12 redenen voor zelfverwonding
Vandaag staat ‘zelfverwonding’ in de kijker. Onder zelfverwonding (ook wel zelfverminking of automutilatie genoemd) wordt alle gedrag verstaan waarbij een persoon zichzelf opzettelijk pijn doet. Een eetstoornis is een vorm van zelfverwonding, en wordt zelfbeschadiging genoemd. Voor zelfverwonding bestaan vele redenen, oorzaken en uitingsvormen. Het is niet altijd gemakkelijk om die te begrijpen, maar we doen een poging.
Surf naar
De eerste vraag die iedereen zich stelt is: waarom? Een gemakkelijk antwoord is er niet. Dit zijn de meest voorkomende redenen:
1)Β Β Β Expressie
De fysieke pijn is een uiting van emoties, gevoelens of psychische pijn die niet onder woorden kunnen gebracht worden.
2)Β Β Β Controle
Als je jezelf pijn doet, is het duidelijk wie de controle heeft: jij. Jij beslist hoe, wat, wanneer en waarom. Vooral voor wie weinig controle heeft over zijn of haar leven.
3)Β Β Β Stress
Ook iets relatief banaal als ‘stress relief’ behoort tot de redenen van zelfverwonding.
4)Β Β Β Vervangmiddel
De fysieke pijn die bij zelfverwonding hoort is sterker dan emotionele pijn, schuldgevoelens en/of spanningen en ‘vervangt’ deze als het ware, ook al is het maar even. Daardoor wordt de andere pijn draaglijker.
5)Β Β Β Straf
Zelfverwonding kan ook gebruikt worden als straf voor zichzelf: omdat iets niet goed (genoeg) loopt in het leven of er een fout is gemaakt.
6)Β Β Β Afleiding
Jezelf pijn doen leidt je af van een moeilijke fase in je leven
7)Β Β Β Iets voelen
Wie emotioneel niets voelt, volledig verdoofd is of afwezig, voelt ten minste iets via fysieke pijn.
8)Β Β Β Ik kan wel iets
De wetenschap veel te kunnen verdragen, je pijngrens te kunnen weerleggen, is iets waar sommige mensen trots en zelfvertrouwen uit putten.
9)Β Β Β Eenzaamheid
Leegte, eenzaamheid, verveling verdrijven zijn ook redenen voor zelfverwonding.
10)Β Β Β Uit bescherming
Hoe contradictorisch het ook klinkt: soms is zelfbeschadiging een manier om erger te voorkomen. Om te voorkomen dat je iemand aanvalt of dat je zelfmoord pleegt.
11)Β Β Β Haten van het lichaam
Het lichaam wordt zodanig gehaat, dat er nog extra verwondingen aan worden toegevoegd omdat het niet voldoet aan de normen.
12)Β Β Β Verslaving
De pijn doet endorfines (aka ‘gelukshormoon’) vrijkomen om met de pijn om te gaan. Daarom zeggen mensen die zichzelf pijn doen vaak dat ze er ‘niets’ van voelen: deΒ endorfines hebben de herinnering aan de pijn overschreven. Die endorfine-rush is wat hen verlichting geeft en hen goed doet voelen. Ze verlangen ernaar, maar zoals bij elke verslaving heb je elke keer meer nodig om het effect te ervaren. In dit geval is dat meer pijn.Hoe doen ze dat?
Het doel van zelfverwonding is pijn, dus alles wat ook maar pijn kan doen wordt gebruikt. Soms blijft het relatief onschuldig (een wondje dat je blijft openkrabben of krabben tot het bloedt), soms is het ronduit extreem (de eigen botten breken of zichzelf vergiftigen).
De meest bekende vorm van zelfbeschadiging is ‘snijden’. Met een scherp voorwerp, een mesje maar ook glas, een stuk spiegel, een passer, een geodriehoek, een kapotte tegel, een gescheurd blik worden krassen gezet ergens op het lichaam. Vaak op de binnenkant van de armen, maar ook buik, borsten, billen en benen moeten er aan geloven.
Anderen gebruiken vuur (ze doven sigaretten op het lichaam, geven zichzelf brandwonden), trekken haar uit, schaven met de huid over ruwe oppervlakken, slaan of schoppen zichzelf of bonken met het hoofd tegen de muur.
