Advocate werd op vakantie aangerand door perverse taxichauffeur: “En toch zou ik verkrachters nog bijstaan”
Het bureau van advocaat Marlies Vercammen ligt vol groene en rode mappen. Allemaal dossiers die de strafpleitster uit Borgerhout nog moet behandelen. Naast de hoge stapel ligt een map apart. Staat erop in dikke, zwarte stift: ‘De hel van Sharm’. Het is het volledige strafdossier tegen de taxichauffeur die de mama van twee jonge kinderen in november verkrachtte in de Egyptische badplaats Sharm-el-Sheikh.
Het is de tweede dag van Marlies’ (kindloze) vakantie als ze met vrienden op stap gaat in Naama Bay, een toeristisch centrum met discotheken, restaurants, fastfoodketens en shishabars. In één van die bars langs de hoofdweg drinkt ze die avond een paar Egyptische pintjes. Rond 2.30 uur ’s nachts wil ze naar haar hotel. “Ik was nog moe van de nachtvlucht en van de lange werkdagen. Mijn vrienden treuzelden te veel naar mijn zin, dus vertrok ik alleen.” In de buurt van de bar wacht Marlies tot er een taxi stopt. Een vriend van Marlies die Arabisch kan, slaat een vriendelijke babbel met de chauffeur en spreekt een prijs af voor de rit naar het hotel: 50 Egyptische pond -omgerekend 2,5 euro. De advocate stapt vooraan in. Door die vriendelijke babbel denkt ze dat de chauffeur een bekende is van haar vriend. “Bijna meteen nadat we vertrokken, begon hij naar me te ‘grabbelen’ -een ander woord heb ik er niet voor. Hij greep me overal beet, wrong zijn hand onder mijn kleren, penetreerde me met zijn vingers. Allemaal terwijl hij met een hand nog aan het sturen was.”
Broek open
De chauffeur doet zijn broek open en dwingt de advocate zijn geslachtsdeel aan te raken. “Ik heb minstens vijf keer nee gezegd, in het Arabisch en in het Engels.” Marlies is doodsbang en gedesoriënteerd. Brengt de chauffeur haar wel naar haar hotel? Of rijdt hij naar de afgelegen woestijn? “Ik probeerde een manier te verzinnen om te vluchten. Uit de taxi springen was geen optie: ik wist de weg niet. Wat als ik niet op tijd naar een veilige plek kon rennen? Me hevig verzetten durfde ik ook niet. Dat zou meer geweld kunnen uitlokken.”
7 uur verhoord
Marlies bedenkt een list. “Rij alvast richting mijn hotel. Dan kunnen we daar eens babbelen. Daarna zien we wel.” De chauffeur gelooft haar en rijdt richting hotel. “Toen we dichtbij waren, sprong ik uit de taxi. Ik rende naar de receptie en zakte op de grond.”
Marlies belt haar vrienden terwijl de nachtwaker van het hotel de politie laat komen. De politiechef neemt haar nog geen half uur later met de politiewagen terug mee naar de taxihalte. Agenten brengen verdachten naar Marlies. De derde man die ze tonen, is de dader. “Toen moest ik heel hard wenen.”
Omdat ze maar een week in Sharm-el-Sheikh blijft, willen de autoriteiten haar dossier binnen de vijf dagen afronden. Na twee uur slaap zit Marlies alweer bij de procureur voor een kruisverhoor van zeven uur. “Hij vroeg me allerlei details. Wel tien keer: ‘Had hij een broek met rits of knopen?’ Knopen. ‘Weet u het zeker? Was het toch echt geen rits?’ Nadien was duidelijk dat ik de waarheid sprak.”
Familie en collega’s van de chauffeur proberen Marlies te benaderen. Ze willen dat ze de klacht intrekt. “Dat gebeurt wel vaker, volgens de politiebaas. Vooral Oekraïense meisjes dienen soms verzonnen klachten in om zich te laten afkopen. De nachtwaker die mijn verhaal aan de politie bevestigde, verdween uit het hotel. Zijn verklaring is heel belangrijk geweest voor de rechter. Ik denk dat hij daar bedreigingen door kreeg.”
Het dossier wordt op de zondag van Marlies’ terugvlucht afgesloten. In januari is de dader al veroordeeld tot drie jaar cel met dwangarbeid. Hij kan niet vroeger vrijkomen. “Daar kan de Belgische justitie nog iets van leren”, zegt Vercammen. “Iedereen heeft me ginder goed geholpen, behalve de Belgische rechtsbijstandsverzekering. Die wilde mijn advocaat niet mandateren vanwege bureaucratische regels. Onbegrijpelijk.”
Slachtofferhulp
Slachtofferhulp was er in Egypte nauwelijks: Marlies moest de dader bij drie confrontaties identificeren zonder bijstand. “In België durfde ik zestien dagen niet naar buiten in het donker. Elke oproep voor een Salduz-verhoor na 15 uur weigerde ik. Op dag 17 ben ik toch naar zo’n verhoor gegaan. Sindsdien gaat het beter.”
Of ze daders van zedenfeiten nog zou bijstaan als advocaat? “Het klinkt misschien raar, maar ik heb besloten van wel. Ik ben een strafpleiter in hart en nieren. Dat laat ik mij niet afpakken. Ik ben sindsdien ook al teruggeweest in Sharm, met de kinderen. Het wás de hel, maar het zal weer de hemel worden.”
Hier lees je goed dat wraak niet het juiste is. En dat je kracht moet vinden om door te gaan. Alleen is het vaak spijtig dat er zoiets ontstaat dat men het moeilijk heeft als een iemand je benaderd of op seksueel gebied. Ook hoor je het vaker dat men op reis wordt lastiggevallen. Dan ga je op vakantie om de rust en wat te genieten en dan gebeurt er zoiets. Dat toch vaak een trauma blijft voor heel je leven lang. De dader weet vaak dat men de taal niet krachtig is, en dat men ook niet altijd kan rekenen op de steun van instanties.
Nu ik heb wel respect voor haar. Dat ze alsnog daders bijstaat die zulke feiten gepleegd hebben.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 