VANDAAG BEN IK IK, MORGEN BEN IK IK, IK BEN ALTIJD IK ONGEACHT WAT ER GEBEURD.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
Archive for 12 juli 2017
‘Verlies autonomie verlaagt levenskwaliteit van jonge kankerpatiënt’
Jonge kankerpatiënten kunnen een verminderde kwaliteit van leven ervaren wanneer zij autonomie en sociale steun verliezen. Ook zou het vermogen om met de gevolgen van de ziekte om te gaan de levenskwaliteit beïnvloeden.
Dat schrijft arts-onderzoeker Suzanne Kaal van het Radboudmc in het wetenschappelijk tijdschrift Cancer. Tijdens het onderzoek werden 83 kankerpatienten tussen de 18 en 35 jaar oud ondervraagd naar hun kwaliteit van leven. Vooral vrouwen zouden moeite hebben om controle op hun leven te behouden.
In het onderzoek staat dat de mate waarin iemand in staat is om controle over het eigen leven houden, bepaalt wat de kwaliteit van leven is. Volgens Kaal worden veel adolescenten en jongvolwassenen opnieuw afhankelijk van hun ouders wanneer zij de diagnose kanker krijgen. Ook zouden zij moeite hebben met het volgen van hun opleiding of het volhouden van hun baan.
Resultaten van het onderzoek bieden aanknopingspunten om de zorg te verbeteren. Volgens Kaal moet de zorg voor adolescenten en jongvolwassenen zich meer gaan richten op het vergroten van de zelfredzaamheid van de patiënt.
Steun
Zo zou het verlies van sociale steun opgevangen kunnen worden door al bestaande gemeenschappen waar patiënten elkaar online kunnen ontmoeten. Wel blijft steun van de directe omgeving, zoals vrienden en familie, van belang. Ook zou de eigen kracht vergroot kunnen worden door de ontwikkeling van (online) zelfmanagement-programma’s, schrijft Kaal.
Kaal benadrukt dat de mate van controle op het eigen leven per patient verschilt en dat vrouwen andere behoeften van mannen hebben. “Het zinnetje ‘Wie ben je en wat heb je nodig’ krijgt door deze studie meer wetenschappelijke onderbouwing. We weten nu beter op welke risicofactoren we moeten inspelen. Dit geeft ons de tools om de zorg nog verder te verbeteren.”
Denk dat het vaak heel moeilijk is bij deze groep van mensen. Jongeren gaan er misschien anders mee om maar voelen dan weer de emoties van de anderen. Dat vaak ook een rol kan spelen in hun proces van genezing. Ook voelen ze zich terug afhankelijk dat soms ook heel moeilijk te aanvaarden is. Steun net als bij anderen weten dat ze steun hebben is de belangrijkste factor. Niet alleen van ziekenhuispersoneel maar van hun dagelijks leven en familie. Ook kan het verstandig zijn om met lotgenoten te praten, maar ook te spelen en ook hun emoties samen te delen.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
UNESCO kent controversiële Werelderfgoed status in Tibet toe ondanks de ernstige bezorgdheid
Krakow – In een sterk politiek beladen atmosfeer stemde een UNESCO commissie in met het omstreden verzoek van de Chinese regering om een groot Tibetaans gebied Werelderfgoed inschrijven status toe te kennen, hoewel de toekenning in strijd met de eigen waarden en de richtlijnen van de organisatie.
Foto: De unieke Tibetaanse nomadische cultuur wordt door het Chinese beleid van gedwongen hervestiging ernsige bedreigd. (Image: Diane Barker, Instagram: Heartofasia108)
De leden van de commissie, die verschillende regeringen vertegenwoordigden, spraken vol lof over de nominatie van de Chinese regering, terwijl ICT-vertegenwoordiger Tenzin Choekyi de commissie wees op de gevaren en de betekenis van de toekenning. Ondertussen vierden de Chinese afgevaardigden feest op de begane grond.