Ook sociaal (meer) aanvaarde manieren om ‘stoom af te laten’ kunnen een vorm van zelfbeschadiging zijn, zoals veel drinken, roekeloos rijden, drugs nemen of onbeschermde seks hebben.
Wie?
Zelfverwonding blijft niet beperkt tot één groep: er zijn jongens, meisjes, mannen, vrouwen, tieners, volwassen, met of zonder psychische of persoonlijkheidsstoornis. (Door: Elke De Pourcq)
AUM NAMASTEΒ BOEDDHA BRUNO
Om Shanthi,
spiritueel en het aardse moet men kunnen verbinden
http://users.telenet.be/Boeddha_Bruno/
AUM MANI PADME HUM
SPIRITUEEL Boeddha 
Waarom je je moet laten helpen als je jezelf pijn doet
Je kan het niet weerstaan, de drang om je te krassen, pijn op te roepen, korstjes af en wondes open te krabben, sigaretten op je buik uit te duwen. Je weet dat het niet goed is. Maar je schaamt je. Schaamte om de littekens, schaamte om de gevoelens en emoties die dit veroorzaken, schaamte dat je geen andere manier kent om ermee om te gaan. Angst is er ook: om ontdekt te worden, om gestraft te worden, om geen uitlaatklep meer te hebben. Zonder de zelfverwonding kan je het leven niet aan. Denk je.
Surf naar
Zelfverwonding helpt jou momenteel om het leven aan te kunnen, een trauma te verwerken of innerlijke pijn te verlichten. Het is waar dat het op een bepaalde manier ‘helpt’ om jouw leven draaglijk of leefbaar te houden. En toch, toch moet je ermee stoppen. Waarom? Daarom:
1) Het zorgt voor meer problemen dan het oplost.
Jezelf pijn doen is maar een tijdelijke uitlaatklep Γ©n je betaalt er een zware prijs voor. Op termijn zal je jezelf meer en meer pijn moeten doen om hetzelfde gevoel van verlossing te ervaren.
2) Het weerhoudt je ervan betere strategieΓ«n aan te leren
De opluchting, verlichting of afleiding is tijdelijk en wordt snel vervangen door gevoelens van schuld of schaamte. Daardoor voel je je weer slecht en negatief, wat knaagt aan je zelfvertrouwen, weerbaarheid en ervoor zorgt dat de volgende pijniging om de hoek loert. Een vicieuze cirkel, waarbij je nooit een manier aangereikt krijgt om af te geraken van de emoties zonder pijn.
3) Geheimen maken eenzaam
Je schaamt je voor je verwondingen, voor je pijn. Dus je zwijgt. Je sluit jezelf op, letterlijk en/of figuurlijk. Je komt terecht in een sociaal isolement, waardoor je eenzaam wordt.
4) Het kan erg worden
Zelfs als je dit niet wil, kan je jezelf toch veel schade toebrengen. Als je te diep snijdt bijvoorbeeld kan je weefsel beschadigen, als je de wondes niet goed verzorgt, kunnen ze geΓ―nfecteerd raken en kan je zwaar ziek worden en je leven riskeren.
5) Risico op andere verslavingen
Door niet te leren om constructief om te gaan met emotionele pijn, loop je risico op andere verslavingen zoals drugs- en alcoholverslaving en zware stoornissen zoals depressie. Vind je geen manier om de pijn te verwerken, dan stijgt de kans op zelfmoord.
6) Verslavend
Zelfverwonding kan een verslaving op zich worden. Het begint als uitlaatklep, of een manier om controle te behouden maar algauw zijn de rollen omgedraaid en ben jij afhankelijk van de pijn en de verwondingen. Het wordt een compulsieve gewoonte die je niet zomaar kan stoppen.
Besluit
Ook al is zelfverwonding een manier om bepaalde problemen aan te pakken, de problemen op zich verdwijnen er niet door. Op lange termijn verandert er dus niets, en dat is waarom zelfverwonding een reden is om hulp te zoeken.
Hoe begin je daaraan?
