn hartverwarmend. De eerste dag kwam vooral de pers langs, maar de dagen erna kreeg ik veel steunbetuigingen vanuit het hele land. Zelfs medewerkers van het ministerie kwamen hun verhaal bij me doen en vertelden dat ze zich herkenden in mijn problematiek. Dat vind ik heel bijzonder en bemoedigend; in het begin was ik namelijk best cynisch. Ik hoor van alle kanten dat mensen geloven dat het zin heeft wat ik hier doe. Ik hoor natuurlijk ook vrij heftige verhalen, maar zelfs die geven me moed. Vandaag bijvoorbeeld, kwamen ouders langs van kinderen die in een instelling zitten. Die instelling gaat binnenkort sluiten. En het is nog niet duidelijk wat er met die kinderen gaat gebeuren. Daar moest ik van huilen. Terwijl ik nooit huil. Als we bij kinderen al geen oplossing kunnen vinden… Iedereen is ervan op de hoogte, iedereen weet het, maar niemand doet iets. Hoe kan dat? Het sterkt me enorm in de gedachte dat het heel goed is dat ik dit doe.”
Als ze bepaalde psychische mensen laten wachten om hulp dan kan het wel eens fataal aflopen. Ze roepen niet zomaar om hulp. En als ze deze dan niet krijgen dan kan het fataal aflopen. De wachtlijsten zijn vaak zo lang dat men geen uitweg vind. Men kan er vaak niet over praten, of heeft een angst om dit te vertellen tegen mensen die nauw verbonden zijn. Soms spreken ze er over met vrienden maar die geven dan ook vaak niet de woorden die ze nodig hebben. Als dat gebeurd dan kunnen negatieve emoties de bovenhand gaan nemen en ook een gevaar zijn voor hen. Ook zoeken ze hulp via telefoon dat niet slecht is, maar wat als het gesprek stopt. Men heeft als hulpverlener er dan geen controle over. En je weet niet wat ze na het gesprek gaan doen.
Zit je met bepaalde negatieve gedachten kan je contact opnemen met:
voor België zelfmoordlijn 1813
Of teleonthaal 106
voor Nederland Bel 0900-0113 of chat via 113.nl.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 
Het spijtige aan de zaak is dat diegene die hulp vraagt afhankelijk is van de hulpverlening. Je kan moeilijk in opstand komen tegen diegenen die je hulp moeten bieden omdat die dan de kraan toedraaien en je gewoonweg geen hulp krijgt of enkel volgens hun spelregels.
Niet tegen die hulp verlening maar wel tegen heel de organisatie.
Die hulp vraagt gebeurd vaak al in het gezin of onder vrienden. Dat zeker niet altijd de juiste is. En deze geven het vaak ook aan. En dan krijg je als antwoord. U moet 3 maanden wachten tot langer.
Aum Shanthi
Als ik nu bij wijze van uitzondering eens heel cynisch mag reageren, dan vraag ik me af – afgezien de chaotische structuur van de zorg in NL – of de psychische nood echt geholpen kan worden door de officiële kanalen van de psychotherapie. Mijn antwoord luidt dan: neen, want die therapeuten zijn te medisch-technisch opgeleid en dus zal hulp uit die hoek niemand een steek verder helpen. Helaas….Dan dus maar hulplijnen zoals genoemde nummers.
Helemaal met je eens aquarius. Maar spijtig genoeg moeten ze die weg volgen anders is vaak het niet betaalbaar en twee denken ze dat ze niet echt geholpen worden. Want wie gaan nu naar een niet herkende psycholoog die het doet om de persoon verder te helpen. Zonder het raadplegen van boeken, maar juist door naar de persoon zijn achtergrond te zoeken en vanuit daar te gaan werken.
Aum Shanthi
Ik weet dat deze ontwikkelingen horen bij de leerschool aarde, en dus allemaal onderdeel van dezelfde illusie die het leven op aarde voor ons allen is, maar toch blijft het pijnlijk hiervan getuige te moeten zijn….
Dat klopt. Ik wordt er zelf te vaak mee geconfronteerd. 🙂
Aum Shanthi