Echter, in reactie op een rapport over de bedreiging voor de Tibetaanse nomaden dat de International Campaign for Tibet bij de leden van de commissie had ingediend, werd de Chinese overheid gedwongen om te reageren op UNESCO en te komen met een verklaring, waarin staat dat het “volledig de wensen van de lokale herders en hun traditionele cultuur, religieuze overtuigingen, en lifestyle zal respecteren”.
Kai Mueller, directeur van de International Campaign for Tibet in Duitsland, en leider van de ICT delegatie in Krakau, reageerde vandaag op de beslissing en zei: “De beslissing om door te gaan met deze nominatie zonder enige wijzigingen of nadere evaluatie lijkt mij meer te berusten op de politieke overwegingen van de leden van de Commissie, dan op een oprechte bezorgdheid voor de bescherming van natuurlijke en culturele erfgoed van de wereld. China heeft een lange staat van dienst wat betreft het verhuizen van Tibetaanse herders en het schenden van hun rechten. UNESCO heeft zonder verdere vragen deze nominatie gesteund, die voortkomt uit beleid dat het normale Tibetaanse landgebruik, zoals nomadische veeteelt, uitsluit, de staat aanwijst als enige orgaan van toezicht, en massa-toerisme bevordert. Dit alles in tegenspraak met de duidelijke richtlijnen die ten grondslag liggen aan de World Heritage Convention.
De Commissie negeerde de alledaagse realiteit dat Tibetanen – en nomaden in het bijzonder – de rentmeesters zijn van het landschap. Hun rol is van essentieel belang voor het behoud van de wilde dieren, de gezondheid van de ecosystemen op lange termijn, en de watervoorraden, waarvan China en Azië afhankelijk zijn. We zullen er nu naar streven om de desbetreffende internationale organen verantwoordelijk te houden voor de gevolgen en de uitwerking op grond van dit besluit nauwgezet en onverbiddelijk blijven volgen.”
Na goedkeuring van de nominatie legden de Chinese regeringsvertegenwoordigers in Krakow een verklaring af, waarin zij aan gaven dat zij “de wil van de herders zouden respecteren”. Het is aan de Commissie en de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur om te zorgen dat deze erkenning wordt nageleefd.
Dit volgde op een door Du Yue, de secretaris-generaal van de Volksrepubliek China bij de UNESCO Commissie, aan het World Heritage Centre geschreven een brief na het Rapport van ICT over de Hoh Xil nominatie. De brief, waarnaar werd gerefereerd in een artikel in de New York Times over de nominatie, maakte melding van ‘beschuldigingen door een derde partij’ over de UNESCO-nominatie, waarschijnlijk om te verwijzen naar de rapportage van ICT en andere uitingen van bezorgdheid over de gevolgen van de nominatie.
In haar verklaring aan de Commissie naar aanleiding van de beslissing zei de Tibetaanse geleerde Tenzin Choekyi, dat de rol van de Tibetanen in het behoud van het natuurlijke en culturele erfgoed van hun vaderland zodanig groot is, dat het hierdoor nu in de eerste plaats als werelderfgoed kan worden aangemerkt.
Ze verklaarde: “Dit was een zware beslissing voor leden van de Commissie. Ze zouden hebben kunnen besluiten om bij te dragen aan het voortbestaan van de nomadische tradities van een van de rijkste spirituele culturen in de wereld. China wil de wereld ervan te overtuigen dat haar beleid uitsluitend is gericht op behoud en de bescherming. Maar over de hele hoogvlakte legt de Chinese overheid beleid op, waardoor nomadische veehouders van hun land worden verdrongen. Het gaat om een gigantische social engineering campagne, die dreigt een duurzame en op unieke wijze aan het ruwe landschap van de hoogvlakte aangepaste manier van leven uit te wissen. Dit ondanks een wetenschappelijke consensus binnen de Volksrepubliek China en daarbuiten, dat inheemse rentmeesterschap en mobiliteit van kuddes essentieel zijn voor de gezondheid van de woeste gronden en helpen om klimaatverandering tegen te gaan.”