Begin met een vertrouwenspersoon. Iemand in je leven die je vertrouwt, waarmee je kan praten en die je zal helpen. Wacht niet tot zij beginnen: zij kunnen geen gedachten lezen, en weten niet zomaar vanzelf dat ze jou iets moeten vragen.
Spreek hen aan en vertel over je gevoelens of wat er gebeurd is en waarom je hen in vertrouwen neemt. Dit kan in een gesprek bij een kop koffie, of via een brief of een chat.
Ook belangrijk: geef hen tijd om te verwerken wat ze gehoord hebben. Het is niet gemakkelijk om te horen dat je dochter, nicht of beste vriendin zichzelf pijnigt. Hun reacties kunnen dan ook hard aankomen, net als hun vragen. Aanvaard dat ze het beste met je voorhebben en dat ze je willen helpen.
Professionele hulp
Besef evenwel dat dit niet volstaat en dat je ook psychische hulp zal nodig hebben. Via therapie kan je de mechanismen leren kennen die tot zelfverwonding hebben geleid en leer je technieken om de drang om te zetten in iets anders.
Kies een therapeut die je vertrouwt en die ervaring heeft met zelfverwonding. Dit kan even duren en durf de samenwerking met een therapeut opzeggen en een nieuwe zoeken als het niet werkt tussen jullie. Je verspilt zowel hun tijd als jouw tijd Γ©n geld bij iemand waarbij resultaten misschien wel uitblijven.
BRON: http://www.goedgevoel.be/gg/nl/644/Zelfverminking/article/detail/1402472/2012/03/01/Waarom-je-je-moet-laten-helpen-als-je-jezelf-pijn-doet.dhtml
Hoe help je iemand die zichzelf pijn doet?
Om iemand te kunnen helpen die zichzelf pijn doet zijn een aantal factoren cruciaal: je moet begrijpen waarover het gaat, je mag ze niet veroordelen en ze moeten jou vertrouwen. In dit artikel wordt gewezen op enkele waarschuwingssignalen en hoe je hulp het best aanpakt.
Surf naar
Zoals bij veel psychisch gewortelde aandoeningen komt de vraag bovendrijven of dit ‘aandachtvragerij’ is of niet. Er zullen vast voorbeelden zijn die zelfverwonding gebruiken als signaal om aan te geven dat er iets niet klopt of dat ze met iets zitten. Maar meestal gebeurt de zelfverwonding in het geheim, worden de littekens angstvallig verstopt en duurt het jaren voor het aan het licht komt.
Deze gevoelens van schaamte en angst zorgen er net voor dat het lang duurt voor ze hulp willen zoeken en aanvaarden. Net zoals bij zelfmoord, is zelfverwonding iets om serieus te nemen en is het meestal een veruiterlijking van innerlijke pijn en strijd.
Zelfverwonding is soms, maar niet altijd gelinkt aan andere psychische stoornissen zoals een eetstoornis, borderline syndroom of een depressie. Soms is het een manier om met het leven om te gaan, soms is het echt omdat ze zichzelf haten of pijn het enige is dat verlichting biedt.
Dit staat ook meestal los van zelfmoord. Wie zichzelf verwondt, wil meestal niet dood, maar wil net het leven aankunnen. De enige link met zelfmoord is bij wie zichzelf verwondt om een zelfmoordpoging te voorkomen. Al is het niet uitgesloten dat zelfverwonding eindigt in een (al dan niet bewuste) zelfmoord: zelfverwonding is een neerwaartse spiraal, waarbij de verwondingen steeds erger moeten worden om de ‘roes’ te ervaren. Soms zijn die verwondingen zo erg, dat de dood erop volgt.
Er bestaat geen causaal verband tussen de ernst van de verwondingen en de ernst van het probleem. Wie zichzelf extreem verwondt is er mentaal niet noodzakelijker erger aan toe dan wie het ‘braaf’ houdt. Ook bij lichte verwondingen is er reden voor ongerustheid.
Hoe herken je de signalen?
Zelfverminkers letten heel goed op: ze verstoppen de littekens, doen het enkel als ze alleen zijn en zoeken geen hulp. Ook wie uiterlijk altijd heel kalm en beheerst is, kan innerlijk koken of strijden. Toch zijn er enkele waarschuwingssignalen waar je alert voor kan blijven:
– Onverklaarbare (weerkerende) verwondingen (snijwonden, blauwe plekken of brandwonden) op de polsen, armen, dijen of borst.
– Bloedvlekken op kledij, handdoeken, beddengoed of zakdoeken
– Veel extreem scherpe voorwerpen in zijn of haar kamer of tas
– Opvallend veel ‘ongelukjes’ of ‘onhandig zijn’: de beste manier om verwondingen te verklaren.
– Bedekkende kledij. In de wintermaanden niet zo opvallend, maar ook bij goed weer worden zonder uitzondering shirts met lange mouwen en lange broeken of rokken gedragen.
– (Vaak) lang wegblijven bij een toiletbezoek of zich opsluiten in de kamer
– Sociaal contact vermijden en geΓ―rriteerd reageren.
Reactie
Iemand hierop aanspreken is niet gemakkelijk. Vaak stuit je op veel weerstand, ontkenning of smoesjes die allemaal waar kunnen zijn. Houdt het gedrag echter aan, dan moet je iets ondernemen. Probeer de persoon te steunen, er vaak te zijn, door te vragen over verwondingen zonder het gedrag te veroordelen, dreigen of een ultimatum te stellen. Proberen tot een goed gesprek te komen is de eerste stap.
Tweede stap: professionele hulp
De zelfverminker zal er in eerste instantie niets van willen horen, maar professionele hulp is noodzakelijk om de achterliggende mechanismen te begrijpen. Welke gevoelens en emoties leiden tot dit gedrag en door wat kan het vervangen worden om ermee om te gaan zonder pijn te moeten veroorzaken?
Verwacht geen mirakels. Het kost vaak tijd, en niet zelden veel tijd, voor er een verbetering in het gedrag merkbaar is; al blijft herval waarschijnlijk. Niet iedereen kan ervan ‘genezen’, al kan therapie wel tenmintse helpen om het draaglijk en onder controle te houden.
BRON: http://www.goedgevoel.be/gg/nl/644/Zelfverminking/article/detail/1402429/2012/03/01/Hoe-help-je-iemand-die-zichzelf-pijn-doet-.dhtml
EΓ©n op tien jongeren deed afgelopen jaar aan zelfverwonding
Uit onderzoek van de VUB blijkt dat één op de tien jongeren in het afgelopen jaar 2015 aan zelfverwonding heeft gedaan. Ook onder de volwassenen doet 5 procent aan zelfverwonding.
Van alle ondervraagde jongeren tot de leeftijd van 18 jaar gaf 20 procent aan zichzelf al eens verwond te hebben. In het afgelopen jaar deed 10 procent van de jongeren aan zelfverwonding. Slechts 1 op 3 ouders is op de hoogte en in de helft van de gevallen weet niemand uit de omgeving van de jongere af van de zelfverwonding. Over die vijf procent bij de volwassenen wordt amper gesproken.
Professionele hulp
“In heel wat internationale onderzoeken, maar ook in mijn studie is naar voren gekomen dat de enige factor die jongeren kan helpen met zelfverwonding de steun van het gezin is. Erover praten is een eerste stap, daarna is professionele hulp wenselijk. Ook voor de ouders, want een moeder durft niet altijd zeggen dat haar kind aan zelfverwonding doet”, aldus Imke Baetens, professor Klinische Psychologie aan de VUB.
Fysiek of seksueel trauma
In vijftig procent van de gevallen ligt een fysiek of seksueel trauma aan de basis. Daarnaast is het duidelijk dat het altijd gaat om jongeren die zich slecht in hun vel voelen en kampen met een identiteitscrisis. “We zien de laatste vijftien jaar dat er geen stijging is, maar we merken wel dat er meer maatschappelijk debat is bij jongeren.”