Zowel de Werelderfgoedlijst van UNESCO en de Internationale Unie voor Natuurbescherming (IUCN), die positief geadviseerd hebben over de nominatie, hebben duidelijke richtlijnen over de bescherming van de rechten van de lokale en inheemse bevolking en het behoud van hun cultuur. De voordracht van de Hoh Xil – Achen Gangyap in het Tibetaans – is in strijd met fundamentele beginselen en waarden, waaronder de concepten van “FPIC” (vrije, voorafgaande en geïnformeerde toestemming) en UNDRIP (VN Verklaring over de Rechten van Inheemse Volken)[1] die zijn opgenomen in UNESCO Richtlijnen.
De volledige verklaring van Tenzin Choekyi, die het Chinese graslanden beleid en Tibetaanse nomaden heeft onderzocht, volgt hieronder:
41ste zitting van de UNESCO World Heritage Committee, Krakau, Polen
Ik ben Tenzin Choekyi en vertegenwoordig International Campaign for Tibet
Geachte voorzitter, geachte leden van de Commissie,
Tibet is ‘s werelds hoogste en grootste plateau, de ‘Derde Pool’ van de aarde. Als bron van de meeste van de grote rivieren van Azië, is het van cruciaal belang, niet alleen voor het Tibetaanse volk en de Chinese Partij, maar ook voor de rest van de wereld.
We hebben in de bespreking weinig gehoord over erkenning van de Tibetanen zelf – terwijl zij in de eerste plaats zouden moeten worden gehuldigd voor het in stand houden van het natuurlijke en culturele erfgoed van hun vaderland, en wel in zodanige mate, dat het nu als werelderfgoed kan worden genomineerd.
Dit was een zware beslissing voor leden van de Commissie. Ze zouden hebben kunnen besluiten om bij te dragen aan het voortbestaan van de nomadische tradities van een van de rijkste spirituele culturen in de wereld.
China wil de wereld ervan overtuigen dat haar beleid uitsluitend gericht is op behoud en bescherming.
Maar over de hele hoogvlakte legt de Chinese overheid beleid op, waardoor nomadische veehouders van hun land worden verdrongen. Het gaat een gigantische social engineering campagne, die dreigt een duurzame en op unieke wijze aan het ruwe landschap van de hoogvlakte aangepaste manier van leven uit te wissen.
Dit ondanks een wetenschappelijke consensus binnen de Volksrepubliek China en daarbuiten, dat inheemse rentmeesterschap en mobiliteit van kuddes zijn essentieel voor de gezondheid van de woeste gronden en helpen om klimaatverandering tegen te gaan.
Hoh Xil in Qinghai – Achen Gangyap in het Tibetaans – ligt in het midden van de drie grote natuurgebieden. In natuurgebieden in de Volksrepubliek China is het beleid om Tibetaanse landgebruik, zoals nomadische veeteelt, uit te sluiten.
Dus dit toewijzing roept serieuze vragen op voor deze Commissie. Om niet het risico lopen om tegen de in het Verdrag vastgelegde beginselen in te gaan, waaronder FPIC en UNDRIP, moet resolute stappen worden gezet. Het is van essentieel belang om ervoor te zorgen, dat er geen gedwongen verhuizing of uitsluiting van de traditionele nomadische veeteelt plaatsvindt of dat enig ander beleid, dat kan leiden tot verwijdering of uitsluiting van de traditionele gebruikers van het land zal worden ondernomen of nagestreefd, met inachtneming van het Verdrag, de principes, de operationele richtlijnen en alle andere van toepassing zijnde internationale wettelijke normen.
Onbelemmerde toegang moet mogelijk zijn voor onafhankelijke waarnemers en VN-mensenrechten mechanismen om zinvolle effectbeoordeling te waarborgen.