Voor info of hulp kan u terecht op http://www.zelfverwonding.be
BRON: http://www.hln.be/hln/nl/33/Fit-Gezond/article/detail/2633085/2016/03/01/Een-op-tien-jongeren-deed-afgelopen-jaar-aan-zelfverwonding.dhtml
Agnes (26) sneed zichzelf: βDe pijn zorgde voor rust in mijn hoofdβ
Jezelf snijden om even niets te voelen. Het klinkt tegenstrijdig, maar voor Agnes (26) was het jarenlang de manier om met haar verdriet om te gaan. “De pijn was een manier om te kunnen ontsnappen aan vervelende gevoelens en zorgde voor rust in mijn hoofd.”
βHet begon allemaal toen ik een jaar of zestien was. Ik had geen problematische jeugd, hoorde bij de populaire meisjes op school en had lieve ouders. Toch voelde ik me in die tijd vaak heel verdrietig. Op een gegeven moment pakte ik een nagelknipper en begon mezelf daarmee te snijden. Ik kan me nog goed herinneren hoeveel pijn het deed, maar die avond voelde ik me niet meer verdrietig en sliep ik als een roosje. De pijn gaf me rust. Het was zo prettig dat het verdriet naar de achtergrond verdween!”
Ontsnapping
“Vanaf die eerste keer wist ik dat ik een manier gevonden had om te ontsnappen aan onprettige gevoelens en in de weken die volgden bleef ik mezelf elke avond snijden. Ik stapte over van het nagelschaartje naar een scheermesje en nadat mijn armen vol krassen zaten, waren mijn benen aan de beurt en daarna mijn buik. Het waren geen diepe krassen, want ik zorgde er goed voor dat ik niet te diep kraste. Het was nooit mijn doel om zelfmoord te plegen, dus moest ik goed opletten dat ik niet te ver ging. Ik deed het snel met korte krassen na elkaar. Toch waren ze wel zichtbaar. β
βIk deed mijn best om de krassen te bedekken met kleding, maar toen het zomer werd viel het mijn moeder op dat ik me wel heel warm kleedde. Ze droeg me op om iets anders aan te trekken en toen dat erg lang duurde kwam ze mijn kamer binnen. Daar stond ik in mijn ondergoed. Ze schrok zich kapot toen ze al mijn littekens zag en belde meteen de dokter. Vanaf toen ben ik in de wereld van de geestelijke gezondheid terecht gekomen. Therapie hielp eigenlijk maar een klein beetje, de anti-depressiva deed het meeste. Na een lang traject ben ik gediagnostiseerd met bipolaire stoornis, angsstoornis, persoonlijkheidsstoornis en depressie. Daarna kon ik echt werken aan herstel. Ik moest leren om op andere manieren om te gaan met pijn en verdriet.”
Veel onbegrip
“Mijn omgeving vind het lastig om ermee om te gaan. Zij kunnen vaak niet begrijpen waarom het zo prettig is om jezelf pijn te doen. De vriendinnen die ik nu nog heb zijn op één hand te tellen en sommige familieleden zie ik niet meer, omdat het vaak zo ongemakkelijk was dat ik er geen zin meer in had. Mijn hele leven lang zal ik rekening moeten houden met mijn littekens. Als ik een mouw opstroop, krijg ik vaak meteen starende blikken of een vragenvuur. Daar heb ik lang niet altijd zin in. Zelfbeschadiging blijft wat dat betreft helaas een taboe.”
Onder controle
“Ik heb geluk gehad dat mijn moeder er achter kwam, want ik weet niet hoe lang ik er anders nog in die mate mee door was gegaan. Hoewel ik er soms nog heel veel moeite mee heb om niΓ©t te snijden, lukt het me redelijk. De behoefte om mezelf pijn te doen is niet meer zo sterk aanwezig. Af en toe zit ik wel met gebalde vuisten op bed en moet ik mezelf dwingen om niet met het scheermes in de weer te gaan. Heel soms lukt het me niet en heb ik weer een paar verse krassen erbij. Het mes is in mijn ogen nog steeds de beste pijnstiller. Wel ben ik trots op de stappen die ik al heb gemaakt en hoop ik binnenkort helemaal gestopt te zijn met de automutilatie.”
BRON: http://www.ze.nl/artikel/243416-agnes-26-sneed-zichzelf-de-pijn-zorgde-voor-rust-in-mijn-hoofd
Dit is het ergste wat jezelf aan kan doen. En het blijft ook heel je leven zichtbaar.
Aum Shanthi