De betrokkenheid van de Tibetanen als rentmeesters is van essentieel belang voor het behoud van de wilde dieren, de gezondheid van de ecosystemen op lange termijn, en de watervoorraden, waarvan China en Azië afhankelijk zijn.
Dank u.
Voetnoot:
[1] VN Verklaring over de Rechten van Indigion the Rights of Inheemse Volken (UNDRIP) www.unesco.org/new/en/indigenous-peoples/related-info/undrip/
‘Kunnen we nu over iets anders praten dan mijn kanker?’
‘Ik wilde er van in het begin over praten, met bijna iedereen. Zeker met mensen die me graag zien’, schrijft Mieke Coeckelbergh, die in 2015 borstkanker kreeg, in het boek ‘Samen met haar’.
Mieke Coeckelbergh schreef ‘Leven met haar, verhalen over haar weg met borstkanker’, een boek voor vrouwen met kanker en hun geliefden en familie. ‘Vanaf de eerste chemo, op 2 februari 2015, vier dagen na de consultatie bij de oncoloog, heb ik een dagboek bijgehouden. Toen deed ik het omdat alles zo snel ging en ik voelde dat ik er later op terug zou willen of moeten komen. Maar vandaag ben ik er ook blij mee omdat ik het dagboek als basis kon gebruiken voor dit boekje. Ik heb er stukken tekst uit geplukt, soms letterlijk, en ze aangevuld of uitgewerkt om het voor iedereen begrijpelijk te maken.’
Op 7 oktober 2015 schreef ze hoe graag ze over haar ziekte wilde praten met mensen die haar graag zien.
‘Op de revalidatie kom je allerlei types van mensen tegen:
1. “Neen, ik wil er liever niet te veel over praten. Ik kan dat niet. Ik krijg ook niet graag bezoek van mensen die altijd maar over de kanker praten. Ik wil over andere dingen praten om me af te leiden.”
2. “Hebben jullie dat ook, dat je je woorden niet kan vinden? Dan wil ik iets uitleggen, maar vind ik de woorden niet om het goed uit te leggen. Het lijkt wel of ik dement word. Concentreren lukt ook niet meer goed en ik vergeet zo veel, ik moet alles opschrijven.”
3. “Ik praat er niet over, dan gaat het vanzelf over.”
Ik kan dat allemaal begrijpen. Ik zei het ook tegen vriendinnen: “Kunnen we nu over iets anders praten dan over mijn kanker, want anders word ik zot.” En dat deden we dan ook. Heerlijk om ook iets te horen over de wereld buiten mijn ‘ziekenhuiswereld’, die gewoon blijft draaien.
Iedereen wil me goede raad geven en over de toekomst praten. De meeste mensen gaan veel sneller dan ik. Want ik denk nog altijd in dagen en momenten. Ik kan ook nog niet terugblikken of over de toekomst nadenken, die is nog veel te ver. Ik blijf nog liever even in het nu. Mijn hoofd zit veel te vol, ik moet doseren. Ik denk niet dat ik het anders aankan.’
Meer lezen? Je kan het boek kopen op www.zorgsaam.be.
BRON: http://www.goedgevoel.be/happy-spring/praten-over-kanker
De ene persoon wilt en kan er over praten de ander wil er niets over horen of over praten. Men moet altijd de keuze van een persoon respecteren en als deze nee zegt het ook niet doen. Wat men vaak ziet is dat een persoon die er met vrienden niet wilt over praten het toch wel kan doen met lotgenoten. Maar ook hier moet soms een drempel overgestapt worden.
Ook op een moment moet men het laten rusten het leven gaat door en voor deze mensen met gelijk welke kanker is het vaak een opgave om een nieuwe dag te starten. Toch zijn er ook die zeggen laat ons nu toch eens genieten en laat het woord kanker gewoon achterwege.
Wat soms van belang is, is dat deze mensen weten dat je er bent. Daar hoeft men dan ook niet altijd over de ziekte te praten.
AUM NAMASTE BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 